Αναμνήσεις που πονάνε – Σύλλογος διδασκόντων στην Ηλιούπολη αρνήθηκε την παραχώρηση αιθουσών στο Λαϊκό Φροντιστήριο της πόλης
Σκοτεινές εποχές της σύγχρονης ιστορίας θυμίζει η απόφαση του συλλόγου διδασκόντων να απαγορεύσουν την παραχώρηση αιθουσών στο Λαϊκό Φροντιστήριο Ηλιούπολης, κατηγορώντας το αναπόδεικτα για φθορές και βρωμιά.
Τα Λαϊκά Φροντιστήρια είναι ένας θεσμός που, από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, έχει προσφέρει σημαντική στήριξη σε εκατοντάδες οικογένειες κάθε χρόνο, που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο υπέρογκο κόστος της παραπαιδείας. Θα έλεγε κανείς πως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, όταν δεν μπορούν να συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου τους στην προσπάθεια, θα έκαναν τουλάχιστον ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν τους συναδέλφους τους σε αυτή την κίνηση προσφοράς και αλληλεγγύης, έχοντας στο μυαλό τους πρώτιστα το καλό των μαθητών τους, και δη των πιο ευάλωτων. Υπάρχουν όμως και διδάσκοντες που το βλέπουν διαφορετικά, όπως ο σύλλογος του 4ου Δημοτικού Σχολείου, που ομόφωνα αποφάσισε φέτος να μην παραχωρηθούν αίθουσες του σχολείου στο Λαϊκό Φροντιστήριο, με ένα σκεπτικό το οποίο μόνο ντροπή θα έπρεπε να προκαλεί στους συντάκτες του. Ούτε λίγο – ούτε πολύ, ο σύλλογος διδασκόντων αρνείται τη διεξαγωγή των μαθημάτων του Φροντιστηρίου στο σχολείο, επικαλούμενο το “μη καθαρισμό” των αιθουσών, αδιευκρίνιστες και άγνωστες φθορές και μικροκαταστροφές, αλλά και την ασφάλεια του “ακριβού εξοπλισμού” που αγόρασε ο σύλλογος γονέων, υπονοώντας δηλαδή ότι μαθητές και διδάσκοντες του Φροντιστηρίου αποτελούν κίνδυνο για τα εν λόγω μηχανήματα. Φυσικά τίποτε δεν παρουσιάζεται που να στοιχειοθετεί τον ισχυρισμό περί ζημιών στις τάξεις, πολλώ δε μάλλον ότι αυτές προκλήθηκαν την ώρα των μαθημάτων του Λαϊκού Φροντιστηρίου. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς την πραγματική αιτία αυτής της απορριπτικής και αντιπαιδαγωγικής απόφασης, που παραπέμπει σε περασμένες δεκαετίες. Την πτυχή αυτή φωτίζει το κείμενο του Γιώργου Σιμόπουλου, βασισμένο στις δικές του εμπειρίες ως μαθητή σχολείου πριν 60 χρόνια. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απόλυτα μη συμπτωματική.
Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά με εντυπωσιάζουν, καθώς οι μνήμες μιας εποχής έρχονται αναλυτικά μετά από κάτι που βλέπω ή διαβάζω. Με εντυπωσιάζουν γιατί βρίσκομαι σε μια ηλικία που αρκετές φορές, ξεχνάω πράγματα της προηγούμενης μέρας. Αυτή τη φορά έπεσε στα χέρια μου μια ανάρτηση στο «Διαύγεια» από την Επιτροπή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Ηλιούπολης που αφορά στην παραχώρηση αιθουσών στο «Λαϊκό Φροντιστήριο Ηλιούπολης» και διάβασα την απόφαση των…«εκπαιδευτικών» (ναι, ναι με εισαγωγικά το εκπαιδευτικών), και την αιτιολόγηση της απόφασής τους να μην επιτρέψουν την παραχώρηση γιατί… Σταμάτησα να βλέπω το σήμερα και άρχισα να σκέφτομαι την δική μου εμπειρία από το τέλος της 10ετίας του ’50 τότε που ήταν ακόμα έντονα ζωντανό και απροκάλυπτο το άκρατο μίσος των νικητών του εμφυλίου, μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και εμείς τα παιδιά των ανταρτών του ΕΛΑΣ ήμασταν στο στόχαστρο των… νικητών. Σχολικό έτος 1959-1960, πήγαινα στην Δεύτερη τάξη. Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων κάποια παιδιά αλλάξαμε σχολείο και από το 8ο Δημοτικό Περιστερίου μεταφερθήκαμε στο 10ο αλλάζοντας βέβαια και… «δάσκαλο». Ο νέος «δάσκαλος» ήταν κάποιος ονόματι Γκραβαρίτης (δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα), ο οποίος είχε υπηρετήσει ως χωροφύλακας στα Τάγματα Ασφαλείας, όπως είχαμε μάθει.
