“Ακόμα Maiden ακούς ρε φλώρε; Πάρε δω να μαθαίνεις”
Η μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήρθε λοιπόν. Μέσα σε σκοτεινή ατμόσφαιρα εμφανίστηκαν οι Septic Flesh. Καθηλωτική σκηνική παρουσία, ήχος άψογος. Επιτυχίες του συγκροτήματος από την τελευταία τους δουλειά “Codex Omega” είχαν την τιμητική τους, setlist εστιασμένο κυρίως στις δουλειές τους από το 2008 και μετά.
Πώς νιώθει ενα παιδί 13 ετών που ο μεγάλος ξαδερφός του τού φέρνει μουσική; Σε πρώτη φάση ενδιαφέρον. Γιατί ο μεγάλος πάντα είναι πιο μάγκας και ξέρει. Ειδικά όταν συνοδεύεται από την εξής φράση:
“Ακόμα Maiden ακούς ρε φλώρε; Πάρε δω να μαθαίνεις”.
Και κάπως έτσι ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το Revolution DNA των Septic Flesh, του οποίου το εξώφυλλο στα 13χρονα μάτια μου φάνταζε θρίλερ. Και εκτός από το τότε κασετόφωνο και τους εφιάλτες της μάνας μου, μπήκαν στην καρδιά μου.
Το συγκρότημα έκανε μουσικό άλμα (για μένα) με το Sumerian Daemons το 2003 και μετά διαλύθηκε, εντελώς απρόσμενα. Στο μακρινό 2003 στη Λαμία φίλοι και γνωστοί διοργανώναμε ένα metal φεστιβάλ όπου έγινε κατορθωτό να ανακοινωθούν ως headliners. Ε, εκεί μάθαμε ότι διαλύθηκαν και η εμφάνιση τους δεν έγινε ποτέ.
Μαζί με τους Rotting Christ, αποτελούν τις κορωνίδες του Ελληνικού Metal και έχοντας παρακολουθήσει όλες τους τις δουλειές από την επανένωσή τους το 2008 μέχρι και σήμερα, αλλά και τα sideprojects τύπου Thou Art Lord και Chaostar (ειδικά τους πρώτους τους λατρεύω), μπορώ να πω ότι το live για τα 35 χρόνια του Metal Hammer στο Piraeus Academy, με headliners τους Septic Flesh το περίμενα με αρκετή ανυπομονησία. Επίσης, το κακό να μένεις επαρχία και μάλιστα σε νησί, είναι ότι για να πετύχεις ένα καλό live πρέπει να κάνεις καλό προγραμματισμό τουλάχιστον ένα μήνα πριν, με αποτέλεσμα να ψάχνω με το κιάλι καλή ημερομηνία για να καταφέρω να τους δω για 1η φορά live.
Σάββατο λοιπόν, 28 του Δεκέμβρη, με τον καιρό να έχει βγάλει δόντια, βρεθήκαμε από νωρίς στο χώρο για να παρακολουθήσουμε και τα support, από τα οποία γνώριζα μόνο τους Enemy of Reality. Για την ιστορία, σπάνια θα μπω στη διαδικασία να ψάξω τι παίζει το κάθε support. Προτιμώ να με εκπλήξει.
Πρώτο σχήμα της βραδιάς ήταν οι Gentihaa. Καλοδουλεμένο γκρουπ που τείνει περισσότερο στο black metal, έχοντας στοιχεία και από άλλα είδη. Το σχήμα ήταν σε φόρμα, αλλά σε γενικές γραμμές οι συνθέσεις τους περισσότερο μπέρδευαν αφήνοντας την εντύπωση σε μένα ότι δεν έχουν καταλήξει στο τι θέλουν να παρουσιάσουν.
Τη σκυτάλη πήραν οι Aetherian, ένα μελωδικό death/progressive σχήμα το οποίο μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Βέβαια δεν έχω ολοκληρωμένοι εικόνα και είναι άδικο για τα παιδιά που πραγματικά ήταν εντυπωσιακοί, καθώς κατά τη διάρκεια του set τους ότι ενημερώθηκα ότι έφυγε ο Θάνος Μικρούτσικος και πήγαν σε δεύτερη μοίρα. Αξίζει να ακούσετε τον τελευταίο τους δίσκο “The Untamed Wilderness” οι φίλοι του είδους.
Οι Enemy of Reality έχουν κάνει δυνατό όνομα στη σκηνή της χώρας μας αλλά και στο εξωτερικό. Δυνατό symphonic metal με πολύ καλή σκηνική παρουσία, που όμως δεν ταίριαζε με το γενικότερο στυλ των άλλων σχημάτων. Εξαιρετική απόδοση από την Ηλιάνα (τραγουδίστρια) που οι φωνητικές της ικανότητες σε στέλνουν αλλού, ενώ γενικά το γκρουπ ήταν σε μεγάλη φόρμα. Δεν είναι τυχαίες οι συνεργασίες τους , tour με Therion αλλά και πρόσφατα με το Jeff Waters των Annihilator.
Η μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήρθε λοιπόν. Μέσα σε σκοτεινή ατμόσφαιρα εμφανίστηκαν οι Septic Flesh. Καθηλωτική σκηνική παρουσία, ήχος άψογος. Επιτυχίες του συγκροτήματος από την τελευταία τους δουλειά “Codex Omega” είχαν την τιμητική τους, setlist εστιασμένο κυρίως στις δουλειές τους από το 2008 και μετά.
Τραγούδια ορόσημα όπως το Pyramid God, το Vampire from Nazareth και άλλα που ξεχνάω καθώς δεν είμαι ρεπόρτερ αλλά πρώτα κυρίως οπαδός, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο κακός χαμός από το κοινό στα “Anubis” αλλά και το μεγαλειώδες “Persepolis”, που ταρακούνησαν συθέμελα το συναυλιακό χώρο.
Παράπονο; Η μικρή χρονική διάρκεια της εμφάνισής τους (περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά) που βέβαια είναι δικαιολογημένη, διότι το συγκρότημα βρίσκεται σε φάση ηχογραφήσεων για τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, την οποία διέκοψαν για να έρθουν στη γιορτή του Metal Hammer.
Η γεύση που άφησε αυτό το live είναι συνολικά θετική. Νέος κόσμος κυρίως, ελληνικά συγκροτήματα που έχουν όχι απλά πολλά να πουν, αλλά κρατάνε ψηλά την metal σκηνή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ειδικά η αναγνωρισιμότητα σχημάτων όπως οι Septic Flesh στο εξωτερικό ανοίγουν μουσικούς δρόμους σε μία χώρα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ακουγόταν τακτικά η φράση “ε για Έλληνες καλοί είναι”.
Θεωρώ ότι είμαστε πραγματικά τυχεροί που σε αυτή τη χρονική συγκυρία, υπάρχουν στη χώρα μας συγκροτήματα που οδηγούν τις μεταλλικές εξελίξεις αλλά και ελπιδοφόρες δουλειές και παρουσίες όπως τα support της βραδιάς που έχουν όλα πολλά αξιόλογα να πουν.
Μέχρι την επόμενη φορά…
