Αγγελική Ξένου: “Το προσωπικό γίνεται και πολιτικό…”

Τι σκοτώνει τον έρωτα; Πώς επηρεάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις από την οικονομική κρίση. Υπάρχουν τελικά ταξικές διαφορές στη συναισθηματική της επίπτωση; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία μας απάντησε η Αγγελική Ξένου, με αφορμή την παράσταση “Ας κάνουμε απόψε ένα παιδί” στην οποία πρωταγωνιστεί στο θέατρο Από Κοινού, που κλείνει φέτος τα τρία χρόνια λειτουργίας του. Μια παράσταση, που λέει με φαινομενικό ανάλαφρο τα πιο σοβαρά πράγματα, για το γάμο, τις κοινωνικές αντιθέσεις και όσα φθείρουν ή τελικά κρατούν ζωντανή μια σχέση.

-Στο έργο βλέπουμε μια σάτιρα που πιάνει ένα μεσοαστικό ζευγάρι, η σάτιρα αυτή αφορά αποκλειστικά και στενά ζευγάρια αυτής της τάξης ή είναι κάτι που επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και στα πιο λαϊκά στρώματα μέσα στην κρίση;

-Κρίση περνάνε και τα λαϊκά στρώματα, στις ερωτικές και συντροφικές τους σχέσεις. Στην εργατική τάξη βρίσκουν όμως άλλους τρόπους και τα ξεπερνάνε, γιατί έχουν βαθύτερα και πιο αληθινά προβλήματα. Η τάξη στην οποία ανήκουν οι πρωταγωνιστές είναι, για να το πούμε λίγο χοντροκομμένα, “χαζοβιόλα”. Βλέπουμε την πρωταγωνίστρια που φαντασιώνεται πως είναι πετυχημένη συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων, δε θα φωτογραφίσουμε όμως άλλο ποιο είναι το πρότυπό της, παρότι λέγεται ένα συγκεκριμένο όνομα στην παράσταση. Ο σύζυγος πάλι είναι ένας δικηγόρος που δουλεύει σε ένα δικηγορικό γραφείο πολύ ξακουστού δικηγόρου-λαμόγιου, οπότε νομίζω αντικειμενικά τέτοιου είδους σχέσεις είναι καταδικασμένες να τελματώσουν.

-Πιάνομαι από το “χαζοβιόλα” που είπες, για να ρωτήσω: και η επιλογή των τραγουδιών που ακούσαμε έδενε με αυτό το χαρακτηριστικό;

-Πράγματι, νομίζω ότι αυτά τα ακούσματα χαρακτηρίζουν ακριβώς αυτή την τάξη, που δεν έχει καμία κουλτούρα. Απλά σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής τους αυτοί οι άνθρωποι έβγαλαν εύκολα κάποια λεφτά και τα “ακουμπούσαν” στα νυχτερινά κέντρα, χωρίς καμιά ιδεολογία ή υπόβαθρο.

-Στην παράσταση υπάρχουν αναφορές στην κρίση και την πολιτική επικαιρότητα. Για παράδειγμα, γίνεται φανερό πως αλλιώς επηρεάζεται το ζευγάρι, αλλιώς ο ξάδερφος που έχει λαϊκή καταγωγή. Γενικά πώς επηρεάζει αυτή η κατάσταση τις ανθρώπινες σχέσεις;

-Μα αυτό είναι το αστείο. Αστείο και τραγικό μαζί. Έρχεται στο σπίτι του ζευγαριού ένας άνθρωπος που έχει πραγματικά προβλήματα, αφού οι τράπεζες του παίρνουν το κρεοπωλείο και χτυπάνε και το σπίτι του, κι εκείνοι δε δίνουν καμία σημασία, γιατί ζουν στον δικό τους κόσμο, σε ένα ροζ συννεφάκι. Είναι χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο όπου λέει ο ξάδερφος ότι “ο κόσμος δεν τρώει πια κρέας”, και οι δυο του λένε με μια φωνή “σώπα καλέ που δεν τρώει…”.  Όπου και να πάνε, βλέπουν ακριβά εδέσματα, φιλέ ταρτάρ και βοδινά Βουργουνδίας.

-Είδαμε ότι ο ξάδερφος στην ουσία είναι σα να έχει τις αυταπάτες για την Πρώτη Φορά Αριστερά…

-Σαφέστατα. Όλοι οι χαρακτήρες είναι αρνητικοί. Ακόμα κι ο ξάδερφος δεν είναι κανένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος της εργατικής τάξης. Για να το θέσω πιο ωμά, είναι λούμπεν στοιχείο, τον διακρίνει  λίγο η επανάσταση του καναπέ. Αυτό δεν είναι κακό, γιατί πολλές φορές στο θέατρο -για να μην πω τις περισσότερες-, καταδεικνύοντας τους αρνητικούς χαρακτήρες αναδεικνύεται κάτι θετικό. Ο θεατής βλέπει το αρνητικό και προβληματίζεται περισσότερο.

-Υποδύεσαι μια γυναίκα που θεωρητικά τα έχει όλα, αλλά στην πραγματικότητα…

-Δεν έχει τα ουσιαστικά.

-Τι  χρειάζεται μια γυναίκα, για να νιώσει ολοκληρωμένη;

-Να κάνει αυτά που θέλει, αυτά που ονειρεύεται και να είναι σε μια σχέση όπου θα νιώθει ότι στηρίζεται η ίδια αλλά και στηρίζει ο ένας τον άλλον.

