ΔΝΤ: Κλείνει το γραφείο του και μένουν όλα τα άλλα…

Το 2010, στην αυγή της προηγούμενης δεκαετίας, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την προσφυγή στη χώρα μας στο ΔΝΤ. Επικράτησε αναστάτωση, ετερόκλητες απόψεις σχετικά με τον ρόλο που θα είχε το ταμείο στην Ελλάδα. Ο κόσμος ανησυχούσε δίκαια, παρατηρώντας τη διεθνή εμπειρία στις χώρες που εφαρμόστηκε πρόγραμμα του ταμείου, ενώ οι οργανικοί διανοούμενοι έβαζαν τα δυνατά τους για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τη μεγάλη εικόνα, παρουσιάζοντας το ταμείο σαν έναν από μηχανή Θεό που θα έσωζε τον ελληνικό λαό.

Τα αστικά κόμματα, με τη σειρά τους, χρησιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια το ΔΝΤ καταπώς τα βόλευε στην εκάστοτε συγκυρία – κυρίως ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ – σε μια προσπάθεια να μακιγιάρουν τον δικό τους ενεργό ρόλο στην κοινωνική καταβαράθρωση, χειραγωγώντας το λαϊκό αίσθημα. Για παράδειγμα, όταν το ΔΝΤ πρότεινε αναδιάρθρωση του χρέους ή μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων, τότε το ταμείο ήταν ένας αξιόπιστος εταίρος και ένας έντιμος συνομιλητής, αντίθετα όταν πρότεινε περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή μείωση αφορολόγητου ορίου, το ΔΝΤ γινόταν ένας εξοβελιστέος μπαμπούλας, ένας τρισκατάρατος εχθρός των συμφερόντων της χώρας.

Θυμίζουμε μόνο πως ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε το 2013 – πριν ακόμα γίνει πρωθυπουργός, όταν ακόμα έδινε τις… εξετάσεις του στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα – πως «δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα 13^ου και 14^ου» αποδίδοντας σε «τεχνοκρατικό λαθάκι» την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμοζόταν (και εφαρμόζεται) στην Ελλάδα, ενώ, μόλις πριν λίγους μήνες, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και την προκήρυξη εθνικών εκλογών καλούσε τους ψηφοφόρους να διαλέξουν ανάμεσα στους εξής δρόμους: «…της οριστικής εξόδου από τα Μνημόνια, με τους πολλούς στο προσκήνιο» και «…της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας, στο σκοτάδι της κρίσης, των ολιγαρχών και του ΔΝΤ», τοποθετώντας το ΔΝΤ δίπλα στην κρίση, τη λιτότητα και τους ολιγάρχες. Τι décadence…

Η πραγματική αλήθεια, λοιπόν, πίσω απ’ όλα αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια και τις υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα σε Ευρωπαική Ένωση και ΗΠΑ, είναι πως το ΔΝΤ ποτέ δεν άλλαξε συμπεριφορά, ήταν ανέκαθεν ξεκάθαρο στους στόχους και τις επιδιώξεις του, αγκιστρωμένο με σθένος στα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπούσε. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1945 για να προστατεύσει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα από αναταράξεις και εσωτερικούς τριγμούς και αποτέλεσε σταθερά όλα αυτά τα χρόνια έναν οργανισμό που είχε σαν στόχο να τσακίσει κατακτημένα δικαιώματα, να φερμάρει συνειδήσεις και να οδηγήσει στην φτώχεια και την εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, προκειμένου να λειάνει το έδαφος για την επέλαση των επιχειρηματιών – ξένων και ντόπιων.

Ο κερδοσκόπος μεγιστάνας, Τζωρτζ Σόρος – ο ίδιος που σε συνέντευξή του στους New York Times στις 26 Νοεμβρίου του 2006 είχε αναφέρει πως «γίνεται ταξικός πόλεμος αλλά είναι η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων που τον διεξάγει, και τον κερδίζει» – το περιγράφει περίφημα στο βιβλίο του με τίτλο «On Globalization»: «Στην περίπτωση κρίσης, οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει!» Όπερ και εγένετο…

Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, δηλώνει μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Κυριάκο Μητσοτάκη, πως «οι σχέσεις με την Ελλάδα είναι στενότερες από ποτέ» με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον διαβεβαιώνει πως «οι ΗΠΑ μπορούν πάντα να βασίζονται στην Ελλάδα, έναν αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο στην περιοχή μας», τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως το ΔΝΤ δεν έφυγε και ούτε πρόκειται να φύγει. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν δεν έχει σταματήσει να υφίσταται κανένας από τους νόμους και τις «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλλε στην Ελλάδα ή όταν ο ίδιος ο εκπρόσωπος του οργανισμού, Τζέρι Ράις, δήλωνε στις 7 Μαρτίου του 2019 πως «η μετα-Μνημονιακή εποπτεία της Ελλάδας θα συνεχιστεί ως έχει ακόμα κι αν η χώρα εξαγοράσει μέρος ή το σύνολο των δανείων που οφείλει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;»

Απλώς ορισμένοι προσπαθούν να προσδώσουν στο κλείσιμο του γραφείου του τέτοια σημειολογία που να μοιάζει με πραγματική έξοδο από την κρίση, με αλλαγή σελίδας, με μετάβαση σε μια νέα εποχή κανονικότητας, ανάπτυξης και προόδου.

Δεν θα πιάσει, όχι μόνο γιατί μας τα είπαν κι άλλοι – «Φεύγουν πάνω από το κεφάλι μας αυτοί που έπαιρναν λάθος αποφάσεις, το ΔΝΤ», είχε δηλώσει ο Αλέξης Τσίπρας στις 16 Απριλίου του 2019 – αλλά κυρίως επειδή όλα όσα πυροδότησε το ταμείο, συνεπικουρούμενο από τα αστικά κόμματα, τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση, παραμένουν εδώ και μάλιστα πιο ζωντανά από ποτέ…