Το ραπ έτσι κι αλλιώς ήτανε μουσική για πάρτι!

Δεν ήμουν ποτέ ειδικός της ραπέριας χιπ-χοπολογίας, πιο πολύ φαν θα με χαρακτήριζα, αλλά μην φανταστείτε ποτέ μια μαυρομάτα ενός αντάρτη να κάνει την groupie κάτω από την σκηνή του live τσιρίζοντας το όνομα του αγαπημένου της crew. Παρ’ όλα αυτά λίγο το ‘’Music to be murdered by’’, λίγο οι ‘’τάσεις’’ και τα ‘’trends’’ νιώθω να με γαργαλάνε (που έλεγε και ο αντάρτης μου) να πάρω θέση για την μουσική σκηνή που τόσο πολύ συζητιέται τα τελευταία χρόνια.

Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους. Το χιπ-χοπ είναι κουλτούρα και καλλιτεχνικό ρεύμα που σχηματίστηκε στα τέλη του ’70 από τους Αφροαμερικάνους και τους Πορτορικανούς του Νοτίου Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Ο στίχος έμμετρος ή μη, ρυθμικός ή άρρυθμος, αποτελούσε την κριτική του ενίοτε ράπερ (τραγουδοποιού) για τα κακώς κείμενα της εποχής. Το χιπ-χοπ από την αρχή του ήταν στρατευμένη τέχνη, με στίχους βγαλμένους από την ζωή, αφού περιέγραφαν την καθημερινότητα ενός ανθρώπου στις φτωχογειτονιές της Ν.Υ., καταδικάζοντας την φτώχεια και τον ρατσισμό και καυτηριάζοντας τη λογική πως η λύση της ευημερίας βρίσκεται στις κοινωνικές διακρίσεις.

Η αμεσότητα του στίχου και αυτός ο λίγο πιο επαναστατικός ρυθμός και τρόπος ζωής είχε ως αποτέλεσμα ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η χιπ-χοπ κουλτούρα να γίνει αποδεκτή από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Και προφανώς, μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία ‘’ό,τι τραβάει, πουλάει’’ και το χιπ-χοπ τραβάει και μάλιστα πολύ! Και μην ξεχνάμε, “η τέχνη οφείλει να μην είναι στρατευμένη”! Βέβαια με το ‘’στρατευμένη’’ εννοούν πάντα τον εχθρό! Διότι μην μπερδευόμαστε, είτε το θέλουμε είτε όχι όλα είναι στρατευμένα.

Οι δισκογραφικές λοιπόν πουλάνε στους καλλιτέχνες το ‘’american dream’’ οδηγώντας μεγάλη μερίδα τραγουδοποιών να κάνει στροφή 180 μοιρών από την αρχική δομή. Το χιπ-χοπ που ήδη από το 2000 και ύστερα θεωρείται η πιο διάσημη μουσική σκηνή πλέον μιλά για ναρκωτικά, γυναίκες, λεφτά και όπλα. Αυτός είναι και ο λόγος που αν και προϋπήρχε ακόμη και από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ειδικά την τελευταία 5ετία η τραπ μουσική γνωρίζει μεγάλη απήχηση. Το μουσικό αυτό παρακλάδι του χιπ-χοπ το οποίο υπερπροβάλλεται στις μέρες μας, μόνο ως αποπροσανατολιστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Σε κάθε τραγούδι ένας κακόμοιρος τυπάκος, με αλλοιωμένη φωνή από το πολύ autotune και ντυμένος Πατρινό καρναβάλι μας περιγράφει πως βγάζει λεφτά διότι: ‘’πίσω από το τιμόνι κάνει business’’ γιατί ‘’είναι ντίλερ’’ και τώρα που ‘’παίρνει την δικιά μας’’ τρέχει με ‘’200 στην στροφή’’ φωνάζοντας ‘’θέλω Ferrari’’.

Στην Ελλάδα κάποιοι το κρατάνε ψηλά!

Παρά την συνολική προσπάθεια να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε, στην Ελλάδα κάποιοι το κρατάνε ψηλά! Κάποιοι που έχουν τον σεβασμό του κόσμου γιατί πέρα από αγάπες, έρωτες, λουλούδια, απογοήτευση και κατάθλιψη έγραψαν στίχο πολιτικό βγαίνοντας από το τριπάκι της ενίοτε μόδας. Δεν είναι λίγοι οι ράπερ που μίλησαν με τους στίχους τους για το δίκιο του εργάτη, που στρατεύτηκαν με την τάξη τους, μιλώντας και τραγουδώντας για τα προβλήματα της. Όχι όμως έτσι, για να μιζεριάζουμε, αλλά δίνοντας την διέξοδο του αγώνα και της πάλης. Δεν είναι λίγοι που ζήτησαν ‘’Ακρόαση’’ για ‘’Του κόσμου τους λαούς’’. Που ‘γράψαν για αυτούς που αγαπάνε το ραπ, αλλά δεν ζουν από το ραπ’’ και ας μας προσέφεραν ‘’μασημένη τροφή για σκέψη’’. Που μίλησαν για ‘’αντοχή/ανατροπή’’, μες στην ‘’γειτονιά’’, μες στην ‘’σαβούρα’’, γιατί ‘’είμαστε πολλοί και παντού’’. Και ας είναι ‘’ο πόλεμος’’ που άφησε ‘’την νεράιδα κουτσή και με αλλήθωρο μάτι’’!

Αν τους ψάξετε άλλωστε, ίσως και να τους βρείτε να υπογράφουν το κείμενο με το οποίο η χιπ-χοπ κοινότητα καταγγέλλει την δικαστική απόφαση που αθωώνει την Χρυσή Αυγή για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα!!!

Σιγά μην κλάψω-σιγά μην φοβηθώ, ΕνΤάξει;

Υ.Γ. εσείς που πιάσατε τον υπαινιγμό, περιμένουμε τους καινούργιους δίσκους!