O παγκόσμιος ηγεμόνας είναι γυμνός…

«Όταν χρησιμοποιείς βία, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείς 30% παραπάνω παρά 5% λιγότερο από όση χρειάζεται. Όποτε χρησιμοποιούμε βία πρέπει να το κάνουμε ελαφρώς υστερικά», είχε δηλώσει ο πρώην υπουργός εξωτερικών και σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, των ΗΠΑ, Χένρυ Κίσινγκερ, και πιάνουμε το νήμα από αυτή ακριβώς τη φράση για να ξετυλίξουμε όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή που μοιάζει κυριολεκτικά με καζάνι που βράζει μετά τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού, Κασέμ Σουλεϊμανί.  Ο συγκεκριμένος στρατηγός προΐστατο της επίλεκτης «Δύναμης Αλ Κουντς» και αποτελούσε τον δεύτερο ισχυρότερο αξιωματούχο του Ιράν, μετά τον ανώτατο ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε – προφανώς για εσωτερική κατανάλωση – πως «αναλάβαμε δράση προκειμένου να σταματήσουμε έναν πόλεμο και όχι για να ξεκινήσουμε έναν», ενώ την ίδια στιγμή η επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, ανέφερε πως πρόκειται για «προκλητική και δυσανάλογη» ενέργεια. Ο υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Τζο Μπάιντεν, έγραψε με τη σειρά του σε tweet πως «Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας ενός αλλοπρόσαλλου, ασταθή και επικίνδυνα ανίκανου αρχηγού».

Στον αντίποδα, η Τεχεράνη διεμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις πως θα εκδικηθεί σε «κατάλληλο χρόνο και τόπο», ενώ η διεθνής κοινότητα ζητάει αυτοσυγκράτηση και αποκλιμάκωση της έντασης, με πολλές χώρες να ζητούν από τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν το Ιράκ.

Με τις ισορροπίες να είναι λεπτές, το BBC μας υπενθυμίζει πως ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε με τη δολοφονία του Αυστριακού Αρχιδούκα Φραντς Φέρντιναντ και το CNN επικαλείται τα  tweets που είχε κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ το 2011 και το 2012, όπου έγραφε πως «προκειμένου να επανεκλεγεί, ο Μπαράκ Ομπάμα θα ξεκινήσει πόλεμο με το Ιράν» και καλούσε τους Ρεπουμπλικάνους να προσέξουν, αναφέροντας «μην αφήνετε τον Ομπάμα να παίξει το χαρτί του Ιράν με σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο ώστε να επανεκλεγεί».

Περνώντας στην εσωτερική πολιτική σκηνή, βλέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να ποιεί την νήσσαν, ενσωματώνοντας ως βασική της γραμμή τη ρητορική των ΗΠΑ και του στενότερου συμμάχου της, Ισραήλ, οξύνοντας ακόμα περισσότερα τους κινδύνους για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, η νέα ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την επέκταση των στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα, στοιχείο που τοποθετεί τον ελληνικό λαό στο μάτι του κυκλώνα στη διένεξη των ΗΠΑ με το Ιράν, ειδικά αν το Ιράν κάνει πράξη τις απειλές του για  «πλήγματα  κατά ζωτικής σημασίας αμερικανικών στόχων», που μπορεί αρχικά να περιλαμβάνουν τη Μέση Ανατολή, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το εύρος και τις προεκτάσεις που μπορεί να πάρουν στη συνέχεια.

Στην επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου εξωτερικού, μάλιστα, δεν γίνεται καμία αναφορά στη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Η Ελλάδα παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις στο Ιράκ. Προτεραιότητα συνεχίζει να είναι η σταθερότητα της χώρας και της ευρύτερης περιοχής και η αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης. Μόνο έτσι ο λαός του Ιράκ θα μπορέσει να επανέλθει σε μια ομαλή καθημερινότητα, απαλλαγμένος από τη βία και την τρομοκρατία. Απαιτείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα».

Η πολυπόθητη «ψυχραιμία και νηφαλιότητα» που επιδιώκει (!) η κυβέρνηση φαίνεται πως επιτυγχάνεται με την αύξηση των μέτρων ασφαλείας στις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην Αθήνα, ενώ αναμένεται σύμφωνα με πληροφορίες να παρθούν μέτρα προστασίας και για επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.

Φαίνεται, ακόμα, πως επιτυγχάνεται με τη στάθμευση έξι αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Σούδα και με την εσπευσμένη αποχώρηση του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, από τη χώρα μας που δεν παρέλειψε να δηλώσει πως «ο Πρόεδρος Τραμπ αξίζει τα εύσημα καθώς ενήργησε γρήγορα, δυναμικά και αποφασιστικά. Το Ισραήλ βρίσκεται στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών στον δίκαιο αγώνα τους για ειρήνη, ασφάλεια και αυτοάμυνα»,

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του υπουργού ανάπτυξης και επενδύσεων, Άδωνι Γεωργιάδη, που ανέφερε πως «το Ιράν ακολουθεί πολιτική πάρα πολύ παρεμβατική στις γειτονικές της χώρες κι είναι χώρα εξαιρετικά επιθετική στην περιοχή της. Προφανώς, αυτό έφθασε σε ένα σημείο που έκριναν οι ΗΠΑ ότι έπρεπε να αντιδράσουν».

Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και το γεγονός πως η τούρκικη εθνοσυνέλευση αποφάσισε να στείλει στρατεύματα στην Τρίπολη, την πρωτεύουσα της Λιβύης, με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών του Χαφτάρ να απειλεί πως οι «Τούρκοι στρατιώτες θα επιστρέψουν μέσα σε φέρετρα». Είχε προηγηθεί η κατάρριψη ενός τουρκικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους, ενώ σήμερα το πρωί, όπως μετέδωσε το δίκτυο Al Arabiya, το κοινοβούλιο της Λιβύης αποφάσισε ομόφωνα την ακύρωση της συμφωνίας με την Τουρκία και το κλείσιμο των πρεσβειών των δύο χωρών.

Η αυγή της νέας δεκαετίας, λοιπόν, μας φέρνει αντιμέτωπους με ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις, με ερωτήματα που επιζητούν επιτακτικά απαντήσεις από τους λαούς ανά τον κόσμο, από τα εργατικά κινήματα, από όλους τους ανθρώπους που βλέπουν τις αστικές τάξεις να βρυχώνται στην πλάτη τους και να παίζουν κορώνα γράμματα τις ζωές τους.

Η Αμερική, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένη να παίξει όλα τα χαρτιά που έχει κρυμμένα στη φαρέτρα της προκειμένου να διατηρήσει ανέγγιχτο το σημερινό status quo. Γι’ αυτό και τα βάζει με όλους και με όλα: από τη Βενεζουέλα, τη Χιλή, τη Βολιβία και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, μέχρι τη Συρία, την Κίνα και το Ιράν.

Ξέρει πως βρίσκεται σε παρακμή, σε μια άνευ προηγουμένου αποσύνθεση, και προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να στείλει μήνυμα στους ανταγωνιστές της να μην τολμήσουν να την εκθρονίσουν από την πρώτη θέση. Δεν πείθει, όμως, πλέον κανέναν. Οι πράξεις της μοιάζουν περισσότερο με επιθανάτιο ρόγχο μιας υπερδύναμης που απολαμβάνει τις τελευταίες της στιγμές στη θέση του παγκόσμιου ηγεμόνα.