Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα επέλεγαν το ίδιο πρόσωπο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας…

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι», ρώτησε τον κύριο Κ. η κόρη της σπιτονοικοκυράς του, «θα επέλεγαν το ίδιο πρόσωπο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας;»

«Βέβαια», απάντησε αυτός, «αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα επέλεγαν γυναίκα για να εκφράσουν έναν ψευδεπίγραφο προοδευτισμό. Πάνω σε αυτήν, θα επιδίωκαν ευρεία συναίνεση για να στείλουν μήνυμα ενότητας στον κόσμο. Και θα πρόσεχαν ώστε αυτή η ενότητα να συμπεριλάβει τους πάντες: δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς. Γιατί η δημοκρατία και η πρόοδος είναι γένους θηλυκού και σίγουρα όχι μέλους κομματικού.

Όταν, για παράδειγμα, θα πληγώνεται, η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα τη φροντίζει αμέσως, ώστε να μην πεθάνει μέσα στους καρχαρίες προτού να έρθει η ώρα της.

Για να μην είναι η δημοκρατία ποτέ λυπημένη, θα κανονίζει πού και πού μεγάλα πάρτι και δεξιώσεις. Γιατί όταν η δημοκρατία είναι ευτυχισμένη, αναζωογονείται αυτόματα και η ψυχολογία των πολιτών.

Φυσικά, η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους. Να αγαπάει τα ζώα, να σέβεται το περιβάλλον, να είναι κοινωνικά ευαίσθητη. Μόνο έτσι θα διδάξει αποτελεσματικά στα μικρά ψαράκια να μάθουν να κολυμπούν από μόνα τους στο στόμα των καρχαριών.

Το κύριο μάθημα θα ήταν, φυσικά, η ηθική μόρφωση των μικρών ψαριών. Μέσα από τον θεσμικό της ρόλο στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, θα συμβολίζει την αριστεία, την έξοδο από την κρίση, την επιστροφή στην κανονικότητα, θα μεταδίδει πως όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε ένα ωραίο μέλλον. Πώς; Υπακούοντας και δουλεύοντας σκληρά, αποφεύγοντας όλες τις ταπεινές, υλιστικές και μαρξιστικές τάσεις.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα έκαναν φυσικά και πολέμους, που θα έπρεπε να προσυπογράψει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτή θα καλούνταν να πείσει τα ελληνικά ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων δημοκρατιών υπάρχει τεράστια διαφορά. Μάλιστα, θα υποσχόταν σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε στον πόλεμο μερικά άλλα ψαράκια εχθρικά, από ένα μικρό παράσημο από θαλασσινά φύκια και τον τίτλο του ήρωα.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε, βέβαια και τέχνη. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα στόλιζε το γραφείο της με ωραίους πίνακες ζωγραφικής που θα απεικόνιζαν δόντια καρχαριών, σε υπέροχα χρώματα, με τα στόματά τους και τους λαιμούς τους σαν γνήσια γήπεδα όπου κανείς μπορεί να κυλιστεί και να παίξει. Θα πήγαινε, επίσης, συχνά θέατρο, σε παραστάσεις που θα έδειχναν έργα με ηρωικά μικρά ψαράκια να κολυμπούν ενθουσιασμένα μέσα στο λαιμό των καρχαριών. Και θα υπήρχε, βέβαια και θρησκεία που θα δίδασκε ότι η αληθινή ζωή αρχίζει ουσιαστικά μέσα στα στομάχια των καρχαριών.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τα μικρά ψάρια δεν θα γινόντουσαν ποτέ ίσα με τα μεγάλα, αλλά βαθιά μέσα τους θα πίστευαν πως είχαν ελπίδες να γίνουν. Θα φρόντιζε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας γι’ αυτό.

Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να υπάρξει πολιτισμός στη Βουλή μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι και επέλεγαν ένα υπερκομματικό πρόσωπο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας».

*Το παραπάνω κείμενο αποτελεί διασκευή του γνωστού κειμένου του Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι».