«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»

Κοιτάζοντας κανείς το ιστορικό των συνεχών εξελίξεων στις «αναβαθμίσεις» που γίνονται στην Παιδεία θα βγάλει πολλά συμπεράσματα.

Αρχικά αν και η ΕΕ, θεσμός ο οποίος καθορίζει τις αλλαγές στο χώρο της Παιδείας, διατυμπανίζει συνεχώς ότι ενισχύεται το κύρος και η αποτελεσματικότητα των Ελληνικών σχολείων και πανεπιστημίων,  η πραγματικότητα αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Όσο περνούν τα χρόνια οι μαθητές και οι φοιτητές αντικρίζουν τους εκπαιδευτικούς τους χώρους να υποβαθμίζονται συνεχώς. Με χιλιάδες παραδείγματα να αποδεικνύουν αυτό τον ισχυρισμό. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα όπως οι τεράστιες μειώσεις προσλήψεων των καθηγητών αμφότερα, η υποβάθμιση των βιβλίων,  η εγκληματική μείωση και της ελάχιστης διαμονής και εστίασης των φοιτητών. Και ακόμα εκατοντάδες παραδείγματα που υπάρχουν στην Ελληνική «κανονικότητα» που αποδεικνύουν το γεγονός ότι το μόνο που αναπτύσσεται τελικά είναι… ο στρατός.

Παρ’ όλα αυτά, μετά από μια πιο ψύχραιμη ματιά στα κιτάπια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το πιο κατακριτέο «έγκλημα» που έχει διαπραχθεί είναι η πνευματική κατακρεούργηση των μαθητικών συνειδήσεων. Πράξη η οποία δεν ξεφύτρωσε μαγικά σαν μανιτάρι αλλά αποτελεί σταδιακή, επαναλαμβανόμενη και κυρίως ύπουλη ενέργεια των αγαπητών «φίλων μας». Για να εκτιμηθεί πραγματικά το πόσο επιζήμια είναι αυτή η πράξη, αρκεί να δει κανείς πλάνα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πριν από ακριβώς 46 χρόνια οι μαθητές διεκδικούσαν έξοδο από την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ ενώ πλέον διεκδικούν…τυρόπιτες. Υπερβολικό θα το θεωρήσει κανείς γιατί ήταν «άλλες εποχές» και «τότε είχαμε Χούντα». Η σκέψη αυτή όμως είναι εν μέρει λάθος. Και το επιχείρημα μου δίνεται με μια θρυλική φράση του Χαρίλαου Τρικούπη,  την περιβόητη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Αλλά «επτωχεύσαμεν» με πανομοιότυπο τρόπο του άλλοτε 1893 . Δηλαδή η Ελληνική Παιδεία πτώχευσε όπως ακριβώς ολάκερη η Ελλάδα το ’93. Οι διαχρονικοί «γνωστοί-άγνωστοι» παρέσυραν αργά και οδυνηρά την χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Ας γυρίσουμε όμως στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα (ή κανονικότητα για κάποιους άλλους), όπου οι πληγές της υποβάθμισης της Παιδείας έχουν γίνει ακόμα πιο βαθιές. Τι να πρωτοπούμε; Για το πρόσφατο συλλαλητήριο στα Γιαννιτσά από «απεγνωσμένους» μαθητές που ζητούσαν να φύγουν οι «λαθρομετανάστες»; Για τις χρυσές δουλειές των φροντιστηρίων που τις έχει προκαλέσει δειλά-δειλά το ίδιο το σχολείο και η πολιτεία; Ή για την απογοητευτική και αποκαρδιωτική κατάσταση των περισσότερων 15μελων και 5μελων της χώρας που η μόνη τους ασχολία είναι οι χοροί και οι εκδρομές.

Το «Νέο» Λύκειο, λοιπόν, απέτυχε γιατί μπήκαν και εφαρμόστηκαν λάθος στόχοι και πολιτικές διαχείρισης. Διότι όσο καταργείται η σύγχρονη ιστορία από τα μαθήματα και όσο προβάλλεται ως αναγκαιότητα η ειδίκευση και όχι η γενική γνώση τόσο οι μαθητές θα συμβαδίζουν πλάι πλάι με νεοναζί εγκληματίες.  Είναι αποκαρδιωτικό να κάνουμε τα παιδιά απολιτικοποιημενα όντα και μόνο ειδικευόμενους εργάτες καθώς τα παραπάνω παραδείγματα θα αυξάνονται και θα οξύνονται συνεχώς. Κλείνω με μια σπουδαία φράση του Αριστοτέλη, ώστε ο καθένας μας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα: «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο, αν σταματήσει να είναι πολιτικό είναι μόνο ζώο».

Στέλιος Βοσκάκης
μαθητής Λυκείου