Respect: η λέξη που «όλους» μας ενώνει…

«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα ‘λεγαν». Η φράση αυτή ανήκει στον Μενέλαο Λουντέμη και αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τα ψέματα, την ύβρη και την υποκρισία των εκπροσώπων της αστικής τάξης όταν προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα σχετικά με το όργιο αστυνομικής καταστολής που έλαβε χώρα στα Εξάρχεια, μετά την πορεία μνήμης για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Αρχικά, ο γνωστός «αντικομμουνισμένος», Σάκης Μουμτζής, έγραψε σε κείμενό του – στο liberal, βεβαίως βεβαίως – με τίτλο «respect στον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη» πως «η υπερβάλουσα άσκηση βίας εκ μέρους της αστυνομίας γίνεται αποδεκτή προκειμένου να παταχθεί το φαινόμενο του μπάχαλου και της ανομίας», δίνοντας τα εύσημα στον κύριο Χρυσοχοϊδη επισημαίνοντας πως «τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά».

Για τον Σάκη Μουμτζή είχαμε γράψει σχετικά στις 26 Σεπτεμβρίου του 2019 και δεν αλλάζουμε ούτε τελεία από αυτά που είχαμε γράψει τότε. Θυμίζουμε πως πρόκειται για έναν βαρβάτο φιλελεύθερο και γνήσιο αντικομμουνιστή, αφού όπως ο ίδιος γράφει «όποιος δεν είναι αντικομμουνιστής, δεν είναι φιλελεύθερος».

Επίσης, αρκεί μόνο να σταχυολογήσουμε αυτό που έγραφε στις 26 Σεπτεμβρίου, για να καταλάβουμε πως η γραφή του αποτελεί ένα μείγμα από ανασκολοπισμό της ιστορίας και πολιτικό τυχοδιωκτισμό: «Πρέπει να γίνει αντιληπτό, πως ο μαρξισμός είναι μια εγκληματογόνος θεωρία. Η επαγγελία του επίγειου παράδεισου έχει ως προϋπόθεση την εξόντωση, ηθική, πολιτική, οικονομική και βιολογική ολόκληρων κοινωνικών τάξεων. Μιλούμε δηλαδή για έναν κοινωνικοπολιτικό ευγονισμό».

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον κύριο Μουμτζή κινείται και ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, αφού εκδήλωσε κι αυτός τον θαυμασμό του προς τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, γράφοντας πως «αναδεικνύεται στον πιο αποτελεσματικό υπουργό δημόσιας ή έννομης τάξης/προστασίας του πολίτη που είχε ποτέ η χώρα…»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος – Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέας και φυσικά «πνευματικός ταγός» της χώρας – είναι ο άνθρωπος που δήλωνε πως «ο Χίτλερ εκμηδένισε την ανεργία» και αναπαρήγαγε τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων, λέγοντας πως «τα δύο καθεστώτα του κομμουνισμού και του φασισμού είχαν εκπληκτικά καλή σχέση με το ψέμα». Είναι, επίσης, ο άνθρωπος που είχε γράψει στις 15 Μαΐου του 2010 στην εφημερίδα «ο κόσμος του Επενδυτή» πως «δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν εκείνους που προσβλέπουν στην – επαναστατική μάλιστα (!) – αναβίωση του κομμουνιστικού συστήματος ως τους (εξ ηλιθιότητος ή εκ διαστροφής, μικρά σημασία έχει) εχθρούς της ανθρωπότητας», ταυτιζόμενος, αν μη τι άλλο, μαζί με αυτούς που θεωρούν κάτι τέτοιο. Είναι ακόμα ο ίδιος άνθρωπος που έγραφε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2012 στα Νέα, πως «το κλίμα που δημιουργήθηκε στη μεταπολίτευση, σε συνδυασμό με τις βλακώδεις υπερβολές του προδικτατορικού αντικομμουνισμού, επέβαλε μετά το 1974 σιωπή για πολλές από τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του ΚΚΕ», μοιάζοντας να πιστεύει (εξ ηλιθιότητος ή εκ διαστροφής, μικρά σημασία έχει) πως φταίει το ΚΚΕ για τις εξορίες, τις διώξεις και την τρομοκρατία που δέχτηκαν τα μέλη και οι οπαδοί του μετεμφυλιακά.

Ο κύριος Διαμαντόπουλος είναι – τέλος – αυτός που σε κείμενό του στο Βήμα στις 13 Σεπτεμβρίου του 2019 περιελάμβανε στις «δυνάμεις της πολιτικοκοινωνικής συντήρησης και του πολιτικού αυτισμού» το ΚΚΕ, μαζί φυσικά με τους «Καμμενιστές, Λεβεντιστές, Ζωιστές, Βελοπουλικούς, και τους Χρυσαυγίτες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

Μετά απ’ όλα αυτά, μόνο ένα πράγμα μπορούμε να πούμε και στους δύο: RESPECT…

Είστε άξια παπαγαλάκια της αστικής τάξης και θα έχετε για πάντα μια θέση στο πάνθεον των πιστών κονδυλοφόρων της.