Από την πρώτη μέρα έδειξε τις διαθέσεις του απέναντί μας, καθώς χωρίς να μας… γνωρίζει (προφανώς είχε ενημερωθεί από την τοπική χωροφυλακή με την οποία είχε καθημερινή επαφή ακόμα και μέσα στο σχολείο), δημιούργησε ζώνες εντός της αίθουσας, τοποθετώντας τέσσερα παιδιά από εμάς, έναν σε κάθε ένα από τα τελευταία θρανία. Παιδιά εμείς και μην γνωρίζοντας από πολιτική και μίσος απέναντι σε άλλους ανθρώπους, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το λόγο που έγινε αυτή η διαμόρφωση της αίθουσας και παραβιάζαμε συχνά τη «διάταξη» που είχε ορίσει ο «δάσκαλος». Τότε ήταν που άρχισε η τιμωρία μας. Ως πρώτο μέτρο ήταν η τιμωρία με την βέργα, μια βέργα τετράγωνη από σκληρό ξύλο που δεν έσπαγε. Μας χτυπούσε με λυσσώδη δύναμη, που μας έκανε να μην μπορούμε να πιάσουμε μολύβι ή ακόμα και το παλτό μας αφού ο πόνος ήταν αφόρητος. Θυμάμαι πολύ καλά ότι ηδονιζόταν και χαμογελούσε από ικανοποίηση, όταν βάζαμε τα κλάματα. Αντίθετα τρελαινόταν, στην κυριολεξία, όταν κάποιοι από εμάς στεκόμασταν ακίνητοι και τον κοιτούσαμε στα μάτια χωρίς να δείχνουμε ότι πονάμε, την ώρα που μας χτυπούσε. Μας πέταγε έξω από την τάξη, ακόμα κι όταν έκανε κρύο και χιόνιζε, προφανώς για να ελέγξει τη ένταση των χτυπημάτων από το μίσος που αισθανόταν. Το δεύτερο μέτρο ήταν να μας βγάζει έξω και να καθόμαστε όρθιοι στο πρεβάζι του παραθύρου μέσα στο κρύο για να παρακολουθούμε το μάθημα, ακούγοντας, ότι μπορούσαμε να ακούσουμε, μέσα από ένα μικρό άνοιγμα που άφηνε στο παράθυρο. Το τρίτο μέτρο ήταν να μας αποκαλεί μιάσματα ήμασταν άχρηστοι, βρώμικοι που μεταφέραμε ασθένειες και πως βρομίζαμε τις τάξεις, έλεγε μπροστά σε όλα τα παιδιά και πως δεν είχαμε καμία θέση στη «νέα κοινωνία» που έφτιαχναν. Δεν μας εξέταζε ποτέ δεν έλεγχε ποτέ αν μαθαίναμε αυτό που δίδασκε και όπως ήταν φυσικό οι συμμαθητές μας δεν μας έκαναν παρέα όχι μόνο στα διαλλείματα αλλά εκτός σχολείου. Τέταρτο μέτρο, για να στηρίξει ειδικά το τρίτο, ήταν η βαθμολογία. Για παράδειγμα, η βαθμολογία μου στην Πρώτη τάξη και στο μισό της Δευτέρας που πήγαινα στο 8ο, ήταν άριστα 10 και από την στιγμή που πήγα στο 10ο έγινε 5 χωρίς να αλλάξει σε καμία από τις επόμενες χρονιές!!! Τα πάντα ήταν μαύρα για εμάς και φυσικά δεν είχαμε καμία διάθεση να πάμε σχολείο. Μια φορά μάλιστα ο Σπύρος δεν ερχόταν στο σχολείο για τρεις – τέσσερις μέρες (την έκανε κοπάνα) και δεν ενδιαφέρθηκε όχι μόνο να μάθει το γιατί δεν έρχεται ο Σπύρος αλλά ούτε να ενημερώσει τους γονείς ή μάλλον τη μάνα του γιατί ο πατέρας του ήταν στη Γυάρο, λέγοντας σε άλλους εκπαιδευτικούς «Ένας λιγότερος»!
