Το ξέπλυμα του Βουλαρίνου στον φασισμό είναι εκατό φορές πιο αποτελεσματικό από τον Νιαγάρα…

Υπάρχει μια τρελή εκδοχή που λέει ότι ο Άδωνις μπορεί να είναι βαριά άρρωστος, περίπου στα τελευταία του, να λέει πως μετανόησε για το φιλοναζιστικό του παρελθόν, τη σχέση του με τον Πλεύρη και τον αντισημιτισμό του, να πάει να τον μεταλάβει ο παπάς και στο τέλος να πει ξεψυχώντας: “ένας αντιφασίστας λιγότερος…”

Και υπάρχει και η εκδοχή που απηχεί την πραγματικότητα. Ότι ο φασισμός και ο μισανθρωπισμός του Άδωνι, που πολύ πρόσφατα έλεγε πως οι μετανάστες αλλοιώνουν τον πολιτισμό της χώρας βάση σχεδίου (που πιστοποιείται από το ότι γνώριζαν την ύπαρξη του αριθμού έκτακτης ανάγκης και καλούσαν το 112…), χρειάζεται λίγο ξέπλυμα, γιατί έχει αρχίσει να ενοχλεί ακόμα και τους δικούς του.

Όχι όμως και τον Βουλαρίνο, που επιστρατεύεται ως βαρύ πυροβολικό, για να μας πει πόσο σημαντικά είναι τα στοιχεία αυτοκριτικής του Άδωνη Γεωργιάδη. Τόσο, που ξεπερνούν σε σημασία ακόμα και εκατό αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Γιατί αυτά μπορούν να πείσουν μονάχα τους ήδη πεισμένους, που βγαίνουν να εκτονωθούν, αλλά οχυρώνουν τους απέναντι και δε μεταπείθουν τους ουδέτερους να αλλάξουν στάση απέναντι στους ναζί. Ενώ όταν βλέπεις ένα σχεδόν φίλο των ναζί να παίρνει αποστάσεις, αυτό αλλάζει πολλά και σίγουρα περισσότερα από τις κραυγές και τα συνθήματα…

Για να προεκτείνουμε τη σκέψη του (σκέψη Μάνος Βουλαρίνος), ο κόσμος δεν αλλάζει όταν φωνάζουμε στο δρόμο -εξαιρούνται κάποιες σιωπηλές πορείες που είχαν τύχει προβολής από το ΣΚΑΪ- αλλά όταν ξεπλένουμε έναν ακροδεξιό και τονίζουμε πόσο σημαντικό είναι που ένας συγκαλυμμένος φασίστας μιλάει ενάντια στο ναζισμό.

Ξέρετε τι ωραίες προεκτάσεις μπορεί να βρει αυτό μες στην ιστορία; Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για παράδειγμα, μπορεί να νίκησαν οι Σοβιετικοί, αλλά το έκαναν με εκατόμβες νεκρών και θυσιών. Ενώ ήταν πολύ πιο σημαντική και αποτελεσματική η απόπειρα άλλων Ναζί να εκθρονίσουν το Χίτλερ και να πάρουν τη θέση του, γιατί μπορεί να τους ακολουθούσαν αυτοί που τους εμπιστεύονταν. Σωστά;

Ας πάρουμε, στην παρούσα συγκυρία, το παράδειγμα της δίκης της ΧΑ. Το σημαντικό δεν είναι η κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος για να καταδικαστούν τα στελέχη της νεοναζιστικής συμμορίας. Το σημαντικό είναι πχ να δηλώσουν μεταμέλεια οι δολοφόνοι, να πάρουν αποστάσεις από τη χρυσή αυγή (για να χτίσουμε μια άλλη, πιο σοβαρή στη θέση της), να δούμε την εισαγγελέα να παίρνει και αυτή αποστάσεις από τους φασίστες -γιατί θα είναι πιο σημαντικό αν αλλάξει γνώμη μία που φέρεται σαν να είναι δικιά τους…

Γενικά το σημαντικό είναι να μην τσατίζεις τον φασίστα, αλλά να προσπαθείς να τον γλυκάνεις και να τον πάρεις με τα νερά σου. Δηλαδή κάπως σαν την πολιτική του κατευνασμού απέναντι στο Χίτλερ, που όλοι θυμόμαστε τι λαμπρά αποτελέσματα είχε…

Και έτσι, ο Βουλαρίνος και η τάξη του πιάνουν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Δεν ξεπλένουν απλώς έναν δικό τους ακροδεξιό φασίστα -που παίρνει τάχα αποστάσεις από τους ιδεολογικούς του προγόνους- αλλά δείχνουν πώς μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Όχι από τον κόσμο που φωνάζει και παλεύει για το δίκιο του, αλλά από τους φασίστες που κάνουν την αυτοκριτική τους. Όλη η ιστορία το δείχνει αυτό…