Ανώμαλη προσγείωση
Απαιτείται μια ρεαλιστική κατανόηση του συσχετισμού δυνάμεων και του χαρακτήρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, βασικό στοιχείο των οποίων είναι η ανισορροπία ισχύος και το δίκαιο του ισχυρότερου. Απαιτείται δηλαδή μια ανώμαλη προσγείωση από το συννεφάκι της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης” στη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού, ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
Βροχή πέφτουν τις τελευταίες μέρες οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και οι αναλύσεις στο φιλοκυβερνητικό τύπο για το πόσο άδικη και ασύμβατη με τον ηγεμονικό της ρόλο και το καθήκον ευρωπαϊκής αλληλεγγύης υπήρξε η επιλογή της Γερμανίας να μην καλέσει την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της “μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας” και παράγοντα σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη.
Αντίστοιχα, από την πλευρά εντύπων, στελεχών και πολιτών προσκείμενων στην αξιωματική αντιπολίτευση, το γεγονός εκλαμβάνεται ως μείζων αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της ΝΔ σε αντιδιαστολή με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η χώρα καθόριζε τις εξελίξεις στην περιοχή αναλαμβάνοντας ενίοτε και πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στη Συμφωνία των Πρεσπών. Συχνά δε η όλη προσέγγιση διανθίζεται με τα γνωστά αστειάκια περί χαζού και ανίκανου Μητσοτάκη.
Παρά τη φαινομενική αντίθεσή τους, οι οπτικές ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτουν σε δύο θεμελιώδη και εξόχως αποκαλυπτικά σημεία. Αφενός, στην παραδοχή ότι η Ελλάδα πρέπει και δικαιούται να ανήκει στο σκληρό πυρήνα της ευρωατλαντικής συμμαχίας, εξασφαλίζοντας τα κοινά τους συμφέροντα. Αφετέρου, στο ότι αν κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, αυτό οφείλεται είτε στην “άδικη” και “αντιευρωπαική” συμπεριφορά των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, είτε στην αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να διεκδικούν δυναμικά και έξυπνα το ρόλο που αρμόζει στη χώρα. Και οι δύο λοιπόν βασίζονται σε μια προσωποκεντρική, ιδεαλιστική και συναισθηματική ανάλυση των διεθνών σχέσεων. Όμως, η εμπλοκή της χώρας και του λαού της σε γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και παιχνίδια την έκβαση των οποίων δε μπορεί εκ των πραγμάτων να ελέγξει είναι πολύ σοβαρή και επικίνδυνη για να αντιμετωπιστεί με οδυρμούς, πανηγυρισμούς η ηθικίστικα κηρύγματα. Αυτό που απαιτεί είναι μια ρεαλιστική και εμπειρικά θεμελιωμένη κατανόηση του εκάστοτε συσχετισμού δυνάμεων και του χαρακτήρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ως ιμπεριαλιστικών μπλοκ βασικό στοιχείο των οποίων είναι η ανισορροπία ισχύος και το δίκαιο του ισχυρότερου. Εν ολίγοις, απαιτεί την αναγκαστικά ανώμαλη προσγείωση από το συννεφάκι της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης” στη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού, ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