Όλα αυτά ξαναπέρασαν από το μυαλό μου διαβάζοντας τη δικαιολογία της άρνησης αυτών των «εκπαιδευτικών» που έλεγαν, όπως έγραψαν στο πρακτικό της αχαρακτήριστης απόφασής τους, επί λέξη: «Ο Σύλλογος Διδασκόντων ομόφωνα αποφασίζει τη μη παραχώρηση σχολικών αιθουσών, για το σχολικό έτος 2019 – 2020, στο Λαϊκό Φροντιστήριο, εξαιτίας: α) Του μη καθαρισμού των αιθουσών, μετά τη χρήση τους από το Λαϊκό Φροντιστήριο για την επόμενη ημέρα που προσέρχονται οι μαθητές στο σχολείο. β) Των ζημιών και μικροκαταστροφών που παρατηρήθηκαν τα προηγούμενα σχολικά έτη, που είχαν παραχωρηθεί αίθουσες από το σχολείο και δεν αποκαταστάθηκαν γ) της πρόσθετης λήψης μέτρων ασφαλείας για το σύγχρονο και ακριβό εξοπλισμό των τάξεων (Η/Υ, lap top, προτζέκτορες) που αγοράστηκαν από τον Σύλλογο Γονέων του Σχολείου».
Ασφαλώς και δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχτούν, ούτε από την μια ούτε από την άλλη πλευρά αυτοί οι ισχυρισμοί, όμως γεννιούνται ερωτήματα σχετικά με την παραχώρηση των προηγούμενων χρόνων και ένα ερώτημα είναι, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα έγγραφο, ούτε καμία άλλη απόδειξη, ότι όλα αυτά ισχύουν, παρά μόνο ο λόγος τους; Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο στο μυαλό μου ήρθε η σκηνή με τον παιδικό μου φίλο Θοδωρή ΔΑΣΚΑΛΟ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) όταν τον συνάντησα, μετά από αρκετό καιρό, έξω από ένα χώρο που γινόταν μια συνεστίαση στο Περιστέρι και σταθήκαμε για λίγο να θυμηθούμε τα παλιά. Όσα παιδιά περνούσαν από δίπλα μας και τον γνώριζαν τον χαιρετούσαν με την ίδια φράση λέγοντάς του: «Καλησπέρα δάσκαλε»!!! κι εκείνος χαμογελούσε μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς, βαθύτατα συγκινημένος. Θυμάμαι πως το συζήταγα με φίλους για αρκετό καιρό και κατέληγα να λέω πως όταν τα παιδιά σε θεωρούν ΔΑΣΚΑΛΟ τότε πραγματικά αξίζει αυτό που κάνεις. Και τώρα αναρωτιέμαι! Άραγε για τους «εκπαιδευτικούς» του 4ου Δημοτικού θα βρεθεί έστω ένα παιδί που θα τους αποκαλέσει δασκάλους ή αρκούνται σε εκείνο το… κύριε που λένε τα παιδιά;
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
13 Σχόλια
Ο παραλληλισμός των πρακτικών ενός δασκάλου μιας άλλης πολωμένης εποχής με τους εκπαιδευτικούς ενός από τα καλύτερα σχολεία της Ηλιούπολης που προσπαθούν να προστατεύσουν τα ελάχιστα μέσα που τους παρέχει το κράτος και οι γονείς από το υστέρημά τους, είναι τουλάχιστον ατυχής.
