Η Οχτωβριανή Επανάσταση και το χρέος μας

Στις 22  του Δεκέμβρη 1991 αποφασίστηκε η διάλυση της ΕΣΣΔ. Είχε προηγηθεί το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης. Στις 25 του Δεκέμβρη ο Γκορμπατσόφ παραιτήθηκε από Πρόεδρος της ΕΣΣΔ και το βράδυ της 26 του Δεκέμβρη 1991 η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο, σηματοδοτώντας την ολοκληρωτική επικράτηση της αντεπανάστασης, τη διάλυση της απέραντης χώρας του Λένιν και την παλινόρθωση του καπιταλισμού εκεί και σε μια σειρά -πρώην πια- σοσιαλιστικές χώρες. Στις 28 του Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσει ο Ριζοσπάστης έχοντας στην πρώτη σελίδα την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο και τίτλο “Ελπίδα η πάλη των λαών”.

Το επίκαιρο άρθρο του Γιώργη Τρικαλινού που παρουσιάζουμε σήμερα στα πλαίσια του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις αρχές του Νοέμβρη του 1991, με αφορμή την 74η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, που σημαδεύτηκε από τις εξελίξεις που προαναφέραμε. Στο τέλος του άρθρου παραθέτουμε βιογραφικά στοιχεία του Γιώργη Τρικαλινού, από το Αρχείο του ΚΚΕ.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση και το χρέος μας

Στις 7 του Νοέμβρη κλείνουν 74 χρόνια από τη νίκη της Οχτωβριανής Εξανάστασης. Οι λαοί της τσαρικής Ρωσίας, με την καθοδήγηση του Λένιν και τη θεωρία του μαρξισμού—λενινισμού, συνέτριψαν το αντιδραστικό αποικιοκρατικό καθεστώς των τσάρων και εγκαθίδρυσαν τη δημοκρατία των Σοβιέτ.

Η νίκη της Οχτωβριανής Εξανάστασης ήταν και είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί άλλαξε την πορεία του κόσμου. Αλλαξε και την πορεία της καθυστερημένης τσαρικής Ρωσίας, που ήταν φυλακή των λαών. Τη μετέτρεψε σε μια μεγάλη βιομηχανική χώρα, σε μια παγκόσμια κραταιά δύναμη.

Χάρη στο δυναμισμό του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την αυτοθυσία των λαών της, η ΕΣΣΔ στάθηκε ο κύριος παράγοντας της συντριβής του χιτλερισμού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και της νίκης των λαών.

Χάρη στη συνεπή και αδιάκοπη πάλη της Σοβιετικής Ενωσης, στη δυναμική της ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, στεριώθηκε και εδραιώθηκε η παγκόσμια ειρήνη. Η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης και η εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας, βοήθησε να καταργηθεί το αποικιοκρατικό σύστημα, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες.

Τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης τη χαιρέτησαν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, όλη η προοδευτική ανθρωπότητα.

Τη χαιρέτησαν και οι Ελληνες εργαζόμενοι: οι εργάτες, οι αγρότες, οι υπάλληλοι, άντρες, γυναίκες και νέοι. Τη χαιρέτησαν και την ύμνησαν οι λογοτέχνες και οι διανοούμενοι, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες, ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει η πατρίδα μας στα γράμματα, στις τέχνες, στον πολιτισμό. Από τον Κ. Παρορίτη, τον Κ. Χατζόπουλο, τον Νίκο και τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, τον Γιάννη Κορδάτο, τον Θέμο Κορνάρο, τον Δημήτρη Γληνό, τον Δημ. Μητρόπουλο, το Μάρκο Αυγέρη, τον Αιμίλιο Βεάκη, ως τον Δημ. Φωτιάδη, τον Κώστα Βάρναλη, τον Γιάννη και τη Ρόζα Iμβριώτη, το χαράχτη Τάσσο, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιάννη Ρίτσο.

Οι Έλληνες εργάτες του χεριού και του πνεύματος, όχι μόνο χαιρέτησαν τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης, αλλά και βοήθησαν με κάθε τρόπο για να στεριώσει η σοβιετική εξουσία και ν’ αντιμετωπίσει τις επιθέσεις που δεχόταν από τους ιμπεριαλιστές.

