Κριτική της παράστασης “Φθινοπωρινή Ιστορία”

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή υπέροχα νοσταλγική, αβάσταχτα ρομαντική, αβοήθητα ερωτεύσιμη. Σε αυτό συντελούν τα πολύχρωμα φύλλα που απλώνονται σαν κουρελούδες κρύβοντας την ασχήμια των σκούρων δρόμων της πόλης, η μελωδία της βροχής που πέφτει στους τσίγκους και αυτό το μεθυστικό άρωμα του βρεγμένου χώματος. Οι ιστορίες που λαμβάνουν χώρα το φθινόπωρο είναι ευλογημένα καταδικασμένες να είναι ρομαντικές, να είναι γλυκόπικρες, να αποτυπώνουν το κρυφτούλι των ηλιαχτίδων πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό. Έτσι ακριβώς είναι και αυτή η ιστορία που έγραψε ο Αλεξέι Αρμπούζωφ πίσω τη δεκαετία του ΄70 και την οποία αναλαμβάνουν να μας διηγηθούν η Άννα Γεραλή και ο Λάμπρος Τσάγκας στην παράσταση “Μια Φθινοπωρινή Ιστορία” που ανεβαίνει στο θέατρο Κνωσός, ένα θέατρο που γιορτάζει φέτος τα σαράντα χρόνια λειτουργίας του και ανανεώνει τους όρκους του με τους συντελεστές και το κοινό του για τα επόμενα σαράντα χρόνια.

Το έργο είναι καλογραμμένο και διατηρείται φρέσκο σαν να γράφτηκε χθες. Πρόκειται για μια κωμωδία του παλιού καιρού όπως άλλωστε είναι και ο πρωτότυπος τίτλος του. Μια κωμωδία που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ορισμό της κωμωδίας που έχει ο άνθρωπος κατά νου, καθώς δε στοχεύει στο να προκαλέσει άφθονο γέλιο στους θεατές, αλλά να τους πλημμυρίσει με συναισθήματα και σκέψεις, νοσταλγία, χαρά και λύπη που εναλλάσσονται γρήγορα σε ένα σκερτσόζικο λεκτικό τανγκό που χορεύουν οι δύο πρωταγωνιστές του. Το έργο θυμίζει πως ο έρωτας δεν γνωρίζει ηλικία και δεν ανήκει μόνο στη νιότη, αλλά είναι ένα δώρο για κάθε άνθρωπο, ασχέτως της ώρας που αναγράφεται στο βιολογικό του ρολόι. Η τρίτη ηλικία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το όμορφο φθινόπωρο του χρόνου, και έστω κι αν ξέρεις πως ύστερα ακολουθεί ο χειμώνας της ζωής σου, πάλι κερδισμένος θα βγεις διότι αφενός θα έχεις ζήσει το όμορφο φθινόπωρο και αφετέρου θα έχεις έναν άνθρωπο να γύρεις πάνω του στο χειμωνιάτικο κρύο. Η τυχαία γνωριμία δύο ώριμων ανθρώπων στη Ρίγα του 1968, προκαλεί το ξετύλιγμα του κουβαριού των βιωμάτων του καθενός και τα νήματα αρχίζουν να μπερδεύονται μεταξύ τους σφιχτά, πλέκοντας μια νέα, όμορφη, πολύχρωμη ιστορία, που σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και ένα ανάλαφρο άρωμα λουλουδιών που σε συνοδεύει φεύγοντας από το θέατρο, το έχεις μαζί σου, στο πανωφόρι, στα μαλλιά, χωρίς να το καλέσεις εσύ ποτέ, χωρίς να το ψεκάσει κανείς πάνω σου. Έρχεται ακουμπά στη μοναξιά σου και σ’ ακολουθεί…

Η σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου είναι ευφυής και ευρηματική, χρησιμοποιώντας ένα μίνιμαλ σκηνικό δημιουργεί μια πληθωρική ατμόσφαιρα. Τα σκηνικά ζωντανεύουν μέσα από την προβολή εικόνων πάνω τους και σε ταξιδεύουν στο χώρο και το χρόνο. Η εναλλαγή των σκηνών γίνεται με μια πανέξυπνη χορευτική πινελιά, την οποία χρωματίζει η ηθοποιός Ελένη Γεωργακοπούλου που πατά στις μύτες των ποδιών και χορεύει στη σκηνή ένα σκηνογραφικό μπαλέτο, ένας ρόλος βουβός που σε ξεκουφαίνει με τις μουσικές που προδίδονται από την υπέροχη κινησιολογία.

Εγώ, έχοντας ζήσει αυτή την εμπειρία σας προτείνω να πάτε να δείτε την παράσταση στο θέατρο Κνωσός που σας περιμένει για ένα ταξίδι σε μια ρομαντική και ευχάριστη φθινοπωρινή ιστορία, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε Σάββατο στις 20.00 και κάθε Κυριακή στις 19.30.

Καλή διασκέδαση!