Οι 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας

Η δεκαετία του 2010 σε ότι αφορά τις ταινίες ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Αναμφισβήτητα, η δεκαετία μας προσέφερε ταινίες που μας έκοψαν την ανάσα με τα ”σπέσιαλ εφέ” τους όπως τα λέμε μείς τα παιδιά των ’90ς. Ταινίες με υπερήρωες μπήκαν στην ζωή μας δυναμικά και μας έκανε να σταθούμε στην ουρά για να τους δούμε, για να μας απογοητεύσουν τα τελευταία χρόνια με, ομολογουμένως, μέτριες ταινίες όπως: Το τέλος του Παιχνιδιού και ο Μαύρος Φοίνικας (για να μην μιλήσουμε για την Κάπτεν Μάρβελ. Δεν θέλετε να μιλήσουμε για την Κάπτεν Μάρβελ).

Δεκαετία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος έπαιξε σε εκπληκτικές ταινίες όπως: Ο Υπέροχος κύριος Γκάσμπι, Inception, Το νησί των καταραμένων, ο λύκος της Γουόλ Στριτ. Τι να πούμε; Την ίδρωσε την φανέλα το παλικάρι και τελικά ανταμείφθηκε στο The revenant από το οποίο το μόνο που θυμόμαστε είναι πως του επιτέθηκε μια αρκούδα (πολλοί τότε άφηναν υπόνοιες πως τον βίασε κιόλας).

Ο κινηματογράφος χτυπήθηκε στα ίσα, πάλι με την μικρή οθόνη η οποία επένδυσε και εκείνη στην δημιουργία επικών σειρών και έσπρωξε πολλούς θεατές σε καναπέδες και πολυθρόνες και όχι στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η έκρηξη των πλατφορμών ταινιών και σειρών, έφερε νέες σκοτούρες στα θέατρα, αλλά ευτυχώς για όλους μας ίσχυσε το ”Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς” και φαίνεται να στέκονται ακόμα όρθια.

Παρακάτω επιλέξαμε 20 ταινίες που σημάδεψαν την δεκαετία. Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός, αλλά προσπαθήσαμε να ικανοποιήσουμε όλα τα γούστα..

Inception (2010)

Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ως κλέφτης ιδεών έδωσε μια από τις καλύτερές του ερμηνείες σε αυτή την ταινία αλλά το αγαλματίδιο του Όσκαρ δεν έφτασε ποτέ στα χεράκια του. Ταινία επιστημονικής φαντασίας, πολυεπίπεδη και να την πω την αμαρτία μου λίιιιιιγο κουραστική την είχα βρει τότε. Ο Ντι Κάπριο υποδύεται τον Ντομ Κομππ ο οποίος πληρώνεται από τις εταιρίες για να κλέβει ιδέες των ανταγωνιστών τους ενώ εκείνοι κοιμούνται.

Toy story 3 (2010)

Το κλάμα που έχω ρίξει σε αυτή την ταινία συγκρίνεται μόνο με το κλάμα που έκανα στην ταινία ”Η υπολοχαγός Νατάσα” τότε που την πυροβολούσαν την Αλίκη και γινόταν το φόρεμα κατακόκκινο. Ταινία με την οποία λογικά θα έπρεπε να είχε κλείσει ο κύκλος των ταινιών, αλλά ”Είναι πολλά τα λεφτά Άρη”. Ο Άντι μεγάλωσε στην ταινία όπως και εμείς, που αγαπήσαμε τους ήρωες κάπου εκεί στα 11-12 και πλαντάξαμε στο κλάμα ολόκληρες μουλάρες τότε στην αρχή της δεκαετίας..

Το κορίτσι με το τατουάζ (2011)

Ένας δημοσιογράφος αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση μιας εξαφάνισης πλούσιας γόνου η οποία αγνοείται εδώ και 45 χρόνια με βοηθό του μιας μυστηριώδη τύπισσα -χάκερ. Πολύ μας άρεσε τότε, πολύ καλή η χημεία των πρωταγωνιστών αλλά μάλλον τις συνέχειες τις έφαγε η μαρμάγκα και ο μαύρος όφις για να αφοσιωθεί ο Ντάνιελ Κρέγκ στο ρόλο του σαν Τζέημς Μποντ.