Γιατί η μεγάλη χώρα των Σοβιέτ, από την πρώτη μέρα της νίκης της σοβιετικής εξουσίας, στάθηκε πιστός φίλος του ελληνικού λαού, συμπαραστάτης των αγώνων του για την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο.

Ο ίδιος ο Λένιν ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας κατά των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών, που με τη βία έσυραν την Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σοβιετική κυβέρνηση, από την πρώτη μέρα της συγκρότησής της, κατάργησε τα προνόμια του τσαρισμού στην Ελλάδα, τη συμμετοχή της στο ληστρικό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ). Κατάγγειλε τις μηχανορραφίες των ιμπεριαλιστών, που έσπρωξαν την Ελλάδα στην τυχοδιωχτική Ουκρανική εκστρατεία και στη Μικρασιατική καταστροφή.

Ο Κόκκινος Στρατός, με τα χτυπήματά του στα Βαλκάνια, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βοήθησε στη γρήγορη απελευθέρωση της χώρας μας από τους Γερμανούς και Βούλγαρους καταχτητές.

Η ΕΣΣΔ βρισκόταν πάντα στο πλευρό του κυπριακού λαού, που αγωνιζόταν για την εθνική του ανεξαρτησία.

Η Σοβιετική Ένωση (Σ.Ε.) στάθηκε συμπαραστάτης του λαού μας στα δύσκολα και σκληρά μεταπολεμικά χρόνια, όταν αγωνιζόταν για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, για το σταμάτημα των εχτελέσεων, για την απόλυση όλων των πολιτικών κρατουμένων, όταν πάλευε ενάντια στη διχτατορία των συνταγματαρχών.

Όμως, τον τελευταίο καιρό, διαδραματίζονται τέτοια γεγονότα στη Σοβιετική Ένωση, που πληγώνουν την καρδιά κάθε κομμουνιστή, κάθε αριστερού πολίτη, κάθε τίμιου δημοκράτη της χώρας μας, θίγουν τη δημοκρατική τους ευαισθησία.

Τα αγάλματα του Λένιν, του ιδρυτή και θεμελιωτή του σοβιετικού κράτους και τα αγάλματα των άλλων ηγετών της Οχτωβριανής Επανάστασης, αποκαθηλώνονται και πωλούνται στο εξωτερικό σε εξευτελιστικές τιμές.

Κλείνεται το Μουσείο Λένιν και σκορπίζονται τα πολύτιμα εκθέματά του.

Τίθενται εκτός νόμου πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, κλείνονται τα γραφεία τους, κατάσχονται τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Κλείνονται εφημερίδες και περιοδικά με δεκάδων χρόνων ιστορία.

Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να καταδικαστούν και εξαφανιστούν οι ιδέες του Λένιν, να μηδενιστούν οι επιτεύξεις της Σ.Ε. στα 74 χρόνια της ύπαρξής της και να προβληθούν οι αδύνατες πλευρές της σοβιετικής εξουσίας.

Και όλα αυτά γίνονται στο όνομα του εκσυχγρονισμού και της ανασυγκρότησης της «δημοκρατίας», της «ανανέωσης», του «ανθρωπισμού».

Ανεξάρτητα από πολιτικοιοεολογικές απόψεις, θέσεις και εχτιμήσεις για την ΕΣΣΔ, το ερώτημα που τίθεται σ’ όλους τους δημοκράτες, σ’ όλους τους αριστερούς πολίτες της χώρας μας, σοσιαλιστές, κομμουνιστές κλπ: Πρέπει να μείνουμε απαθείς σ’ όλα αυτά τα τραγικά που γίνονται σήμερα στη Σοβιετική Ενωση; ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ: ΟΧΙ!

Εχουμε χρέος ν’ αντιδράσουμε. Είναι δημοκρατικά επιβεβλημένο καθήκον να σταματήσουν οι αντιδημοκρατικές διώξεις και τα αντιδημοκρατικά μέτρα.

Να ακυρωθούν οι αντιδημοκρατικές αποφάσεις.

Να αποκατασταθεί η νόμιμη λειτουργία και όραση όλων χωρίς εξαίρεση των απαγορευμένων κομμάτων και οργανώσεων.

Να μπει φραγμός στην αντικομμουνιστική υστερία, στην καταστροφή των αγαλμάτων του Λενιν και των άλλων πρωτεργατών της Οχτωβριανής Επανάστασης, των ιστορικών μουσείων κλπ.