-Στην εποχή μας λείπουν από κοινού ο έρωτας και η επανάσταση;

-Νομίζω πως λείπουν, ναι.

-Και τι σκοτώνει τελικά τον έρωτα;

-Τι τον σκοτώνει; Α, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσει, γιατί είμαι κατά του γάμου (γέλια). Βέβαια όσοι τα έχουν πει αυτά, την έχουν πατήσει.

Αν βάλουμε το γάμο στην άκρη, πολλά πράγματα μπορούν να σκοτώσουν τον έρωτα, θα έλεγα κυρίως οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Έχω μια μαρξιστική αντίληψη για τα πράγματα, είναι γνωστό. Δε νομίζω ότι είναι κάτι άλλο. Εξάλλου και ο έρωτας δεν είναι για χόρταση. Στην αρχή είσαι πραγματικά ερωτευμένος, μετά αρχίζεις και δένεσαι με άλλα πράγματα με τον σύντροφό σου, αγαπιέσαι. Μπορεί να σου ξανάρθει ο έρωτας στην πορεία, αλλά αυτό εξαρτάται κι από το πόσο δουλεύεις τη σχέση μαζί με το σύντροφό σου, σε αμοιβαία βάση.

-Οπότε λοιπόν, το προσωπικό είναι και πολιτικό;

-Πάντα. Και το πολιτικό γίνεται και προσωπικό… (γέλια).

-Θες να μας πεις λίγα λόγια για τους συντελεστές της παράστασης;

-Το έργο είναι ενός νέου συγγραφέα, με ταλέντο στη γραφή, του Χάρη Γατζούδη. Με βρήκε πέρσι γιατί είχε δει τα “Σκουπίδια”, με θεώρησε κατάλληλη γι’ αυτόν τον ρόλο και μου έφερε το έργο. Κάναμε συζητήσεις, γιατί το έργο δεν ήταν ακριβώς έτσι, δεν υπήρχε ο χαρακτήρας του ξάδερφου, ήταν λίγο πιο μπουλβάρ για να είμαι ειλικρινής. Είπα ότι στο δικό μας θέατρο δεν μπορεί να ανέβει απλώς μια ωραία ρομαντική κομεντί, πρέπει να προσφέρει και κάτι άλλο το έργο στον θεατή. Επειδή είναι ευφυής και προοδευτικός άνθρωπος, του ήρθε ή έμπνευση να βάλει τον τρίτο χαρακτήρα, που δείχνει τη διαφορά και τις αντιθέσεις στην κοινωνία.

Η σκηνοθεσία είναι του Μάνου Τσιότρα. Είχαμε δει μια κωμωδία του και πιστεύουμε ότι είναι ο κατάλληλος να κάνει κάτι τέτοιο, ανάλαφρο και νεανικό. Τα σκηνικά είναι του Κώστα Βεληνόπουλου, σταθερού συνεργάτη μας. Ο Αλέξης Φούκος είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ενδυματολόγους. Η Άννα Αθανασιάδου μας έκανε κινησιολογία. Τόσο στην παράσταση όσο και στο φουαγιέ εκτίθενται έργα του ζωγράφου Κωνσταντίνου Βερούτη, που ενέχουν στοιχεία παιδικότητας, αναφορές στην παιδική ηλικία και τα παιχνίδια.

Ηθοποιοί μας είναι ο Βασίλης Βαξεβάνης, με τον οποίο γνωριζόμαστε χρόνια, και ο Διονύσης Κλάδης, τον οποίο γνώρισα στις πρόβες. Όλοι μαζί φτιάξαμε μια πολύ καλή ομάδα.

-Πώς θα χαρακτήριζες την ανταπόκριση από το κοινό;

-Θετική, καθώς φεύγουν ευχαριστημένοι από το θέατρο. Έρχεται αρκετός κόσμος. Δεν πάνε όμως καλά όλες οι μέρες, ψέματα δε θα πούμε. Φέτος ειδικά, τα θέατρα περνάνε πολύ δύσκολα.

-Με ποιον τρόπο θα γιορτάσει το θέατρο “Από Κοινού” τα τρία χρόνια λειτουργίας του;

-Τώρα με τη νέα χρονιά, ετοιμάζονται οι “Καρέκλες” του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ελένη Γερασιμιδου και τον Αντώνη Ξένο.

-Υπάρχει κάποιο σχέδιο που έχεις στα σκαριά για τη συνέχεια;

– Σκοπεύω να γράψω ένα θεατρικό, κάτι από το οποίο η ενασχόλησή μου με το θέατρο με απέτρεπε χρονικά. Θα είναι η πρώτη μου δοκιμή στο είδος, για αυτό θέλω χρόνο και λίγη ξεκούραση από τα υπόλοιπα.

Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 από 4 Νοεμβρίου ως 28 Ιανουαρίου
Διάρκεια παράστασης: 90΄
Είσοδος: 12€ & 10 € (φοιτητές, άνεργοι, ΑμΕΑ, 65+)

Από  Κοινού  Θέατρο
Ευπατριδών 4, Γκάζι, Τ.Κ.11854
τηλ. 211 4057249
email: [email protected]
facebookpage: Από Κοινού Θέατρο-Apo Koinou Theater

Κατιούσα Χορηγός Επικοινωνίας