Midnight in Paris (2011)

Δεν θα μπορούσε να μην βάλω ταινία του Γούντι Άλεν μέσα στην δεκαετία και ελπίζω να το καταλαβαίνετε. Η ταινία συνδυάζει όσα αγαπώ: Παρίσι, διανοούμενους, τζαζ και φυσικά την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας, όλα αυτά δεμένα και πασπαλισμένα με την γλυκόπικρη ματιά του Άλεν.

Django unchained (2012)

Ταινία του Ταραντίνο με πρωταγωνιστή ένα ζόρικο Αφρο-αμερικάνο σκλάβο ο οποίος δεν μασάει και πολλά. Κλασικό γουέστερν με ενδιαφέρον σενάριο, το οποίο μας ιντριγκάρει, γιατί μας δικαιώνει το αίσθημα δικαίου μέσα μας, μαύρος σκλάβος παίρνει εκδίκηση από λευκούς γαιοκτήμονες. Αξία ανεκτίμητη αν αναλογιστούμε πως η πραγματικότητα ήταν δυστυχώς πικρή.

Η ζωή του Πι (2012)

Η ζωή του Πι ήταν εκείνη η ταινία που σου ζεσταίνει την καρδούλα όταν την βλέπεις. Μια φανταστική περιπέτεια με έναν Ινδό και μια τίγρη πρωταγωνιστή, οι οποίοι καταφέρνουν να τα βρουν μεταξύ τους και να επιβιώσουν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η ανατροπή του τέλους μας κάνει να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να επιλέξουμε και εμείς ”απίθανο τέλος” για κάθε προσωπική μας ιστορία.

Her (2013)

Ταινία που περιγράφει τέλεια την αποξένωση της εποχής. Ο μοναχικός πρωταγωνιστής ερωτεύεται την ηλεκτρονική φωνή μιας γυναίκας και προσπαθεί να ”ζήσει” την φαντασίωση μιας φυσιολογικής σχέσης. Δεν είναι μακριά εκείνη η μέρα που θα συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά ελπίζουμε οι ίδιοι να μην βιώσουμε τόση μοναξιά και ανάγκη ποτέ.

Wadjda (2013)

Τρυφερή ταινία από την Σαουδική Αραβία με πρώτη φορά γυναίκα σκηνοθέτιδα και ένα μικρό κορίτσι για πρωταγωνίστρια. Το κοριτσάκι επιθυμεί όσο τίποτα άλλο ένα ποδήλατο και ενώ αυτό στην Δύση ακούγεται απόλυτα φυσιολογικό στην Σαουδική Αραβία των διακρίσεων ανάμεσα στα φύλα αποτελεί το λιγότερο επανάσταση. Η επιμονή, η υπομονή και η γλυκύτητα μας την καθιστά τόσο συμπαθή, που αν ήταν στο χέρι μας θα της αγοράζαμε όλοι μας από ένα ποδήλατο. Μια ματιά σε μια από τις πιο ”κλειστές” κοινωνίες της Αραβικής Χερσονήσου που βλέπεται με την ελπίδα πως κάποια στιγμή όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.

Birdman (2014)

Ο αποτυχημένος ηθοποιός Ρίγκαν Τόμσον προσπαθεί να αναστήσει την καριέρα του με την βοήθεια ενός θεατρικού έργου. Στοιχειωμένος από τον μοναδικό χαρακτήρα που ερμήνευσε ποτέ με επιτυχία, τον υπερ-ήρωα Birdman, δίνει συχνά μάχες με τον εαυτό του και την κατάθλιψη. Στο έργο γίνονται όλα λάθος, όπως και στην ζωή του πρωταγωνιστή. Σουρεαλιστική ταινία, γυρισμένη από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς διακοπή και μοντάρισμα, μας μεταφέρει στο πυρήνα της ανησυχίας κάθε καλλιτέχνη για την επιβίωση του.

