Η πλατεία ήταν γεμάτη με το στιλ του Μητσοτάκη…

Το να πείσεις το λαό να σε ψηφίσει είναι ένα δύσκολο έργο, το οποίο χρειάζεται πολλή δουλειά, την επονομαζόμενη και ως δημαγωγία και την εφαρμογή αρκετών προπαγανδιστικών τεχνικών, τις οποίες μελετούν οι επιστήμες της ψυχολογίας και του μάρκετινγκ. Το να πείσεις τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων να σε στηρίξουν, ήταν κάποτε κάτι ακόμη δυσκολότερο έως ακατόρθωτο, ειδικά αν δεν ανήκεις στον αριστερό-προοδευτικό χώρο που πασιφανώς ήταν και έπρεπε να είναι το πολιτικό τους σπίτι. 

Όμως τα τελευταία χρόνια που η αντεπανάσταση κυριάρχησε και ο καπιταλισμός δεν έχει επί της ουσίας αντίρροπη δύναμη, πετυχαίνοντας μάλιστα συνεχώς σημαντικές νίκες, αυτό το δύσκολο έργο άρχισε να γίνεται πιο εύκολο, καθώς οι άνθρωποι αυτοί, ενδεχομένως απογοητευμένοι από τον ωχαδερφισμό και την πολιτική αδιαφορία του λαού, που καθισμένος στον καναπέ του απολαμβάνει ριάλιτι και άλλα πολύχρωμα τηλεοπτικά αφοδεύματα και παραδεχόμενοι την ήττα, εν αντιθέσει με όσα τους ορμήνευε ο Αναγνωστάκης, γίνονταν ολοένα και πιο συντηρητικοί και ξεκίνησαν να ασπάζονται άλλα, δήθεν πιο μοντέρνα δόγματα στα πλαίσια ενός ψευδεπίγραφου φιλελευθερισμού. Παράδειγμα η στάση του Μάνου Ελευθερίου στο δημοψήφισμα και οι απαράδεκτες δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. 

Τίποτα από αυτά όμως δεν ισχύει και δεν ίσχυσε ποτέ για τον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο, που πάντοτε πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος, καβάλα στην αεικίνητη συννεφούλα που σκέπαζε την κρίση του. Ο Σαββόπουλος ήταν αυτός που κατάφερε να σκορπίσει ρίγη συγκίνησης σε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων οι οποίοι ανατρίχιαζαν στο άκουσμα της ‘Συγκέντρωσης της ΕΦΕΕ’. Ένα τραγούδι που μιλάει για τη συγκέντρωση των φοιτητών, μια ιερή διαδικασία που βάλλεται μαχητικά σήμερα από την κυβέρνηση και ενώ το κατηργημένο άσυλο ακόμη κείται ζεστό στα εδάφη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Ο Σαββόπουλος όμως ποτέ δεν αντιλήφθηκε το μεγαλειώδες του γεγονότος. Ήταν βλέπετε απασχολημένος κοιτώντας εκείνη που έφεγγε στη μέση όλου του κόσμου και ήταν κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή… Όλα αυτά τα έχει παραδεχτεί ο ίδιος σε παλαιότερη τηλεοπτική του συνέντευξη που εξηγούσε γελώντας, ότι δεν περίμενε όταν έγραφε το συγκεκριμένο ερωτικό τραγούδι ότι θα έπαιρνε τέτοιες πολιτικές διαστάσεις. Εκείνος έψαχνε απλώς έναν τρόπο να εκφράσει τον έρωτα που ένιωθε τότε για μια φοιτήτρια. Γεγονός που καταμαρτυρείται και από το ότι το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε στο δίσκο “Τα ερωτικά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου”. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στις χθεσινές του δηλώσεις στο ΣΚΑΪ, όπου μας πληροφόρησε πως στηρίζει τις ελπίδες του στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στοιχειοθέτησε την άποψη του με ατράνταχτα πολιτικά επιχειρήματα που απορρέουν από πολύωρη και ώριμη πολιτική σκέψη. Τι έκανε λοιπόν το Σαββόπουλο να στηρίζει Μητσοτάκη; Η όρεξη του πρωθυπουργού, η μόρφωσή του και βέβαια το στιλ του! Ντύνεται καλύτερα από τον Τσίπρα. Συνέχισε αναγνωρίζοντας το πολύ δύσκολο έργο που έχει να φέρει εις πέρας ο πρωθυπουργός και μας προέτρεψε να τον υποστηρίξουμε σε αυτό διότι το αξίζει. Όσον αφορά τις επαναστάσεις της νιότης του, ο Σαββόπουλος μας εξήγησε πως επρόκειτο ουσιαστικά για την κόντρα που είχε ως έφηβος με τη μαμά και τον μπαμπά του και τίποτα παραπάνω. Έκλεισε με μια καθησυχαστική πρόβλεψη βασισμένη πάνω στην διπλωματική του πείρα πως δε θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία και μάλιστα απείλησε ευθέως τη γείτονα και κάθε άλλο ενδεχόμενο εξωτερικό εχθρό της χώρας δηλώνοντας πως ότι και να έρχεται δεν πρόκειται να υποστείλουμε τη σημαία, δε διευκρίνισε όμως ποια σημαία, την ελληνική, την ευρωπαϊκή ή τη νατοϊκή; 

