Το συναίσθημα το 2019

Αν το 2019 ήταν συναίσθημα θα ήταν η απόγνωση στα μάτια χιλιάδων εκτοπισμένων. Θα ήταν το μίσος στα πρόσωπα των φασιστών που πετροβολούσαν λεωφορεία με προσφυγόπουλα. Θα ήταν η αυταρέσκεια στα κρυμμένα από τα κράνη πρόσωπα των δυνάμεων καταστολής που εξευτελίζουν, κακοποιούν, δολοφονούν και βασανίζουν τους όπου γης εξεγερμένους. Θα ήταν η πίκρα της μάνας που άκουγε ότι ο δολοφόνος του γιου της μένει ελεύθερος ή προετοιμάζεται το έδαφος να πέσει στα μαλακά. Θα ήταν η χαρά κάθε ακροδεξιού που νομίζει ότι παλινορθώθηκε το μετεμφυλιακό κράτος των ονείρων του.

Θα είναι όμως και εκείνη η αφέλεια στο παιδικό παιχνίδι μέσα στις λάσπες. Θα είναι η αγαλλίαση από τα παιδικά γέλια μέσα από τις σκηνές της ντροπής. Θα είναι η αλληλεγγύη στις σφιγμένες γροθιές. Το πάθος στα πονεμένα μάτια νέων και γέρων στη Χιλή, στο Ιράκ, στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ και όπου υπάρχουν στήθη προταγμένα. Η αυταπάρνηση στα πρόσωπα των κυνηγημένων. Η ειλικρίνεια στο χαμόγελο του εργάτη που ξυπνάει από το χάραμα για να πάει στη δουλειά. Το θάρρος του νέου που δε λυγίζει ούτε μπροστά σε σφαίρες ούτε σε αύρες ή γκλομπ. Η αξιοπρέπεια στα καθαρά βλέμματα εκείνων που στη ζωή τους αποφάσισαν να μη σταματάνε να αγωνίζονται και θα το κάνουν όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί. Για το 2020 και για κάθε μέρα.