Η επιχείρηση μηδενισμού των ιστορικών καταχτήσεων της Οχτωβριανής Επανάστασης θα οδηγήσει και στη συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών καταχτήσεων των εργαζομένων όλου του κόσμου, ενώ η κατάρρευση του Σοβιετικού Κράτους μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη.

Γ. Τρικαλινός

***

Γιώργης Τρικαλινός (1914-1997)

Ο Γιώργης Τρικαλινός γεννήθηκε στον Αλμυρό Βόλου το 1914. Παρακολούθησε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1932 πήρε μέρος στο φοιτητικό και εργατικό κίνημα σαν μέλος και στέλεχος της ΟΚΝΕ. Γι’ αυτή τη δράση του η δικτατορία Μεταξά τον φυλάκισε στην Αίγινα και τον εξόρισε στη Φολέγανδρο.

Στον πόλεμο του 1940 μαζί με άλλους δεσμώτες κομμουνιστές ζήτησε να σταλεί στο μέτωπο. Όμως η δικτατορία του Μεταξά τους κάλεσε να αποκηρύξουν τις ιδέες τους. Αρνήθηκαν και γι’ αυτό, μαζί με εκατοντάδες άλλους κομμουνιστές, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Από τη Φολέγανδρο δραπετεύει το Μάη του 1941. Δουλεύει για την ανασυγκρότηση του Κόμματος και της ΟΚΝΕ, για την οργάνωση της πάλης ενάντια στους κατακτητές.

Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΠΟΝ. Διατέλεσε μέλος του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ, μέλος του Προεδρείου του ΚΣ της ΕΠΟΝ και γραμματέας της ΕΠΟΝ Αθήνας.

Μετά τον Δεκέμβρη του 1944 διώχτηκε για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση και κατέφυγε στα βουνά. Κατατάχθηκε στο ΔΣΕ, που του ανατέθηκαν χρέη πολιτικού επιτρόπου.

Μετά τη μάχη του Γράμμου και του Βίτσι, κι ενώ οι δυνάμεις του ΔΣΕ πέρασαν σε Αλβανία και Γιουγκοσλαβία, εκείνος με μια ομάδα ανταρτών περνάει, από το Πήλιο στο Μαυροβούνι, τον Κίσσαβο και τον Ολυμπο και ξανά πίσω, σε μια συγκλονιστική πορεία (περιγράφεται στο βιβλίο του «292 ημέρες μετά το Γράμμο – Βίτσι»).

Με την υποχώρηση του ΔΣΕ έζησε σαν πολιτικός πρόσφυγας στις σοσιαλιστικές χώρες. Το 1951 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αργότερα τακτικό μέλος της.

Επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα και το 1959 καταδικάστηκε σε ισόβια με τους νόμους 375, 509, Γ’ ψήφισμα κτλ.

Απελευθερώνεται τον Μάη 1966 και συλλαμβάνεται ξανά το πρωί της 21 Απριλίου 1967. Περνάει από Ιππόδρομο, Γυάρο και Λέρο. Απελευθερώνεται ξανά το Δεκέμβρη του 1971 για να συλληφθεί και πάλι μετά το Πολυτεχνείο το 1973, οπότε και βασανίζεται άγρια στο άντρο της ΕΑΤ – ΕΣΑ στο Μπογιάτι. Τελικά, στέλνεται στη Γυάρο, από όπου απελευθερώνεται οριστικά το 1974 με τη μεταπολίτευση. Έχει περάσει συνολικά 16 χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Στα χρόνια της φυλακής και της εξορίας ασχολείται με την καλλιτεχνική δραστηριότητα και δημιουργεί μικρά αριστουργήματα με σινική μελάνι και ψηφιδωτά από καλαμιά.

Μετά τη μεταπολίτευση, ο Γιώργης Τρικαλινός υπήρξε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μέχρι το 12ο Συνέδριο ενώ επί πολλά χρόνια, διετέλεσε εκδότης του «Ριζοσπάστη». Ήταν δύο φορές υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στη Μαγνησία.

Έγραψε αρκετά βιβλία. Ξεχωρίζουν οι «292 ημέρες μετά το Γράμμο – Βίτσι», το «Αλμυρός, στιγμές από την ιστορία του» αφιερωμένο στη γενέτειρά του που υπεραγαπούσε και το τελευταίο «Ανασκαλεύοντας τη χόβολη της μνήμης».

Έφυγε από τη ζωή στις 20 του Μάρτη 1997.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση.