Η Μεγάλη Κυρία κι η Ωραία Κοιμωμένη

Μια φορά κι έναν καιρό, το Καμπιονάτο ήταν η Ιθάκη των μεγάλων ποδοσφαιρικών αστέρων: του Μαραντόνα, του Πλατινί, των τριών Ολλανδών της Μίλαν -Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ- της απάντησης της Ίντερ με τους τρεις Γερμανούς -Ματέους, Κλίνσμαν, Μπρέμε- και επίσης, Αλεμάο, Καρέκα, Ίαν Ρας κι οι ντόπιοι: Μπαρέζι, Μπέργκομι, Μαλντίνι, Μπάτζιο, Βιάλι, Μαντσίνι. Πάντα με πρώτους τους αμυντικούς, εφόσον μιλάμε για Καμπιονάτο. Δεν τους γέλασε, ούτε τη βρήκαν φτωχική αλλά σταδιακά, τα κόζια άλλαξαν, κάποια άλλα πρωταθλήματα έγιναν ισχυρότερος πόλος έλξης κι έδιναν μεγαλύτερα συμβόλαια.

Η δεύτερη τεκτονική αλλαγή ήταν όταν ο Μοράτι της Ίντερ, που είχε βαρεθεί να βλέπει την πλάτη της Γιουβέντους των Ανιέλι, ακόμα κι όταν η ομάδα του ήαν καλύτερη, έβαλε σκοπό της ζωής του να ξηλώσει το “σύστημα Μότζι” που προστάτευε τη Βέκια Σινιόρα.  Οι αλυσιδωτές αποκαλύψεις έδειξαν ένα σάπιο οικοδόμημα που αγκάλιαζε μια σειρά ομάδες, και οδήγησε σον υποβιβασμό της Γιουβέντους στη δεύτερη κατηγορία, την ίδια χρονιά που η Σκουάντρα Ατζούρα στεφόταν πρωταθλήτρια κόσμου στο Μουντιάλ της Γερμανίας (αμέσως μετά από ένα μέγα σκάνδαλο, όπως ακριβώς και το 1982).

Η Ίντερ πήρε προσωρινά τα σκήπτρα, μαζί με κάποια συνεχόμενα πρωταθλήματα, έφτασε ακόμα και στην τριπλέτα τίτλων (Τσου-Λου και νταμπλ στις εγχώριες διοργανώσεις) με το Μουρίνιο, αλλά ξεκίνησε αμέσως η παρακμή. Η Γιούβε επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία και στην κορυφή, και όλα επέστρεψαν στην “κανονικότητα”, σα να μην πέρασε μια μέρα. Η Γιούβε έπαιρνε τα πρωταθλήματα, έφτιαξε καλή ομάδα, που πρωταγωνιστεί και στην Ευρώπη, αλλά παραμένει “λούζερ” εκτός συνόρων. Εκεί που μετράει κυρίως η φανέλα της Μίλαν, που ακολούθησε όμως και αυτή την παρακμή της συμπολίτισσάς της (και του Καμπιονάτο γενικότερα), τα τελευταία χρόνια.

Το φετινό Καμπιονάτο ξεκινάει με ξεκάθαρο φαβορί στην αφετηρία, και το μόνο που θα μπορούσε θεωρητικά να ταρακουνήσει τα νερά, είναι η δυναμική επιστροφή της Μίλαν, του κοιμώμενου γίγαντα -ή μάλλον της ωραίας Κοιμωμένης, που φαίνεται να επιστρέφει για τα καλά και να διεκδικεί με αξιώσεις τα σκήπτρα. Αλλά ίσως όχι από φέτος. Οι ροσονέρι έκαναν πολύ δυναμικό μπάσιμο στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι κι ενισχύθηκαν σημαντικά, παίρνοντας μεταξύ άλλων τον 30χρονο αμυντικό Μπονούτσι από τη Γιουβέντους. Μπορεί να μην είναι αυτή η μεταγραφή που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και τη ροή της ιστορίας, αλλά αφενός μιλάμε για την Ιταλία, όπου οι αμυντικοί είναι πιο σημαντικοί από οπουδήποτε αλλού, αφετέρου η μεταγραφή έχει κυρίως συμβολική αξία αφού αφαιρεί ένα σημαντικό κομμάτι από τη μόνιμη πρωταθλήτρια των τελευταίων χρόνων, τη Γιουβέντους (που έφτασε ήδη τους έξι σερί τίτλους, γράφοντας το μεγαλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του Κάλτσιο).

Σε πρώτη φάση βέβαια η Μίλαν πρέπει να προσπαθήσει να πλασαριστεί στις θέσεις που δίνουν το εισιτήριο για την επιστροφή της στα σαλόνια των ισχυρών και τα σεντόνια του Τσου-Λου. Κι οι βασικοί της ανταγωνιστές σε αυτόν το στόχο είναι η Ρόμα, που πήρε το Μόντσι (το δαιμόνιο μάνατζερ της Σεβίγια) για να συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε μέχρι τώρα (να βγαίνει δεύτερη και να πουλάει τους καλύτερούς της παίκτες), η Νάπολι που είναι πάντα ψηλά αλλά της λείπει ένας σύγχρονος Μαραντόνα, για να την ξαναφτάσει στην κορυφή, και την Ίντερ του Σπαλέτι, που ψάχνει να κλείσει τη δική της παρένθεση της μετριότητας.

Η Γιουβέντους από την άλλη μοιάζει με διορισμένη πρωταθλήτρια, καταφέρνει να μην αποδυναμώνεται όταν χάνει παίκτες-κλειδιά όπως ο Πίρλο κι ο Πογκμπά, από τη μεσαία γραμμή, αλλά σκοντάφτει στην Ευρώπη, όταν συναντά ομάδες που κεντάνε στο κέντρο, όπως η Ρεάλ και η Μπάρτσα. Φέτος συγκαταλέγεται πάλι στα φαβορί, αλλά έχει τη ρετσινιά της ομάδας με τους περισσότερους χαμένους τελικούς σε Τσάμπιονς Λιγκ και Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Στα αξιοσημείωτα, η αποχώρηση του 40χρονου Τόττι από την ενεργό δράση, που αφήνει μόνο του τον Μπουφόν να συνεχίσει να ψάχνει σαν Σίσσυφος -που φτάνει στη βρύση αλλά νερό δεν πίνει- το δισκοπότηρο-κούπα με τα μεγάλα αυτιά (Τσου-Λου), που λείπει από τη συλλογή του. Και αυτή είναι όντως μια σημαντική αλλαγή σε ένα πρωτάθλημα που μοιάζουν όλα ίδια, κολλημένα στο χρόνο, σε περασμένες δεκαετίες και μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις…)