Σαφώς δεν θα μπορούσε να μας ξαφνιάσει μια τέτοια δήλωση δια στόματος Σαββόπουλου καθώς ο συγκεκριμένος τραγουδοποιός κατρακυλά δεκαετίες τώρα σε μια κατηφόρα διαδοχικών πάτων, χαρακτηρισμός που ο ίδιος άλλοτε είχε χρησιμοποιήσει για να περιγράψει την κοινωνία των ‘κωλοελλήνων’. Η πορεία αυτή είχε πολλά ενδιαφέροντα ορόσημα όπως αυτό της ‘εκλογικής του μαντινάδας’ του 1979 που τσουβάλιαζε ομοθυμαδόν τον Κύρκο, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και το Χαρίλαο Φλωράκη, σε ένα αφενός χοντροκομμένο και αφετέρου ανούσιο άσμα, μουτζουρωμένο με απολιτίκ επανάσταση και πολιτικό μηδενισμό. Κατόπιν αυτών, ο Σαββόπουλος πέρασε στην εθνική ομοψυχία με μία στάση που θα μπορούσε να εκφραστεί τέλεια από τη λαϊκή φράση ‘για τα πανηγύρια’. Συνεχίζοντας την τάση τσουβαλιάσματος που διακατέχει τα άσματά του, έφτιαξε το περίφημο “ας κρατήσουν οι χοροί’ στο οποίο μπορεί φιλόξενα να χορεύει καθείς, συμπούρμπουλος, σε μια μεγάλη πολύχρωμη παρέα, ασχέτως θρησκείας, πολιτικής τοποθέτησης, καταγωγής και αισθητικής. Αρκεί να είναι Έλλην. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ο ‘εκδρομέας του ΄60’ υποστηρίζει ‘Μητσοτάκ’, το έπραξε και το ’89 και μάλιστα δισκογραφώντας! Και ενώ κατρακυλούσε από πάτο σε απόπατο, έφτασε να υμνεί τον εθελοντισμό στους Ολυμπιακούς αγώνες και την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου προωσπικά για την οποία έγραψε και τραγούδι. Συνέχισε δε, με μια τούρτα καλλιτεχνικών σαραντάχρονων γενεθλίων στο Ηρώδειο, όπου μέσα από την κακομοίρα ξεπήδησε η Καλομοίρα, τότε που ερωτώμενη για τον πρωθυπουργό της χώρας, αυτή απαντούσε Κωνσταντίνος Κα…λάπας, στην προσπάθεια ενός απελπισμένου πανελίστα να τη βοηθήσει στη δύσκολη ερώτηση που της τέθηκε.

Η συνέχεια επιβεβαίωσε απλά την περίφημη θεωρία του των διαδοχικών πάτων. Αυτός λοιπόν ο καραγκιόζης όπως σε πολλών τη μνήμη έχει καταγραφεί λόγω του ομώνυμου τραγουδιού του και όχι μόνο, το 2011 μας είπε να ανοίξουμε πάλι τα θανατονήσια για τους τοξικομανείς, προτείνοντας να εξορίσουμε “τις μιαρές αυτές ομάδες ανεπιθύμητων συμπολιτών μας σε αραιοκατοικημένα νησιά”. Ο εθνικός μας καραγκιόζης συνεχίζει υπερασπιζόμενος τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δηλώνοντας πως “το 1964 ήμασταν κατά της Αμερικής, τώρα είμαστε δικαίως υπέρ της”. Στο δημοψήφισμα, όπως ήταν αναμενόμενο ο φιλοευρωπαϊστής και φιλελεύθερος νιόνιος στήριξε σθεναρά το “ναι”. Κατόπιν έλαβε μόνιμο πόστο στο παραμύθι του ΣΚΑΪ και του εφοπλιστή Αλαφούζου που λέει πως ‘Όλοι μαζί μπορούμε’ να είμαστε στον πάτο, αρκεί να υποκαθιστούμε το κράτος και την κοινωνική πολιτική που θα έπρεπε να εφαρμόζει και βέβαια να αφήνουμε το κεφάλαιο στην ησυχία του.  Και μιας που μιλάμε για πάτους, πέρυσι τέτοιο καιρό ήταν που ο καραγκιόζης μας εμφανιζόταν στο Άλσος να σφαλιαρίζει τον πάτο μιας στρίπερ, τον οποίο απολάμβανε περιχαρής αδιαφορώντας για τον απροκάλυπτο σεξισμό και τη φτήνια που απέπνεε το αισθητικό αποτέλεσμα. Το τελευταίο λοιπόν κατόρθωμα της εθνικής ανεμοδούρας ήταν η χθεσινή του δήλωση που στηρίζει Μητσοτάκη, το νεότερο αυτή τη φορά. Και κάπως έτσι αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίο το μοτίβο που έχεις επιλέξει εθνικέ μας καραγκιόζη και ‘χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε’.