Το δηλητήριο της κανονικότητας

Στο παρακείμενο του οθωμανικού σουλτανάτου ευρωπαϊκό κράτος, βαλκανικό βιλαέτι, και παγκόσμια ναυτική δύναμη με ξένες σημαίες και φτωχούς ναυτικούς, που λέγεται Ελλάς, φέτος, το χριστουγεννιάτικο πακετάκι είχε όλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες της κανονικότητας.

Εθνικές απειλές στον πυρήνα, με άχνη ζάχαρη τις κόντρες των φυλάρχων του ποδοσφαιρικού σύμπαντος. Επίδομα θέρμανσης με γεωγραφικό προσδιορισμό, σαν το μακεδονικό ένα πράγμα, που θεωρεί τροπικές περιοχές τους προσφυγικούς καταυλισμούς σε νησιά. Εναν φασιστοειδή εμετικό λόγο στο κοινοβούλιο, αλλά και εκτός, που διατυπώνεται με ελληναράδικη αμετροέπεια και περνάει δυστυχώς απαρατήρητος, επειδή το κόμμα που τον εκφέρει δεν χρησιμοποιεί σβάστικες για διακοσμητικό.

Έχει και την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως κι η προηγούμενη, να κατακεραυνώνει τα πρόσωπα και όχι την ιδεολογία που κουβαλάνε. Έχει και καινοτομίες. Σαν να λέμε μελομακάρονο με σοκολάτα. Σ’ αυτό το μπισκότο κανονικότητας έχουμε και μεγάλες φοροαπαλλαγές για τους λίγους του μεγάλου κεφαλαίου, και μικρές αυξησούλες για τα ελάχιστα των πάμπολλων. Ο φετινός Αη Βασίλης στρίμωξε τη διάσημη μεσαία τάξη μεταξύ πεντακοσίων και χιλίων ευρώ, κι έτσι οι πάμπλουτοι με 1.001 πολλαπλασιάστηκαν. Θαύμα!

Στο κουτί της κανονικότητας που περιλαμβάνει οράματα ψηφιακής διακυβέρνησης και ταχύτητες 5G, περιλαμβάνονται κι ασθένειες εξαφανισμένες απ’ τον προηγμένο υγειονομικό χάρτη εδώ και εβδομήντα χρόνια, που εμφανίστηκαν στο πλάι των δυνάμεων καταστολής, που δεν εξαφανίστηκε ποτέ από καταβολής αστικού ελληνικού κράτους.

Η είδηση για τη διφθερίτιδα που σκότωσε οχτάχρονο παιδί μεγαλωμένο σε κοινωνικές δομές και τα τελευταία τρία χρόνια σε ανάδοχη οικογένεια, ήρθε αντιφατική, τραγική και κατασκευασμένα απομονωμένη, να στριμωχτεί στο πεζοδρόμιο της επικαιρότητας, όπως περιορίζονται πλέον οι διαδηλώσεις που δεν διαθέτουν ικανό αριθμό συμμετεχόντων για να ταλαιπωρούνται οι τροχονόμοι.

Η είδηση σύρθηκε πέριξ του εμβολιασμού – ήταν, δεν ήταν εμβολιασμένο το παιδάκι – για έναν λόγο που κανείς δεν πρόσεξε στην εποχή των έξυπνων τηλεφώνων και των smartphone ιδεολογικών πολιτικών παρεμβάσεων: Χρειάστηκαν περίπου δυο βδομάδες για να ψαχτούν, αγωνιωδώς και φιλότιμα είναι η αλήθεια, οι κιτρινισμένες σκονισμένες καρτέλες στα έγκατα των ιδρυμάτων, όπου φιλοξενούνταν το παιδί, και πιστοποιούσαν αν έχει, που είχε, λέει, εμβολιαστεί και για διφθερίτιδα.

Κι είναι αυτές ακριβώς οι καρτέλες που στήνουν στον τοίχο κάθε έννοια κοινωνικής δομής, ειδικά για παιδιά, και δη εγκαταλελειμμένα, που πολλαπλασιάζονται σήμερα με το χαρακτηρισμό ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Στην κανονικότητα της δεύτερης εικοσαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα αυτή η είδηση επιπλέει σαν καρυδότσουφλο στον ωκεανό του διαδικτύου, όπου κάθε δυο σελίδες που «σκρολάρεις», σου πετιέται στη μούρη ένας γιατρός, ένα εργαστήριο, μια ιδιωτική κλινική, όπου υπάρχουν και σε προσκαλούν για να σωθείς μαγικά μηχανήματα, τεχνολογικά διαγνωστικά θαύματα, αναίμακτες επεμβάσεις κι άλλα τέτοια επιτεύγματα της καπιταλιστικής καταναλωτικής κανονικότητας.

Και πίσω από τη διφθερίτιδα που δολοφόνησε τον οχτάχρονο, διαβάζεις στο ρημαδότοπο ότι το δείγμα απ’ το λαρύγγι και τα πνευμόνια του παιδιού εστάλη στο Λονδίνο, γιατί προφανώς δεν διαθέτουμε εδώ (ούτε στα πανεπιστήμια βρε αδερφέ;) τον κατάλληλο επιστημονικό εργαστηριακό εξοπλισμό, για να εντοπίσουμε μια ξεχασμένη έστω ασθένεια, που όμως είναι άκρως επικίνδυνη και απειλητική γι’ αυτό που λέμε δημόσια υγεία.

Άμα έχεις πάει και σε δομές που φιλοξενούν γέρους και ανήμπορους να σηκώσουν το κόστος παραδεισένιων γηροκομείων, σαν κι αυτά που διαφημίζουν οι οικογενειακές χριστουγεννιάτικες ταινίες, που γεμίζουν τα κανάλια αυτές τις μέρες, τότε την κανονικότητα του συστήματος, που επιβάλλεται ευκολότερα, επειδή έχει προδιαφημιστεί από την έντεχνη σοσιαλδημοκρατική και αριστερίστικη μπαχαλιάδα, τη βλέπεις αλλιώς.

Τη βλέπεις και τη νιώθεις στο πετσί σου, στο βάθος των εντέρων σου και στη διαδρομή των αγγείων σου, σαν μικρές, συστηματικές δόσεις δηλητηρίου, π.χ. αρσενικού, που σε δολοφονούν μαθηματικά και μη ανιχνεύσιμα στη νεκροψία…

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 7-8/12/2019