Στον απόηχο του Ταλίν

Έχουν περάσει τρεις μέρες από την ολοκλήρωση του αντικομμουνιστικού συνεδρίου στο Ταλίν της Εσθονίας, και θεωρώ χρήσιμο σε αυτό το σημείο να γίνει ένας σχετικός μίνι απολογισμός. Και λέω αντικομμουνιστικό, επειδή ούτε η εσθονική κυβέρνηση, αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να έχουν κάποιο πρόβλημα με τον φασισμό, αντίθετα τον πριμοδοτούν και από πάνω.

Πολιτικές επιλογές σαν το συνέδριο στο Ταλίν εξυπηρετούν ένα γενικότερο και κύριο σκοπό, και αυτός είναι η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού. Τους ενδιαφέρει να παραχαράξουν την ιστορία και να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για μια σειρά από λόγους που συνδυάζονται μεταξύ τους. Καταρχάς, χρειάζεται να δαιμονοποιήσουν τον σοσιαλισμό έτσι ώστε να μην τον αντιλαμβάνονται ως εναλλακτική και ως διέξοδο οι καταπιεζόμενες λαϊκές μάζες. Αν οι λαοί δεν πιστεύουν σε κάποια εναλλακτική, πρόκειται να είναι πιο ανεκτικοί στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και δε θα σηκώσουν εύκολα κεφάλι. Όμως η δαιμονοποίηση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού έχει και έναν άλλο στόχο. Αυτός δεν είναι άλλος από το να έχει δικαιολογία ο «καπιταλιστικός κόσμος» να κόψει το κεφάλι του λαού αν και όποτε αυτός το σηκώσει. Οι όποιοι λαϊκοί αγώνες θα βαφτίζονται κομμουνιστικοί, αντιδημοκρατικοί, αντισυνταγματικοί, ολοκληρωτικοί και αντίθετοι στα ευρωπαϊκά ιδεώδη, και θα χτυπιούνται ανελέητα από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αλλά και τον παρακρατικό/φασιστικό όποτε και όπου χρειαστεί.

People stand during an unveiling ceremony of the monument to Estonian soldiers fighting alongside the Nazis against the Soviet army, in Lihula, Estonia, Friday, Aug. 20, 2004. About 2,000 people attended the unveiling ceremony for the privately financed monument bearing the inscription “To Estonian men who fought in 1940-1945 against Bolshevism and for the restoration of Estonian independence.” (AP Photo/NIPA)

Πολλοί ήταν οι υπέρμαχοι του καπιταλιστικού συστήματος, από τη δεξιά ιδεολογική πτέρυγα, οι οποίοι έσπευσαν να μας επισημάνουν ότι μια σειρά από τα κράτη που έδωσαν το “παρών” στο συνέδριο, ανήκαν στο πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Υπονοούν δηλαδή, ότι αυτοί που από πρώτο χέρι έζησαν τον κομμουνισμό, τώρα τον έχουν όχι μόνο απορρίψει, αλλά και εναντιώνονται σε αυτόν. Εκφράζουν όμως στα αλήθεια οι κυβερνήσεις των εκάστοτε χωρών και τους λαούς τους ή αποτελούν απλά φερέφωνα των αστών; Ας το δούμε στην Ελλάδα για παράδειγμα, εκφράζουν τον ελληνικό λαό τα μέτρα λιτότητας τα οποία προωθούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις; Μάλλον όχι. Αυτό που επίσης δε μας λένε οι αστικοί νεοφιλελεύθεροι κύκλοι, είναι ότι στις περισσότερες από αυτές τις χώρες (Εσθονία, Λετονία, Ρουμανία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία) τα κομμουνιστικά κόμματα είτε είναι απαγορευμένα από το ίδιο τους το σύνταγμα, είτε έχουν νόμους που κάνουν πολύ δύσκολη τη δράση τους. Οι απαγορεύσεις αυτές βέβαια με τη σειρά τους, δεν προωθήθηκαν από τα κάτω, δηλαδή από το λαό, αλλά από τα πάνω, δηλαδή από τις αστικές κυβερνήσεις τους, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει και μια πορωμένη και χρήσιμη μερίδα του λαού που τις ασπάζεται.

