Συλλογική αντίδραση – διεκδίκηση να περάσει το “μαύρο” της ΕΡΤ στην ιστορική μνήμη

Mπορεί η ΕΡΤ μέχρι στιγμής να αντιμετωπίζει με “αφωνία” – στρουθοκαμηλισμό, τις συνεχείς παρεμβάσεις μαζικών φορέων (ομόφωνες όλες) στο θέμα του Β’ μέρους του ντοκιμαντέρ “Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο”, που ξαφνικά και αναιτιολόγητα ματαίωσε τη μετάδοσή του στις 28/10/2019 (το Α’ μέρος είχε προβληθεί τον Αύγουστο), αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα σταματήσουν να εκφράζονται διαμαρτυρίες μαζικών φορέων με αίτημα τον άμεσο προγραμματισμό προβολής του, ούτε ότι δεν θα επανέλθουν όσοι έχουν εισπράξει την αγενή συμπεριφορά της “αφωνίας”.

Παράλληλα ξεκίνησαν και συνεχίζονται εκδηλώσεις τόσο για το θέμα του κοψίματος του Β’ μέρους του ντοκιμαντέρ, όσο και για σχετικό βιβλίο με πεδίο έρευνας όλο τον χώρο του Αιγαίου, που κυκλοφόρησε ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ.

Σταχυολογήσαμε κάποιες από τις πρώτες παρεμβάσεις:

Προκόπης Παπαστράτης Πανεπιστημιακός:  «Πόσες από αυτές τις ιστορίες έχουν καταγραφεί και έχουν διασωθεί και πόσες άλλες χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου; … Το βιβλίο δίνει φωνή και υπόσταση σε δεκάδες αφανείς πρωταγωνιστές που μέχρι πρόσφατα ο προβολέας της επίσημης ιστορίας άφηνε στο σκοτάδι επειδή η παρουσία τους, τα πάθη τους και τα πιστεύω τους δεν ταίριαζαν στο επίσημο αφήγημα που προσπαθεί ξανά να επιβληθεί και τώρα. Αυτό άλλωστε δείχνει και η απαγόρευση προβολής του δεύτερου μέρους του ντοκιμαντέρ του συγγραφέα. Το βιβλίο λοιπόν, σε ένα άλλο πλεούμενο, φορτωμένο αυτή τη φορά με πολύτιμες μνήμες, συνεχίζει να ταξιδεύει με νότιο άνεμο πέρα από το Αιγαίο».

Mάκης Καβουριάρης:  Πανεπιστημιακός και πρόσφυγας πολέμου: «Γιατί αυτή η ξαφνική επίθεση και εμμονή προς μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας;» αναρωτήθηκε ο Μ. Καβουριάρης για την απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ να κόψει το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ που εστιάζει μάλιστα στους Ικαριώτες πρόσφυγες, όπως ήταν και ο ίδιος, που αποτέλεσαν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των πάνω από 30.000, σύμφωνα με το βιβλίο, ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τα νησιά του Αιγαίου τότε. Περιέγραψε το βιβλίο ως «το ταξίδι των προσφύγων στην Τουρκία» και στάθηκε τόσο στους λόγους που οδηγούσαν στην προσφυγιά -οι αναγκαστικοί ήταν «η πείνα, οι κακουχίες, οι βομβαρδισμοί», οι εθελοντικοί ήταν «η ενίσχυση του στρατού της Μέσης Ανατολής και του αντιφασιστικού αγώνα»- όσο και σε όσα ακολουθούσαν: τα επικίνδυνα ταξίδια με τα καΐκια, οι αρρώστιες, οι θάνατοι, η υποδοχή (άλλη από τις επίσημες αρχές, άλλη από τον κόσμο), τα στρατόπεδα προσφύγων στο Τσεσμέ, το Χαλέπι, τη Γάζα, την Αίγυπτο και αλλού, τα αυτοσχέδια σχολεία, οι δύσκολες συνθήκες ζωής. Χωρίς να παραλείψει να μιλήσει για την «επιστροφή, βέβαια, και την κατάσταση στην Ελλάδα όταν πια άρχιζε ένας εμφύλιος πόλεμος…».

Η επόμενη εκδήλωση θα γίνει στις 29/1/2020 στη Λέσβο. Θα υπάρξει αναλυτική ανακοίνωση.