Ο κυρ-Σταύρος γαλατάς

Η ώρα είναι οκτώ το πρωί. Λίγο μετά την ώρα που ερχόταν ο γαλατάς. Την ώρα που ανοίγουν ρολά τα μαγαζιά, λίγο πριν κλείσει τα δικά του το ποτάμι. Ο Σταύρος είναι στο πόδι, είναι ήδη εκεί, κάπου στην Πλάκα, στο Μετς, σε μια γειτονιά της Αθήνας, σε σκηνικό από ταινία, έξω από το σπίτι του Αντωνάκη στο “η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” ή από το σπίτι του άνεργου Παπακαλιάτη, στο “Αν…”.

Κατεβαίνει τα σκαλοπάτια στο καλντερίμι, έχοντας τελειώσει ίσως μια ταχινόπιτα, κι είναι έτοιμος να οργώσει τις συνοικίες με την κάμερά του, να μην αφήσει γλάστρα, μπουγάδα και σοκάκι γραφικό, που να μην το κάνει πλάνο για την εκστρατεία του. Παραδίπλα, μια γειτόνισσα με φούστα, απλώνει την πρωινή της μπουγάδα στην απλώστρα, για να στεγνώσει στη λιακάδα και τη λάμψη του μεγάλου ηγέτη. Ένας άσπρος σκύλος χασμουριέται βαριεστημένος, ακούγοντας την ίδια κασέτα για την κεντροαριστερά, το λαϊκισμό και τον κρατισμό. Να σου φεύγει το καφάσι με τόσα κλισέ -σαν εκείνο από το σποτάκι του Ποταμίσιου που κατέβαινε υποψήφιος, για να μας κάνει τον παρκαδόρο. Τολμάς το καινούριο;

Ο Σταύρος ανακοινώνει την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Πάντα πιστός στο λόγο του πως θα αποχωρήσει από την πολιτική, αν δεν πάρει 10% το Ποτάμι (θα σου φύγω και αν με χάσεις, η αιτία θα ‘σαι εσύ). Θα μπορούσε κάλλιστα την ίδια ώρα να διαφημίζει ένα γιαούρτι, να το τρώει στο πρόσωπο για καζούρα ή να ξυρίζει τεντιμπόηδες, σε ασπρόμαυρο πλάνο, όπως στο “Νόμος 4.000”.

Η κεντροαριστερά αποκτά επιτέλους τον υποψήφιο ηγέτη που της αξίζει. Τόσο μαϊντανός και χρεοκοπημένος, όσο φαίνεται. Ο “κυρ-Σταύρος ο γαλατάς” δεν παραπέμπει τυχαία σε Θέατρο Σκιών. Αν και τι φταίει ο Καραγκιόζης, σα γνήσιος λαϊκός ήρωας, να του κάνουν τέτοιες συγκρίσεις;

Ηθικό δίδαγμα

Τι γίνεται όταν δεν πουλάει ένα πολιτικό προϊόν; Το ξαναδιαφημίζεις, σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου. Πες-πες κάτι θα μείνει, κάποιος θα μείνει να σε ψηφίσει. Τι γίνεται όταν ξεφτίζει η μπογιά του και πάει κατά διαόλου; Ανακύκλωση, με τα ίδια, πολιτικά, χρεοκοπημένα υλικά.

Ώσπου να το καταλάβει κι ο ίδιος πως έχει περάσει η ημερομηνία λήξης του, άρχισε να σαπίζει και αναδύει την μπόχα του συστήματος που τον γέννησε.