Οι ατεκμηρίωτες υπόνοιες που αφήνει αυτό το δημοσίευμα ουδεμία σχέση έχουν με δημοσιογραφία, έρευνα ή έστω προσπάθεια διασταύρωσης πληροφοριών.
Οι ποταποί χαρακτηρισμοί για την επαγγελματική υπόσταση των λειτουργών που εργάζονται στο συγκεκριμένο σχολείο βασίζονται σε υποθέσεις και όχι σε στοιχεία. Αυτό από μόνο είναι προσβολή για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε αυτό το σχολείο, τους αναγνώστες αυτού του “κειμένου” και τον ιστοχώρο που το φιλοξενεί.
Στη θέση του συγγραφέα, θα φρόντιζα να παρουσιάσω τυχών αποδείξεις ή έστω ενδείξεις που θα είχα στη διάθεσή μου για να στηρίξω τους βαρύτατους ισχυρισμούς μου. Σε αντίθετη περίπτωση καλό θα ήταν το κείμενο με τους ισχυρισμούς του να κατέβει άμεσα, γιατί είναι διάτρητο και συκοφαντικό.
Ένας από τους “άτυχους” γονείς των μαθητών του 4ου δημοτικού σχολείου Ηλιούπολης που έχει φροντίσει να ενημερώσει τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων για αυτό το απαράδεκτο μόρφωμα. Θα χαρώ πολύ να συζητήσω με τους γονείς και τους ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ του σχολείου για τα επόμενα βήματα μας.
Σε περίπτωση που δυσκολεύεστε να καταλάβετε τι είναι αυτό που διαβάζετε, δεν είναι ρεπορτάζ ή δημοσιογραφία, αλλά δημοσίευση ανακοίνωσης. Αν θέλετε, μπορείτε να κάνετε κάποια συγκεκριμένη κριτική επ’ όσων λέγονται. Αλλιώς καλό θα ήταν να κατεβάσετε άμεσα το σχόλιο με τους χαρακτηρισμούς σας, γιατί είναι διάτρητο και συκοφαντικό.
Το επίπεδο της απάντησης ή καλύτερα της μη απάντησης σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα που αναφέρω δείχνει ότι δεν έχετε να προσθέσετε τίποτα χρήσιμο στη συζήτηση γιατί προφανώς απλά δεν υπάρχει. Καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά τι γράφετε και για ακριβώς αυτό το λόγο τα θεωρώ απαράδεκτα.
Έχοντας λοιπόν προσωπική γνώμη επί του θέματος, κάτι που εσείς προφανώς δεν έχετε, όχι μόνο δεν σκοπεύω να αναιρέσω αυτά που έχω ήδη πει, αλλά η συνέχεια θα έρθει από τα αρμόδια όργανα του σχολείου.
Έχοντας αποφύγει να παραδεχτείτε το απλό σημείο ότι πρόκειται περί ανακοίνωσης που δημοσιεύουμε και όχι για ρεπορτάζ, εκτοξευετε σε δυσθεώρητα ύψη για μένα το επίπεδο της συζήτησης και προσθέτετε ουσιαστικά πράγματα, που δεν αφήνουν κανέναν σε αγωνία για τη συνέχεια
Επι της ουσίας κε “Ερετικέ”. Διαψεύδετε ότι δεν παραχωρείτε τις αίθουσες του σχολείου στο “Λαϊκό φροντιστήριο”?
