Χο Τσι Μινχ (Εκείνος που φωτίζει)

Επιφανής προσωπικότητα του Βιετναμικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, επίσης και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, πρόεδρος της ΚΕ του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ και πρόεδρος της ΛΔ του Βιετνάμ.

Χο Τσι Μινχ (ψευδώνυμο του Νγκουέν Τατ Τχαν), θα πει «εκείνος που φωτίζει». Είχε πολλά ψευδώνυμα, μεταξύ των όποιων το συνηθέστερο ήταν Νγκουέν Αι Κουόκ, που σημαίνει Νγκουέν ο πατριώτης. Χο Τσι Μινχ ονομαζόταν από τις αρχές τού 1942.

Γεννήθηκε στις 19 του Μάη 1890 και έφυγε από τη ζωή στις 2 του Σεπτέμβρη 1969.

Γιός δασκάλου, σπούδασε στο Εθνικό Κολλέγιο του Χουέ και στη συνέχεια παρέδινε μαθήματα βιετναμικής και γαλλικής γλώσσας. Στα τέλη του 1911 εγκατέλειψε το Βιετνάμ και εργαζόταν βοηθός μάγειρα σε γαλλικό πλοίο.

Στα 1912-16 εργαζόταν ναύτης σε πλοία γαλλικών και αγγλικών εταιριών, στα 1916-19 εγκαταστάθηκε στή Γαλλία. Υπέβαλε μνημόνιο στή Συνδιάσκεψη Ειρήνης που έγινε στο Παρίσι το 1919-20, με το οποίο ζητούσε την παραχώρηση ανεξαρτησίας στους λαούς της Ινδοκίνας.

Το 1920 πήρε μέρος στο συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος τής Γαλλίας, στη διάρκεια του οποίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, στο οποίο ο Χο Τσι Μινχ  προσχώρησε αμέσως.

Το 1924 πήρε μέρος στις εργασίες του 5ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στο οποίο ήταν συνεισηγητής για το Αποικιακό ζήτημα.

Το 1925 ο Χο Τσι Μινχ, με βάση τις υπάρχουσες στο Βιετνάμ κομμουνιστικές ομάδες, οργάνωσε  το Σύνδεσμο της Επαναστατικής Νεολαίας του Βιετνάμ και το 1930 με την καθοδήγησή του οι κομμουνιστικές οργανώσεις του Βιετνάμ ενώθηκαν στο Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδοκίνας.

Για την επαναστατική του δράση ο Χο Τσι Μινχ  συνελήφθη πολλές φορές και το 1929 καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.

Στα 1934-38 σπούδασε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο της Ανατολής (Μόσχα), το 1935 πήρε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Το 1941 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου ηγήθηκε του επαναστατικού κινήματος εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών και των Ιαπώνων κατακτητών.

Το Μάιο του 1941 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ο Σύνδεσμος Αγώνα για την Ανεξαρτησία τού Βιετνάμ (Βιέτ Μιν) που συγκέντρωσε στις γραμμές του όλες τις πατριωτικές δυνάμεις της χώρας. Ο Χο Τσι Μινχ εκλέχθηκε πρόεδρος του Βιέτ Μιν.

Μετά τη νίκη της Επανάστασης του Αυγούστου 1945 ο Χο Τσι Μινχ ήταν (στην περίοδο Αυγ. 1945 – Μάρτ. 1946) πρόεδρος της Προσωρινής Κυβέρνησης της ΛΔ του Βιετνάμ και από το Μάρτιο 1946 πρόεδρος της ΛΔ Βιετνάμ.

Στο 2ο Συνέδριο του Κόμματος (1951), που πήρε απόφαση για τη μετονομασία του ΚΚΙ σε Κόμμα Εργαζομένων του Βιετνάμ (ΚΕΒ, από το 1976 ΚΚ Βιετνάμ), ο Χο Τσι Μινχ εκλέχθηκε πρόεδρος της ΚΕ και παρέμεινε πρόεδρος ως το τέλος της ζωής του.

Από το 1955 ήταν και επίτιμος πρόεδρος του Πατριωτικού Μετώπου τού Βιετνάμ.

Με την καθοδήγηση της ΚΕ του ΚΕΒ, με επικεφαλής τον Χο Τσι Μινχ, ο βιετναμικός λαός διεξήγαγε σκληρό αγώνα εναντίον της Ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και κατήγαγε περιφανή νίκη.

Ο Χο Τσι Μινχ υποστήριζε πάντα τη φιλία μεταξύ των λαών του Βιετνάμ και της ΕΣΣΔ. Στη Διαθήκη του καλούσε το κόμμα και το λαό να αγωνιστούν για την ίδρυση ενιαίου, ανεξάρτητου και ευημερούντος Βιετνάμ και για τη συσπείρωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με βάση το μαρξισμό – λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό.

Ο Χο Τσι Μινχ έγραψε πολλά έργα, αφιερωμένα στα προβλήματα του Εργατικού και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, της ανάπτυξης της βιετναμικής Επανάστασης, του αγώνα για την απελευθέρωση και την ένωση της χώρας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο Βιετνάμ.

Στις εργασίες του τόνιζε την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης για τη βιετναμική Επανάσταση και τη σημασία της πείρας της ΕΣΣΔ για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο Βιετνάμ.

Είχε τιμηθεί με το παράσημο Λένιν (1967). Το 1976 η Σύνοδος της Εθνοσυνέλευσης του Βιετνάμ, που ανακήρυξε την ένωση της χώρας και την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ, αποφάσισε ταυτόχρονα και τη μετονομασία της πόλης Σαϊγκόν σε Χο Τσι Μινχ.

(Στοιχεία από τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια)

Δες ακόμα:

Χο Τσι Μινχ: Ο πολιτισμός που σκοτώνει (Μερικά γεγονότα που οι ιστορίες δεν αναφέρουν)