Ας φέρουμε όμως το πράγμα στα ελληνικά δεδομένα. Στα πλαίσια του συνεδρίου βγήκε στην επιφάνεια ένας οχετός αντικομμουνισμού που έχει κυρίως δύο πρόσωπα. Το ένα είναι το ούγκανο της δεξιάς, που εκφράστηκε από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, έως και τη Χρυσή Αυγή, και το άλλο είναι το παρφουμαρισμένο, το «αριστερό» πρόσωπο του αντικομμουνισμού. Είχες λοιπόν από τη μια τον Άδωνη, τον Λοβέρδο, τη Γιαννάκου, τον Τζήμερο, και από την άλλη εκείνους που κυρίως συντάσσονταν πίσω από την κυβέρνηση και την άρνηση του υπουργού Σταύρου Κοντονή να συμμετάσχει στο συνέδριο. Για τον πρώτο τύπο αντικομμουνισμού, τον μπρουτάλ, δε χρειάζεται να πούμε και πολλά, είναι ό,τι φαίνεται. Είναι ο δεύτερος τύπος, ο πιο πονηρός, που χρειάζεται αποκάλυψη. Σύμφωνα με αυτόν, ο κομμουνισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον φασισμό, διότι ο μεν φασισμός είναι από τη φύση του κακός, ο δε κομμουνισμός είχε κακή εφαρμογή. Και στο «κακή εφαρμογή» μπορεί να υπονοείται η περίοδος που Γ.Γ ήταν ο Στάλιν, μέχρι και στο σύνολο του αυτό που αποκαλούμε «υπαρκτός». Και επειδή όπως έλεγε και ο Κάππος, «ο αντισταλινισμός είναι ντροπαλός αντικομμουνισμός», στο όνομα του Στάλιν όλοι αυτοί οι ευρώ – αριστεροί, θέλουν να χτυπήσουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, και το δικαίωμα μιας σοσιαλιστικής χώρας να αμύνεται τόσο απέναντι στο χτίσιμο ενός εσωτερικού αντεπαναστατικού μετώπου όσο και στις εξωτερικές προκλήσεις. Η δική μας κριτική στον σοσιαλισμό εστιάζει σε όλα εκείνα τα λάθη και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην ανατροπή του, η δική τους κριτική, δέχεται όλα αυτά τα στοιχεία που εμείς απορρίπτουμε (πχ Περεστρόικα, μπουχαρινισμό, τροτσκισμό), και απορρίπτει όλα εκείνα τα στοιχεία που εμείς θεωρούμε θεμέλια της οικοδόμησης (κολεκτιβοποίηση, εκβιομηχάνιση, σταχανοφισμό κλπ).

Άδωνις Αρκάς, διαφορετική αφετηρία, ίδια κατάληξη

Πάντως για να πούμε και του στραβού το δίκιο-και όσο αφορά τη χώρα μας- η όλη αντικομμουνιστική φιέστα μάλλον γύρισε και τους χτύπησε στα μούτρα. Σε αυτό συνέδραμαν μεταξύ άλλων τα εξής.

-Ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός της δεξιάς που μύριζε ναφθαλίνη, ο οποίος περισσότερο ζημιά έκανε στο «επιχείρημα» τους παρά το ενίσχυσε (δηλώσεις Άδωνι, δηλώσεις Λοβέρδου, δηλώσεις Γιαννάκου κλπ). Φάνηκε ότι και ο λαός είτε έχει σιχαθεί τις αρλούμπες τους, είτε δεν τον ενδιαφέρουν καν. Βέβαια δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πες – πες όλο και κάτι μένει στο τέλος.

-Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ρίξει χυλόπιτα στο συνέδριο (παρότι πέρυσι παρέστη), μάλλον στην ύστατη προσπάθεια της να επιδείξει κάποιου είδους αριστεροσύνη και να διαφοροποιηθεί από την δεξιά «στα σημεία», αφού γενικότερα η διακυβέρνηση της δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την ΝΔ (για την ακρίβεια ισχύει το αντίθετο, αφού τα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να περνάνε τα αντιλαϊκά μέτρα που περνάνε με λιγότερες αντιδράσεις σε σχέση με τους προηγούμενους).

-Η στάση κάποιων media που θέλοντας να τα έχουν καλά με την κυβέρνηση κράτησαν μια μετριοπαθή ή και ενάντια στάση απέναντι σε αυτά που συνέβησαν στη Εσθονία. Έκλιναν λοιπόν περισσότερο προς τον παρφουμαρισμένο, και όχι τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν χρησιμοποίησαν σε αρκετές περιπτώσεις και το δεύτερο.

-Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα τα κανάλια αναγκάστηκαν αυτές τις μέρες να καλέσουν και αρκετούς εκπροσώπους του κομμουνιστικού κόμματος, οι οποίοι μίλησαν απλά και κατανοητά, εστιάζοντας στην ουσία και όχι στην κόντρα για την κόντρα. Θεωρώ λοιπόν ότι δόθηκε η ευκαιρία να ακουστεί η άποψη του κόμματος, ευκαιρία που σπάνια του δίνεται από τα κανάλια.

Αντικομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο

Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας κάνουν να χαιρόμαστε, διότι ο αντίπαλος ταΐζει ασταμάτητα και με ατελείωτο χρήμα την μηχανή προπαγάνδας του αντικομουνισμού. Κάτι που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων φέρνει το επιθυμητό (για τον αντίπαλο) αποτέλεσμα, όπως βλέπουμε και στις καθημερινές μας συζητήσεις με τον κόσμο. Όμως υπάρχουν και στιγμές που η γύμνια τους, η σαπίλα και η βρώμα που αναδύουν, δεν μπορούν να καλυφθούν με κανένα τρόπο, όσο μεικ απ και αν τους βάλουν, όσο και αν τις αρωματίσουν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)