Αντιθέτως, εφόσον υπήρξαν φθορές στο σχολείο το επικροτώ κιόλας. Εσείς έχετε δηλαδή διαφορετική γνώμη; Θα πρέπει να γίνεται δεκτή η κατάχρηση ενός χώρου;
Επίσης καλό θα ήταν εφόσον τα σχόλια μου δεν είναι αντίθετα σε όρους και κανονισμούς χρήσης του site να μην κόβονται, γιατί αλλιώς εγώ διακρίνω πολύ κακή πρόθεση…
Ε,αυτό έλειπε να μην την επικροτείτε κιόλας…
Από περιέργεια πάντως, εσείς προσωπικά, γνωρίζετε αν όντως υπήρξαν φθορές που τις προκάλεσαν τα παιδιά του λαϊκού φροντιστηρίου, ή απλά υιοθετείτε αυτά που λέει ο σύλλογος διδασκόντων. Γιατί στην απάντησή σας γράφετε “εφ όσον…”.
Πρωτον, γνωρίζω προσωπικά το προσωπικό του σχολείου και την ποιότητα του.
Δεύτερον γνωρίζω ότι επί σειρά ετών το σχολείο φιλοξένησε το λαϊκό φροντιστήριο. Αν έλλειπε η θετική διάθεση, γιατί να είχε γινει κάτι τέτοιο; Οι άνθρωποι είναι με λίγες αλλαγές οι ίδιοι.
Τρίτον, δεν είναι αρμοδιότητα του σχολείου να πάρει οποιαδήποτε απόφαση για την παραχώρηση ή μη του κτηρίου καθώς δεν του ανήκει. Αυτό αποτελεί αρμοδιότητα της σχολικής επιτροπής, που αγνοείται επιδεικτικα στο δημοσίευμα. Το σχολείο μπορει μόνο να ισηγηθει.
Τέταρτον, προσωπικά όχι δεν έχω δει κάτι με τα μάτια μου. Έχω όμως άμεση σχέση με τους διδάσκοντες και έχω ακούσει τη γνώμη τους που σέβομαι και εκτιμώ. Ο συγγραφέας όμως έχει αποδείξεις ότι δεν υπήρξαν φθορές; Πως διατυπωνονται τέτοιες κατηγορίες χωρίς να υπάρχει ούτε ένδειξη ότι η εισήγηση ήταν λανθασμένη;
Τελος τι οικονομικό ωφελος έχουν η δάσκαλοι δημοτικού από τα ιδιωτικά φροντιστήρια που στηρίζουν μαθητές γυμνασίου και λυκείου; Κανένα!!!! Προς τι λοιπόν οι υπόνοιες;;; Αερολογίες για τη δημιουργία εντυπώσεων λοιπόν.
Κι εμείς γνωρίζουμε αυτούς που μας έστειλαν το κείμενο και την ποιότητά τους, εφόσον μπαίνουν τόσο σοβαρά επιχειρήματα.
Πέρα από τους διδάσκοντες, τελικά δεν έχετε καμία απολύτως προσωπική εικόνα για το ζήτημα, παρόλα αυτά εγκαλείτε εμάς για την αναδημοσίευση ενός κειμένου, χωρίς να είστε σε θέση να αναιρέσετε τίποτα από όσα λέει.
Εντυπωσιακό για κάποιον που προσάπτει στον αρθρογράφο (που βαφτίζεται συγγραφέας) εντυπωσιοθηρία…
Δεν ξέρω τι οικονομικό όφελος θα είχαν οι δάσκαλοι να δημιουργήσουν πρόβλημα, αλλά τα λαϊκά φροντιστήρια μειώνουν την πελατεία των μη λαϊκών φροντιστηρίων και αυτό δεν αρέσει καθόλου στους αντίστοιχους επιχειρηματίες της παραπαιδείας. Αν δεν υπήρχαν δωρεάν λαϊκά φροντιστήρια και οι φτωχές οικογένειες θα “έκοβαν το λαιμό τους” να βρουν λεφτά να στείλουν τα παιδιά τους στα “κανονικά” φροντιστήρια. Και τέλος, συνυπογράφω κάθε λέξη του κειμένου του Γ. Σιμόπουλου. Κι εγώ έβγαλα δημοτικό και σχεδόν όλο το (εξατάξιο) γυμνάσιο επί χούντας κι έχω νοιώσει κυριολεκτικά στο πετσί μου την κτηνωδία πολλών από αυτά τα υποκείμενα που ήθελαν να ονομάζονται δάσκαλοι. Το κτήνος που είχα εγώ για δάσκαλο στο δημοτικό, μας βάραγε με τον χάρακα από οξιά, στην άρθρωση του καρπού. Χώρια τις ταπεινώσεις και τις απειλές για αποβολή από όλα τα σχολεία της Ελλάδας. Γιατί βλέπεις, είμαι από αριστερή οικογένεια.
