Περί βασικής αθλητικής αντίθεσης

Ο κόσμος εξελίσσεται από τις αντιθέσεις. Ποια ήταν όμως η βασική αντίθεση που καθόρισε τις αθλητικές εξελίξεις την τελευταία δεκαετία;

Μήπως το δίπολο Μέσι-Ρονάλντο που μονοπώλησε τις Χρυσές Μπάλες;
Μήπως η κόντρα του Γκουαρδιόλα με τον Μουρίνιο και τα mind games;
Μήπως η αντίθεση του τίκι-τάκα με το ροκ-εν-ρολ του Κλοπ;
Μήπως η αντίθεση της φινέτσας με τα αυγά του Σιμεόνε και της Ατλέτικο;

Μήπως είναι η σύγκρουση της Ρωσίας με τη Διεθνή Ομοσπονδία για το ντόπινγκ;
Μήπως ήταν ο αγώνας του Μπολτ ενάντια στα όρια του ανθρώπινου οργανισμού;
Ή έστω η σύγκριση Μουντιάλ και Ολυμπιακών Αγώνων, για το πιο σημαντικό αθλητικό γεγονός;

Μήπως είναι η μάχη του Τσιτσιπά με τον Αντετοκούνμπο για τον καλύτερο Έλληνα αθλητή;
Μήπως είναι το διαστημικό μπάσκετ των Γουόριορς ενάντια στον διαστημικό Λεμπρόν;
Ή στο τένις, η κόντρα Φέντερερ-Ναδάλ, με σφήνα τον Τζόκοβιτς;

Μήπως είναι η κόντρα του Μαρινάκη με τον Σαββίδη;
Ή μήπως ο ερυθρόλευκος “εμφύλιος” Μαρινάκη-Κόκκαλη;
Μήπως είναι το κοντράστ του κόκκινου εσώρουχου σε έναν άσπρο πάγκο;
Ή μήπως η μάχη “μέχρι τέλους” ενάντια στην ΕΟΚ, που θυμίζει δημοψήφισμα;

Μήπως είναι η διαχωριστική γραμμή που βάζουν τα Τέμπη;
Μήπως είναι η σύγκριση του Μπέου με άλλους διερμηνείς -πχ του Ολυμπιακού;
Ή μήπως είναι το VAR και η τεχνολογία ενάντια στους ρομαντικούς εραστές της στρογγυλής θεάς, που είναι γεμάτη γοητεία, αλλά όταν δεν τους κάνει τα χατίρια την θεωρούν πόρνη;

Και αν τελικά δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;

Ναι, ο αθλητισμός εξελίσσεται και δε μένει στάσιμος στα ίδια, σαν τις δικές μας αναμνήσεις πολλές φορές. Εξελίσσεται αλλά τον κρατάνε πίσω τα μεγάλα συμφέροντα, που τον “εκσυγχρονίζουν” και τον κάνουν επαγγελματικό, χωρίς συναίσθημα, χωρίς χαρά, όλα για τη νίκη και το αποτέλεσμα ή ακόμα χειρότερα για το γύρω-γύρω, χωρίς να σε ενδιαφέρει καν το αποτέλεσμα.

Είναι η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα του αθλητισμού, που αγκαλιάζει εκατομμύρια μικρά και μεγάλα παιδιά, και σε μια χούφτα “παραγόντων” που λυμαίνονται τον χώρο, ξεπλένουν χρήμα, φέρνουν στα γήπεδα τον υπόκοσμο, στήνουν αγώνες, κόβουν τα πόδια σε αθλητές που δε συμμορφώνονται στους κανόνες του παιχνιδιού της ζούγκλας.

Είναι η αντίθεση ανάμεσα στο πάθος του μέσου οπαδού για την ομάδα του και στον χρόνο που αφιερώνει για να αθληθεί ο ίδιος, αφού του αρέσει τόσο ο αθλητισμός.
Είναι η αντίθεση ανάμεσα στα λεφτά που παίρνει και αυτά που δίνει για να δει από κοντά την ομάδα του, όπως λέει και η φωτογραφία της ανάρτησης -όπου το πράσινο χρώμα είναι τυχαίο και θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο.

Η εξέλιξη δεν είναι πάντα ανοδική. Οι αντιθέσεις αυτές μας περιμένουν σαν γόρδιους δεσμούς να τις λύσουμε, αν θέλουμε να πάει μπροστά αυτό που αγαπάμε, να ανακαλύψουμε την αληθινή χαρά που κρύβεται κάτω από τόνους χρήματα, συμφέροντα και καπιταλιστικής βρωμιάς.