Gone girl (2014)

Μια γυναίκα που δεν θα ‘θελε κανείς να συναντήσει στη ζωή του και να την τσαντίσει. H Έιμι μαθαίνοντας για την απιστία του άνδρα της σχεδιάζει την απαγωγή της και πιθανή δολοφονία της από το σύζυγο της, ο οποίος προσπαθεί να πείσει πως δεν είναι ελέφαντας. Δεν θα σας αποκαλύψω το τέλος για όποιον δεν το έχει δει, όσοι το έχουμε δει έχουμε πραγματικά τρομάξει με την ”Απίθανη Έιμι” και δικαίως.

Inside out (2015)

Πανέξυπνο κινούμενο σχέδιο το οποίο απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Τα συναισθήματα παίζουν ένα τρελό χορό στο μυαλουδάκι της Ράιλι, η οποία στην δύσκολη περίοδο της προ-εφηβείας μετακομίζει σε άλλη πόλη μαζί με τους γονείς της. Καθώς γίνεται από παιδί έφηβη, τα συναισθήματα αλλάζουν και όμορφες αναμνήσεις λαμβάνουν μια λυπημένη χροιά. Προσπαθώντας η Χαρά να την βοηθήσει να ξεπεράσει τον αρνητισμό και τους φόβους της, ξεκινά ένα ταξίδι μέσα στον εγκέφαλο της με σκοπό να σώσει ό,τι σώζεται από την ανεμελιά των παιδικών της χρόνων.

Το δώρο (2015)

Το δώρο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ από εκείνα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε και να φτιάχνουμε λίστες για το αν ”υπήρξαμε ή όχι καλά παιδιά”, αν αδικήσαμε κάποιον και αν ναι πόσες προσευχές χρειαζόμαστε για να εξιλεωθούμε. Ο Γκόρντο παίρνει την εκδίκηση του από τον παλιό του φιλαράκο Σιμόν με τρόπο που δημιουργεί ανατριχίλες στην ραχοκοκκαλιά μας, αλλά εδώ που τα λέμε, ”τα ΄θελε και τα έπαθε”.

La la land (2016)

Ταινία την οποία θυμάμαι για τρεις λόγους: α) Είναι μια όμορφη ταινία με ωραίους πρωταγωνιστές. Από αυτά τα ζαχαρένια ειδύλλια που ονειρεύεσαι να ζήσεις. β) Γιατί κάπως να έχω ζήσει ένα τέτοιο ειδύλλιο η ίδια, όχι όμως με τέτοιο τέλος και γ) Για την γκάφα στα Όσκαρ, όπου οι συντελεστές της ταινίας βγήκαν επί σκηνής, πανηγύρισαν το όσκαρ για την καλύτερη φωτογραφία από λάθος των παρουσιαστών και αφού μίλησαν τρεις για το πόσο χαρούμενοι νιώθουν, ανακοινώθηκε το λάθος. Η νικήτρια ταινία για το όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας ήταν η ταινία ”Moonlight”… Κατά ένα παράδοξο τρόπο κάπως έτσι τελείωσε το ειδύλλιο που λέγαμε. Άρα εγώ ολοκλήρωσα το κύκλο μου με αυτή την ταινία.

Deadpool (2016)

Ναι, εγώ το γράφω, ναι εγώ ό,τι θέλω βάζω και όταν λέω πως το Deadpool ήταν καλή ταινία για την χρονιά 2016, απλά συμφωνείτε. Ταινία επιστημονικής φαντασίας, με τον πιο τρελιάρη σούπερ-ήρωα που απευθύνεται στο κοινό του και σπάει τον τρίτο τοίχο, όπως πολλοί  το λένε. Ταινία που πολλοί θα την πουν χοντροκομμένη, με μη ποιοτικά αστεία και …είναι αλλά μ’ αρέσει. Αδειάζεις εγκέφαλο και περνάς καλά. Ο πολύς ο προβληματισμός σε κάνει προβληματικό, δική μου διαπίστωση, κρατήστε την πάντως…

Lady bird (2017)

Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος για όλους μας. Το σώμα αλλάζει, οι ορμόνες τρελαίνονται και ο τελευταίος χρόνος που σε χωρίζει απο την ενήλικη ζωή, θυμίζει μακρύ ατελείωτο διάδρομο. H Lady Bird είναι ένα κορίτσι που θα θυμίσει με τα σκαμπανεβάσματά της τις δικές μας εφηβικές ηλικίες: η ανάγκη να βρεις την ταυτότητα σου, να γίνεις αποδεκτός-η από παρέες συνομηλίκων σου, να αποτινάξεις την εξουσία των γονιών σου, να ζήσεις την ζωή σου όπως νομίζεις πως θες.

