Δεκαετίας ξεκίνημα, νέοι αγώνες…

Και να που ξεκίνησε, λοιπόν, μια καινούργια δεκαετία. Την περιμέναμε με ανυπομονησία, μαθημένοι οι περισσότεροι να ψάχνουμε σηματωρούς και πυξίδες στη ζωή μας, ημερομηνίες και συμβάντα για να τα συνδέσουμε άρρηκτα στο μυαλό μας με το καινούργιο και την ελπίδα που πάντοτε αυτό κομίζει.

Την έχουμε πολύ ανάγκη αυτή τη δεκαετία, αφού έχουμε εναποθέσει πάνω της πολλές από τις ελπίδες μας για ανάταση και αντεπίθεση. Η προηγούμενη δοκίμασε για τα καλά τα όρια, την υπομονή, την αντοχή και τη δύναμη όλων μας.

Ήταν μια δεκαετία όπου είδαμε ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους, νέους να μεταναστεύουν σωρηδόν στο εξωτερικό, την αγοραστική δύναμη όλων μας – σχεδόν – να μειώνεται σε βαθμό που δεν έχει μειωθεί ποτέ ξανά μεταπολιτευτικά στη χώρα, νέα πρότυπα και αξίες να αναδίδονται στην επιφάνεια και να ακκίζονται πως εκπροσωπούν την πρόοδο και την ευημερία, πως είναι βγαλμένα από το μέλλον.

Είδαμε ανθρώπους να κατακρημνίζονται στο κυνήγι μιας αυτονόητης υπαρξιακής ανάγκης και άλλους να στοιβάζονται μέσα σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Είδαμε επιχειρηματίες να κερδοσκοπούν πάνω στην ελπίδα των νέων, να εκμεταλλεύονται τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, και ταυτόχρονα να παίζουν με την υπομονή και την ανάγκη μας για επιβίωση.

Είδαμε τον φόβο και το ψέμα να κυριαρχούν, να μπαίνουν στα σπίτια μας, να κατακλύζουν τους δρόμους, τους χώρους εργασίας, σε μερικούς μάλιστα να τους οπλίζουν και τα χέρια, ενώ σε άλλους να τους κλείνουν το στόμα – δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός.

Είδαμε ανέντιμους συμβιβασμούς, κραυγαλέες διαψεύσεις και ιλουστρασιόν αυταπάτες να εναλλάσσουν ρόλους άλλοτε με την προβιά μιας ψευδεπίγραφης ελπίδας και άλλοτε με εκείνη τη μάσκα μιας ξεφτισμένης κανονικότητας.

Δεν ξέρω τι θα ήθελα να θυμάμαι από την προηγούμενη δεκαετία, ίσως μόνο μερικές εκλάμψεις αμφισβήτησης, κάποιες ανυπότακτες φωνές που ύψωσαν το ανάστημά τους, ίσως πάλι και τίποτα, αλλά αυτό ακούγεται απαισιόδοξο και δεν πρέπει. Ξέρω, όμως, σίγουρα τι θα ήθελα να θυμάμαι σε δέκα χρόνια από σήμερα: την εικόνα ενός κόσμου που έχει σηκώσει κεφάλι, που διεκδικεί με πείσμα και αυταπάρνηση όλα εκείνα που χρειάζεται για να ζήσει σε αρμονία με τη φύση και τις σύγχρονες ανάγκες του. Θα ήθελα το φιλότιμο, η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια και η αλληλεγγύη να αντικαταστήσουν οριστικά τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια και να θέσουν τις βάσεις για τη μεγάλη ανατροπή.

Ίσως, πάλι, θα ήθελα απλώς να παραφράσω τους στίχους του Αλέκου Παναγούλη «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» σε «Δεκαετίας ξεκίνημα, νέοι αγώνες» και να τους δω να γίνονται «οδηγοί της ελπίδας» και να παίρνουν πραγματικά σάρκα και οστά.