Να ρωτήσω κι εγώ τον «εκπαιδευτικό» που πιστεύω πως κρύβεται πίσω από το όνομα Eretikos (βάζω αυτό το συμπέρασμα από αυτό που δηλώνει ο ίδιος ότι γνωρίζει ΟΛΟΥΣ τους «εκπαιδευτικούς» του σχολείου που ψήφισαν).
Τα προηγούμενα 6 ή 7 χρόνια που χρησιμοποιούσε το σχολείο η Λαϊκή Επιτροπή, είσαστε σίγουρος ότι δεν καθάριζε???
Μήπως ξέρετε αν αναγκάστηκε η Λαϊκή Επιτροπή να βάλει καθαρίστρια που καθάριζε το σχολείο μετά χρήση του, γιατί η καθαρίστρια του σχολείου είχε δεχτεί πιέσεις από δασκάλους για να καταγγείλει το Λαϊκό Φροντιστήριο???
Τα προηγούμενα χρόνια οι «εκπαιδευτικοί» γνωμοδοτούσαν ομόφωνα για την παραχώρηση ή έβγαινε κατά πλειοψηφία η απόφαση, αναγκάζοντας την Επιτροπή να παραχωρήσει τις αίθουσες???
Το θέμα κύριε Eretike δεν είναι η Επιτροπή του Δήμου, αν και υπάρχουν μέλη της που είναι «εκπαιδευτικοί», αλλά οι «εκπαιδευτικοί» του σχολείου που αποφάσισαν την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΜΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ.
Όταν κατηγορείτε κάποιος κ. Eretike του επισυνάπτουν στην κατηγορία και τα αποδεικτικά στοιχεία γι αυτό που έχει κάνει και τότε είναι υποχρεωμένος να απαντήσει και να αποδείξει ότι δεν ευσταθούν οι κατηγορίες.
Για το τέλος: Όταν πυροβολεί κάποιος, πατάει την σκανδάλη και η σφαίρα σκοτώνει κάποιον, εσείς πιστεύεται ότι φταίει η σφαίρα ή αυτός που κρατάει το όπλο???
Γιατί αυτό μας λέτε στα σχόλιά σας.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, γιατί παραβλεπουμε ότι δε μας συμφέρει! Η σχολική επιτροπή αποφασίζει, ο σύλλογος διδασκόντων εισηγείται. Όχι δεν είμαι εκπαιδευτικος, αλλά έχω την τύχη να είμαι κοντά στους εκπαιδευτικούς που με τόση ελαφρότητα κατηγορείτε. Κι όσο θυμάμαι ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Αυτός που κατηγορεί οφείλει να προσκομησει αποδείξεις, όχι το αντίθετο. Εγώ καμία απόδειξη δεν έχω δει. Μόνο δηλώσεις εντυπωσιασμου. Για όσους επικαλούνται χαρακιές και βουρδουλιες είναι βαθιά νυχτωμενοι για το τι συμβαίνει ΣΉΜΕΡΑ στα σχολεία και δεν αξίζει καν να απαντήσω.
Μακάρι να μην υπήρχαν τα φροντιστήρια και κυρίως η ανάγκη που τα δημιουργεί. Καλώς υπάρχουν θεσμοί που προσπαθούν να υποστηρίξουν αδύναμες οικογένειες. Η στήριξη πρέπει όμως να είναι αμφίδρομη! Δεν νοείται να υπάρχουν φθορές στους χώρους. Η αποκατάσταση τους θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και αδιαπραγματευτη. Αλλά στη σημερινή Ελλάδα η κοινή λογική εκλειπει.
‘ε μας ‘εειζ, ρε Νταλάρα….