Get out (2017)

Ταινία για την οποία έχουμε μιλήσει εδώ και σας τα έχουμε πει όλα.Ένα θρίλερ το οποίο μας μεταφέρει την Αμερική των φυλετικών διακρίσεων μετά την μετά-Ομπάμα εποχή, εύστοχα, απλά και ουσιαστικά. Λευκό κορίτσι ερωτεύεται έγχρωμο αγόρι και όλα φαίνονται να κυλούν υπέροχα, μέχρι που εκείνος ανακαλύπτει τα μύχια μυστικά της λευκής οικογένειας.

Can you ever forgive me? (2018)

Και για αυτή την ταινία σας έχουμε μιλήσει. Η φιλία δυο μεσήλικων ατόμων με πολλές δυνατότητες να γίνουν άλλοι στην ζωή τους, αλλά το αγύριστο κεφάλι τους και οι ιδιαιτερότητες της ιδιοσυγκρασίας τους δεν τους άφησε. Μια λογοτεχνική απάτη της βιογράφου Λι Ισραέλ αποδώθηκε εκπληκτικά από την Μελίσσα Μακάρθι, ενώ ο Ρίτσαρντ Γκραντ κλέβει την παράσταση.

Η ευνοούμενη (2018)

Δεν θέλω να σας κουράσω, αλλά δείτε.  Ταινία του Γιώργου Λάνθιμου που περιμέναμε να κερδίσει το αγαλματίδιο του Όσκαρ για να ξεχάσουμε την μιζεροκατάσταση του ελληνικού κινηματογράφου. Η φτωχή και καθόλου τίμια Αμπιγκέιλ παίζει ένα άσχημο παιχνίδι για να επιβιώσει στη στενή φίλη της βασίλισσας Σάρα, Αν. Γρήγορα καταφέρνει να της γίνει απαραίτητη και να αναρριχηθεί στην εξουσία εξοβελίζοντας την προηγούμενη ευνοούμενη. Ιστορία βγαλμένη από τη ζωή, τι να λέμε.

Farewell (2019)

Στον αφρό σας έχουμε και γράφουμε για ωραίες ταινίες. Η Μπιλ επιστρέφει μετά απο χρόνια στην γενέτειρά της Κίνα για να συναντήσει την άρρωστη γιαγιά της. Μέσα της θα συγκρουστούν η Δύση με την Ανατολή σε μια τρυφερή ταινία που θα λατρέψετε και θα θυμίσει πολλά και στους Έλληνες θεατές.

63up (2019)

Εδώ και πάνω από 50 χρόνια το κανάλι BBC δείχνει την ζωή, ανά επταετία, μερικών παιδιών του Ηνωμένου Βασιλείου από την ηλικία των επτά έως και σήμερα. Αυτό είναι πιθανόν το τελευταίο μέρος αυτού του ντοκιμαντέρ. Θα σας γράψουμε οσονούπω περισσότερες πληροφορίες…

Αυτό ήταν! Ξέρω θα έχετε πολλές αντιρρήσεις γιατί μέσα στην δεκαετία υπήρξαν πολλές καλές ταινίες, αλλά ο αριθμός που θα μπορούσαμε να σας γράψουμε έπρεπε να συνάδει με το είκοσι γι’ αυτό δεν θέλω κλάματα και δράματα στα σχόλια. Καλές γιορτές και να έχουμε μια υπέροχη χρονιά και δεκαετία (ή για όσους λένε πως δεν κλείνει η δεκαετία, σκέτο ”Καλή χρονιά ” :p).