Mamba Out – Κοίτα τι έκανες…

Αν ο Τζόρνταν ήταν ο θεός του μπάσκετ, τότε ίσως είναι ιεροσυλία να κάνουμε οποιαδήποτε σύγκριση με επίδοξους διαδόχους του, όπως ο Κόμπε και ο Λεμπρόν. Αλλά οι οπαδοί του πρώτου, θα μπορούσαν να απαντήσουν ότι ο Κόμπε ήταν κάτι καλύτερος από θεός: μπασκετικός ημίθεος και βάλε…

Ο Μάμπα πήρε το Νο 24, που θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στον 24ωρο έρωτά του για το μπάσκετ (σε αυτό δηλαδή που αφιέρωσε μια ερωτική επιστολή, όταν τελείωνε την καριέρα του, ξεκινώντας με το “Dear basket…”) ή στα 24 δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο της επίθεσης. Πήρε ένα νούμερο παραπάνω από το θρυλικό 23 του Air Jordan και έμεινε ένα δαχτυλίδι (πέντε συνολικά) και ένα επίπεδο κάτω από τον Αέρινο, καταφέρνοντας ωστόσο να τον κοιτάξει σχεδόν στα μάτια.

“Γιατί ασχολούνται όλοι όμως με την τραγική είδηση του θανάτου του;” ίσως αναρωτηθεί κανείς, βλέποντας το χρονολόγιό του (time-line) στα social media, να γεμίζει με σχετικές αναφορές και αφιερώσεις; Οποιοσδήποτε θάνατος είναι τραγική είδηση, πόσο μάλλον αν πρόκειται για έναν τόσο νέο άνθρωπο, αν και από καθαρά ανθρώπινη πλευρά, είναι ακόμα πιο τραγικός ο θάνατος της 13χρονης κόρης του και άλλης μίας (τουλάχιστον) συναθλήτριάς της, που επέβαινε στο μοιραίο ελικόπτερο.

Κάποιοι άλλοι λένε πως δεν χρειάζεται λύπη για τον Κόμπε, γιατί έζησε μια ζωή όπως ακριβώς την ήθελε και έφυγε γεμάτος. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως η τελευταία πτήση του ήταν με το ιδιωτικό του ελικόπτερο, για να μεταβεί με αυτό (και όχι με ένα συμβατικό αμάξι πχ) στην ακαδημία όπου θα προπονούνταν η κόρη του. Μπορεί να ήταν ο “Τζόρνταν των φτωχών” από αγωνιστική άποψη, ασφαλώς όμως κάθε άλλο παρά φτωχός ήταν ο ίδιος.

Άλλοι πάλι αναρωτιούνται γιατί αξίζει τόσα αφιερώματα ο Κόμπε Μπράιαντ, αν το δικό μας ενδιαφέρον δεν αφορά πρωτίστως όσους είναι διάσημοι και πλούσιοι, αλλά της γης τους κολασμένους, που φεύγουν χωρίς κανείς να ασχοληθεί μαζί τους; Και η προφανής απάντηση, πέρα από το σοκαριστικό της είδησης, είναι αυτός καθαυτός ο “ντόρος”, ως τεκμήριο της τρομερής επιδραστικότητας που είχε ο μακαρίτης πλέον Μάμπα.

Πολλοί ένιωσαν συγκινημένοι, γιατί αποχαιρέτησαν ένα δικό τους κομμάτι αναμνήσεων ή γιατί σοκαρίστηκαν με την πόρτα που χτύπησε ο θάνατος -και αν σε διαλέξει, δε σε γλιτώνουν εύκολα η δόξα ή τα πλούτη. Δεν είναι προφανώς ίδια μεγέθη, μπασκετικά μιλώντας, αλλά όταν είχε πεθάνει ο συμπαθέστατος (μπι)Ρόι Τάρπλεϊ, άπαντες συγκινήθηκαν, όλοι γνώριζαν όμως ότι πρόκειται για έναν αυτοκαταστροφικό τύπο, που αδίκησε τον εαυτό του, και δύσκολα θα είχε διαφορετικό επίλογο στο κεφάλαιο της ζωής του. Εδώ όμως δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο να προμηνύει το τέλος.

Κάποιοι νεότεροι γνώρισαν το ΝΒΑ και γενικά το μπάσκετ, την εποχή που μεσουρανούσε ο Κόμπε στο παρκέ, τότε που το ΝΒΑ περνούσε κάτι σαν επιλόχειο κατάθλιψη και προσπαθούσε να ξεπεράσει την αποχώρηση του Τζόρνταν από την ενεργό δράση. Τότε ο Μάμπα το πήρε πάνω του, ως ο απόλυτος σταρ μιας μεταβατικής δεκαετίας, και σήκωσε αρκετά μεγάλο μέρος της βαριάς κληρονομιάς που άφηνε ο Air και η τρομερή γενιά των ανταγωνιστών του -πάνω-κάτω όσοι στελέχωσαν την Dream Team της Βαρκελώνης.

