Το μελάνι της σουπιάς

Είμαι πεπεισμένη ότι οι πρόσφατες ναζιστοειδείς  παραλλαγές της ιστορίας κατά το ναζιστικό δοκούν είναι στα σοβαρά, δάκτυλος της Eurovision.  Καμιά Ελεύθερη Ώρα, κανένας Μιχαλολιάκος, κανένα σκοτεινό κονκλάβιο πίσω απ’ τις πλατφόρμες διαδικτυακής εκμετάλλευσης μουσικών προϊόντων, ζωντανών και τεθνεώτων, δεν μπορεί να εξηγήσει την εμμονή των τέως κομμουνιστικών χωρών να ψηφίζουν τις όμορες χώρες με καθαρά μαρξιστικά κριτήρια,  πασπαλισμένα με διεθνιστική χρυσόσκονη, ακόμα κι όταν η κάθε Ρουσλάνα κοπανιέται σα χεβιμεταλάς του άγριου νότου μεταφέροντας την Κριμαία στις οπλές του αλόγου του στρατηγού Λι. Θα βγω αληθινή, μα το σφυροδρέπανο, τώρα που αρχίζουν οι αναλύσεις για το πρόγραμμα του φεστιβάλ της ΚΝΕ, μέχρις ότου οι συριζαίοι μας κατηγορήσουν ότι βλάπτουμε το πάρκο Τρίτση κι εμποδίζουμε την ανάπτυξή του και το ενδεχόμενο μια γεώτρηση εκεί να ήταν πιο προσοδοφόρα.

Μέχρι να μπουν διόδια γωνία Μαξίμου και βασιλίσσης Σοφίας ώστε να ενισχυθεί ο άγνωστος για την ώρα υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας, εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει ανεπαισθήτως να έχει και πρόσβαση στο Καλλιμάρμαρο για το αριστερό  “όλοι μαζί μπορούμε”, που προϋποθέτει να διαβαίνεις άβρεχτος το Ρουβίκωνα, αλλά και μέχρις ότου δούμε τί θα κάνουμε με τον Μακρόν τον μακρύτερο, μέρες πού ´ναι της Αγίας Θεσσαλονίκης, ο πολιτικός διάλογος θα εθνικίζει επί προσώπων. Τα ανοιχτά μυαλά ήδη έχουν εγκλωβιστεί μεταξύ Γιάννη και Ζέκα. Ο ένας είναι αρκετά ψηλός  και αρκετά ταλαντούχος, ώστε με ένα πρόβλημα στο γόνατο να καθίσταται εύκολο μαύρο πρόβατο για τα ναζισταριά που τον χλωρίωναν επαρκώς όταν τιμούσε τη γαλανόλευκη. Απ’ την άλλη ο Ζέκα, λένε τα ίδια φερέφωνα, μόλις του κάναμε τη χάρη να τον κάνουμε Έλληνα, πουλήθηκε κοψοχρονίς στη γοργόνα της Κοπεγχάγης.

Το ανεμοδαρμένο καλοκαίρι του 2017, εκατό χρόνια μετά, μοιάζει με ένα απέραντο απορριμματοφόρο που καταπίνει την πραγματικότητα σε σκουπίδια και τους ανθρώπους σε προγονικές σκιές. Όσο πιο παράλογη η θεματολογία, τόσο πιο μαύρο το μελάνι της σουπιάς που ισοπεδώνει τα πραγματικά προβλήματα εργαζομένων και ανέργων. Φαντάζομαι πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν να ανοίξω μια βεντέτα με τον Τσίπρα, εγώ η βαριά καπνίστρια,  που είπε μπράβο στην πολυεθνική καπνοβιομηχανία απεργαζόμενος τον αργό μου θάνατο από καρκίνο στα πνευμόνια, τύφλωση, κατεστραμμένα δόντια και ούλα, κι όλα αυτά τα προφυλακτικά της υγείας μου που πλασάρονται με ευρωπαϊκή οδηγία στα πακέτα του μεγάλου επενδυτή. Δεν καταδέχομαι. Γιατί οι συμβολισμοί είναι επικίνδυνο πράγμα όταν πέφτουν στα χέρια της εξουσίας, ακόμα κι όταν αυτή είναι διαχειριστική.

Στο νοητικό αλαλούμ και τη διαλεκτική αφασία στην οποία προσχωρούμε εκόντες άκοντες κάθε παραμονή της ΔΕΘ, ήρθε να προστεθεί μια κωδικοποίηση των συμβολισμών που μου προέκυψε από ένα σχεδόν δίωρο ντοκιμαντέρ που λέγεται “ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ZERO DAYS” του Αλεξ Γκίμπνεϊ, και αφορά στην εμφύτευση ιού στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν που όμως ξέφυγε. Κυκλοφόρησε σχεδόν παντού (με το συμβατικό όνομα STUXnet) και ως τώρα αποτελεί απειλή για την κατάρρευση αεροδρομίων, νοσοκομείων, ηλεκτοπαραγωγικών σταθμών κλπ. Το συστήνω. Είναι η όψη της πραγματικής κόλασης σε μια εποχή που οι πυρηνικές υπερδυνάμεις κάθονται και βλέπουν τους πυραύλους του Κιμ να περνούν και μετά να κάμουν μπλουμ στη θάλασσα. Απ’ όλο το ντοκιμαντέρ στάθηκα στην κωδική ονομασία, το συμβολισμό αυτού του καινούριου ψηφιακού οπλοστασίου, που χρησιμοποιούνταν (και σήμερα;) για να μιλάνε δημόσια οι αμερικανοϊσραηλινοί εμπνευστές και σύμμαχοί του. Το είπαν “Ολυμπιακοί Αγώνες”. Σε σύντομογραφία O.G, περίπου όπως λέμε Ο.Κ! Σ’ αυτό το συμβολισμό θαρρώ αξίζει μια συζήτηση για το είναι και το φαίνεσθαι της ναζιστικής νεκρανάστασης. Καλό μας φθινόπωρο.