Κριτική της παράστασης “Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του”

Καθώς κατεβαίνεις τα πρώτα σκαλιά της πλατείας του Θεάτρου Επί Κολωνώ, αντικρίζεις ένα περίεργο θέαμα που σε υποβάλλει σε μια εκούσια μυσταγωγία. Βαδίζεις βουβά προς τη θέση σου με το βλέμμα να στρέφει συνεχώς κλεφτά προς τη σκηνή. Στο κέντρο της δεσπόζει ένας σκυφτός άνδρας, μια επιβλητική φιγούρα, ένας εσταυρωμένος μετά την αποκαθήλωση, τυλιγμένος σε μια σινδόνη, έχοντας αποχωριστεί τα μέλη του, καθώς τα καρφιά που ένα βίαιο σύστημα κάρφωσε στο κορμί του, απέσχισαν τα άκρα του με τη βία και τον άφησαν μοναδικό μάρτυρα, για να καταμαρτυρήσει το πως μαρτύρησε στα πεδία μαχών, σε πολέμους που άλλοι έστηναν και ποτέ οι ίδιοι δε συμμετείχαν, έχοντας μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσουν τα δικά τους οφέλη, πάντοτε οικονομικά στη ρίζα τους. Καθώς ανανήφει βρίσκεται καταδικασμένος ισόβια να ζει φυλακισμένος μέσα στο ίδιο του το σώμα. Προσπαθεί καρτερικά να καταλάβει τι απέγινε και τι απέμεινε από τον Τζόνι. Αναρωτιέται αν είναι τελικά ένας επιζών νεκρός ή ένας ζωντανός που έχει πεθάνει. 

Η Σοφία Αδαμίδου διασκευάζει με έναν τρόπο συγκλονιστικό την ομώνυμη νουβέλα του Ντάλτον Τράμπο και παραδίδει τη σκυτάλη στον Τάσο Ιορδανίδη για να ερμηνεύσει έναν σπαραξικάρδιο μονόλογο που σε καθηλώνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η ερμηνεία του αποτελεί κυριολεκτικά κατάθεση ψυχής και καταπόνηση σώματος, αγγίζοντας τα όρια του άθλου, καθώς στέκει ακίνητος στην ίδια στάση για μία ολόκληρη ώρα, σταυρωμένος στο κενό. Στη σκηνή παρελαύνουν γιατροί, νοσοκόμες, φίλοι, συγγενείς, ερωμένη και πολλοί ακόμα που παρότι δεν υπάρχουν, το εστιασμένο βλέμμα και ο λόγος του ερμηνευτή σε πείθουν πως τους βλέπεις και εσύ.

Η Θάλεια Ματίκα επιλέγει να σκηνοθετήσει αποκλειστικά και μόνο τον ήρωα του έργου παρέχοντάς του ευχή και κατάρα να είναι εντελώς ελεύθερος να ερμηνεύσει όντας απολύτως παγιδευμένος. Η εξαιρετική σκηνοθεσία δικαιώνεται και ενισχύεται απολύτως από το ευφυές και μίνιμαλ σκηνικό και τους πολυκατευθυντικούς φωτισμούς, που καθώς εναλλάσσονται παίζουν ένα κρυφτό με τις χωρικές διαστάσεις.

Ο ιμπεριαλισμός που επιφέρει πολέμους και βία ξεγυμνώνεται ενσαρκωμένος στο σακατεμένο κορμί ενός απ’ τα εκατομμύρια θύματά του και καταδικάζεται στις συνειδήσεις των θεατών που εγκαταλείπουν την αίθουσα συναισθηματικά φορτισμένοι, οι περισσότεροι με δάκρυα στα μάτια και μουδιασμένα άκρα λες και υπέφεραν κι αυτοί τους πόνους του πληγωμένου στρατιώτη. Αν θέλετε να βιώσετε και εσείς αυτή την έντονη εμπειρία επισκεφθείτε το Θέατρο Επί Κολωνώ που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Λένορμαν και Ναυπλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00