Μάικλ Όουεν – Το παιδί θαύμα που δεν ανδρώθηκε ποτέ

Ο Μάικλ Όουεν ήταν ένα ποδοσφαιρικό παιδί-θαύμα, που τα έκανε όλα νωρίς στην καριέρα του και έγινε βετεράνος σχεδόν από τα 25 του, όταν διάλεξε να φύγει από την αγαπημένη του Λίβερπουλ, για να κερδίσει τίτλος, βάζοντας τελικά πρόωρο επίλογο στα καλά του χρόνια.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 14 Δεκέμβρη του 1979, στο Τσέστερ και ήταν από τις περιπτώσεις που το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Ο πατέρας του ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με θητεία στην Έβερτον και ο ίδιος μικρός ήταν οπαδός των ζαχαρωτών, τελικά όμως έκανε τα πρώτα του βήματα με τη Λίβερπουλ και εκεί αναδείχτηκε γρήγορα σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα (wonder-kid) του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, κάτω από τις οδηγίες του Ζεράρ Ουγέ.

Ο Όυεν βιάστηκε να κάνει τα πάντα νωρίς. Στα 18 του είχε κάνει ντεμπούτο με την ανδρική ομάδα, σκοράροντας το πρώτο του γκολ και την αμέσως επόμενη χρονιά, πήρε φανέλα βασικού (στη θέση του τραυματία Ρόμπι Φάουλερ) και βγήκε πρώτος σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ (!) και καλύτερος νέος παίκτης. Αυτό του δίνει μια θέση στην Εθνική Αγγλίας για το Μουντιάλ του ’98, όπου πετυχαίνει ένα σχεδόν μυθικό γκολ, περνώντας με σλάλομ σαν σκιέρ ανάμεσα από τους αμυντικούς της Αργεντινής.

Η Αγγλία θα αποκλειστεί από τη συνέχεια, αλλά το άστρο του Όουεν λάμπει και όλοι πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους τον παίκτη του 21ου αιώνα. Ο οποίος θα του φέρει τους πρώτους τραυματισμούς -από τους πολλούς που θα ακολουθήσουν-αλλά και τους πρώτους τίτλους με την Λίβερπουλ, που κερδίζει τέσσερις κούπες -όχι όμως και την καλή που της λείπει από το 1990 και πιθανότατα θα κατακτήσει φέτος. Ανάμεσά τους το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ μετά από έναν τρομερό τελικό με την Αλαβές (5-4), και το Κύπελλο Αγγλίας, με τον Όουεν να βάζει την υπογραφή του στην ανατροπή με την Άρσεναλ, σε έναν αγώνα που έμεινε στην ιστορία ως “ο τελικός του Όουεν”…

Την ίδια χρονιά ο Όουεν κατακτά τη χρυσή μπάλα και γίνεται μόλις στα 22 του χρόνια, ο τέταρτος -και τελευταίος μέχρι σήμερα- Άγγλος που την κατακτά. Το μέλλον φαίνεται να του ανήκει.

Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. Ο Όουεν εξακολουθεί να βάζει πολλά γκολ αλλά έχει εξίσου πολλούς τραυματισμούς. Οι μεγάλοι τίτλοι που περίμενε ο ίδιος δεν έρχονται ποτέ, ενώ ο μέντοράς του Ζεράρ Ουγέ απομακρύνεται από τον πάγκο. Ο ίδιος σκέφτεται πως είναι η ώρα για να κάνει το παραπάνω βήμα, ζητάει μεταγραφή και πηγαίνει στη Ρεάλ Μαδρίτης, που κάνει συλλογή γκαλάκτικος στην εποχή Πέρεθ.

Δώδεκα μήνες μετά συνειδητοποιεί πως έχει κάνει το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του. Ο ίδιος κάνει μια μέτρια χρονιά στη Ρεάλ χωρίς να πάρει θέση βασικού -με καλύτερη στιγμή το γκολ στο clasico, κατά της Μπαρτσελόνα- ενώ η Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ φτάνει στον τελικό της Πόλης και κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ με μια μεγάλη ανατροπή απέναντι στη Μίλαν. Ο ίδιος παρακολούθησε από το Άνφιλντ την πρόκριση στο μεγάλο τελικό κόντρα στην Τσέλσι, με την αδελφή του να του λέει πως θα έπρεπε να είναι και αυτός εκεί -και δεν εννοούσε τις κερκίδες του γηπέδου…

Μετά τη Λίβερπουλ, ο Όουεν είναι ουσιαστικά ένας βετεράνος εν ενεργεία, εξαιτίας και των τραυματισμών που τον ταλαιπωρούν. Επιχειρεί να κάνει επανεκκίνηση με τη Νιούκαστλ στο νησί, αλλά βλέπει τις μετοχές του να πέφτουν μαζί με αυτές των ανθρακωρύχων, που γνωρίζουν μάλιστα και τον υποβιβασμό στην Τσάμπιονσιπ. Στο ενδιάμεσο είχαν προλάβει να διαμαρτυρηθούν για έναν τραυματισμό του Όουεν με την Εθνική Αγγλίας και να ζητήσουν αποζημίωση από την Ομοσπονδία -σε ένα θέμα που απασχολεί μέχρι σήμερα τους συλλόγους.

Το άλλοτε wonderkid είναι πλέον 30 χρονών, κερδίζει όμως την εμπιστοσύνη του Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ και ρίχνει μια ακόμα ζαριά. Σε ένα από τα πρώτα του παιχνίδια, γίνεται ο ήρωας ενός τρελού ντέρμπι του Μάντσεστερ, πετυχαίνοντας νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις, και συνεχίζοντας την καλή παράδοση που έχει στα μεγάλα ντέρμπι. Αυτή όμως είναι μάλλον και η μοναδική καλή του ανάμνηση από την ομάδα, όπου το σενάριο είναι γνωστό: πολλοί τραυματισμοί και λιγοστές εμφανίσεις.

Μετά από μια τριετία, θα φύγει για τη Στόουκ Σίτι, όπου γράφει απλώς τον άδοξο επίλογο και αποσύρεται στα 34 του από την ενεργό δράση, αφήνοντας πίσω του ανεκπλήρωτες όλες τις μεγάλες υποσχέσεις που άφησε και έχοντας γκρεμίσει τους δεσμούς που είχε με τη Λίβερπουλ και τους οπαδούς της, που μάλλον δεν τον συγχώρεσαν ποτέ. Όχι γιατί έκανε μικρός το “λάθος” να πάει στην Έβερτον, αλλά γιατί φόρεσε τη φανέλα της μισητής αντιπάλου, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκτός από τον εαυτό του, ο Όουεν φρόντισε να τραυματίσει και τη σχέση του με την ομάδα που αγάπησε.

Διάλεξε μάλιστα το Νο & (συνδεμένο με τον Μπεστ, τον Καντονά, τον Μπέκαμ και διάφορους άλλους θρύλους των μπέμπηδων) λέγοντας στην παρουσίασή του πως υπέγραφε το συμβόλαιο και με τα δύο χέρια από τη χαρά του -που θα του έβγαινε όμως ξινή. Η απάντηση του Cop ήταν ένα πανό που έλεγε: μια φορά προδότης, ποτέ κόκκινος. Και αυτό σφράγισε τη σχέση τους με τον τέταρτο σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Αγγλίας, και ένα wonderkid (παιδί-θαύμα) που δεν ανδρώθηκε ποτέ…