Κανείς άλλος δεν έφτασε ποτέ τόσο κοντά στο στιλ και την αξία του Τζόρνταν -ο Λεμπρόν μπορεί να μπει σε μια συζήτηση για τον GOAT, σίγουρα όμως όχι για τις πιο αέρινες κινήσεις. Κανείς άλλος -του Τζόρνταν συμπεριλαμβανομένου- δεν έφτασε ποτέ τόσο κοντά στο σχεδόν απλησίαστο ρεκόρ του Τσάμπερλεϊν, με τους 100 πόντους σε έναν αγώνα. Ο Κόμπε σταμάτησε στους 81 σε έναν αγώνα -που δεν τον έβγαλε καν ως το τέλος, για να κυνηγήσει το ρεκόρ- και πέρασε έξι φορές συνολικά το όριο των 60, με άνεση και συχνότητα που κανείς άλλος -του Τζόρνταν συμπεριλαμβανομένου- δεν είχε στο σύγχρονο μπάσκετ. Ακόμα και αν έκανε κατάχρηση σουτ και προσπαθειών καμιά φορά…

Εξίσου εντυπωσιακό όμως είναι και το κολάζ των “επώνυμων” και “επίσημων” αντιδράσεων, πιάνοντας μια εκπληκτικά ευρεία γκάμα, από πολιτικούς μέχρι κορυφαίους ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Διάφοροι πρωταγωνιστές του ΝΒΑ -παίκτες και προπονητές- έκαναν δηλώσεις στην κάμερα, κλαίγοντας σα μικρά παιδιά, που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, του απέτισαν φόρο τιμής, όχι επειδή έτσι έπρεπε, αλλά γιατί αυτό ένιωθαν.

Διάφορες ομάδες του ΝΒΑ έκαναν παραβάσεις 8 και 24 δευτερολέπτων, παραπέμποντας ευθέως στα νούμερα και τις φανέλες που φόρεσε στην καριέρα του, δείχνοντας παράλληλα μια έλλειψη διάθεση να παίξουν σε μια τέτοια βραδιά. Την ίδια ώρα, ο Κάιρι Ίρβινγκ έφευγε από το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, όταν έμαθε την είδηση για το θάνατο του μπασκετικού του “μέντορα”, και αρνήθηκε να επιστρέψει για να παίξει στον αγώνα των Μπρούκλιν Νετς. Το μόνο που δεν κατάφερε ο θάνατος του Κόμπε ήταν να συγκινήσει αρκετά τον οργανισμό του ΝΒΑ, ώστε να μην υπολογίσει τα συμβόλαια, τους χορηγούς και τις διαφημίσεις και να αναβάλει απλώς τους χτεσινούς αγώνες. Οι παίκτες όμως βρήκαν -ακόμα και έτσι- τον δικό τους τρόπο να τιμήσουν τον Μάμπα, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τη διοργανώτρια αρχή…

In honor of Kobe Bryant:

Atlanta Hawks started the game with an 8-second backcourt violation.

Washington Wizards followed up with a 24-second shot-clock violation.

(via @NBCSWizards)pic.twitter.com/6WxVdeskof

— CBS Sports HQ (@CBSSportsHQ) January 26, 2020

https://twitter.com/StoolGreenie/status/1221574208141938688?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1221574208141938688&ref_url=http%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Fbasketball%2Fnba%2Farticle%2F1439155%2Fkompi-mpraiant-seltiks-kai-pelikans-ekanan-paravasi-24-vid

Raptors and Spurs dribble out the 24. pic.twitter.com/Qaz4Q7ux33

— Kirk Goldsberry (@kirkgoldsberry) January 26, 2020

Ο Κόμπε μάζεψε μια Dream Team που τον αποχαιρέτησε με τον δικό της τρόπο: από τον Τζαμπάρ και τον Μάτζικ -τους απόλυτους θρύλους των Lakers- μέχρι τον Λεμπρόν και τον ίδιο τον Τζόρνταν ή τον Σακίλ -με τον οποίο κάποτε ήταν συμπαίκτες και αργότερα στα μαχαίρια. Έκανε ποδοσφαιρικούς συλλόγους, όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ -και όχι μόνο- να στείλουν τα δικά τους μηνύματα από τους επίσημους λογαριασμούς τους στα social media. Έκανε ποδοσφαιριστές σαν τον Νεϊμάρ -που συχνά σου δίνει την εντύπωση ότι είναι στον κόσμο του- να του αφιερώσει ένα προσωπικό του γκολ, σχηματίζοντας με τα δάχτυλά του τον αριθμό 24. Και αυτά είναι απλώς μια μικρή περίληψη…

Κατάφερε να συγκινήσει ακόμα και ελληνικούς συλλόγους σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, τις διοικήσεις ομάδων που σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα γίνει βασιλιάς στη ζούγκλα και θα πάρει τη μερίδα του λέοντος στο κουφάρι του ελληνικού πρωταθλήματος. Άφησε ακόμα και την αθλητική επικαιρότητα της αγωνιστικής στο ποδόσφαιρο και ενός μίζερου ντέρμπι σε δεύτερο πλάνο, για να ασχολούνται μόνο οι αθεράπευτα κολλημένοι. Αυτό κι αν είναι παράσημο -κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς εκτός χώρας…

Την ίδια ώρα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (αγαπημένο κλισέ), κάποιοι διοργανώνουν ψηφοφορία για να ζητήσουν να αλλάξει το σήμα του ΝΒΑ και να αποκτήσει τη μορφή του Κόμπε, ως απόλυτο φόρο τιμής στη μνήμη του. Κάτι που δεν είχε γίνει ούτε καν για τον Τζόρνταν… Ενώ ακόμα και η Ακαδημία Κινηματογράφου (ο οργανισμός-φορέας των Όσκαρ) έβγαλε ειδική ανακοίνωση για τον θάνατο ενός σχεδόν κινηματογραφικού ήρωα. Τι λες τώρα…

Το 2016, ο Μάμπα έκανε ένα αποχαιρετιστήριο σόου διαρκείας, σε κάθε αγώνα και σε κάθε γήπεδο, για την τελευταία του χρονιά στα γήπεδα, έχοντας ανακοινώσει από νωρίς την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Τότε κάποιοι ενοχλήθηκαν από το επικοινωνιακό σόου και τον θόρυβο -σε αντίθεση πχ με το απόλυτα σεμνό αντίο του Τιμ Ντάνκαν, το ίδιο καλοκαίρι. Τώρα όμως του υποκλίνονται οι πάντες, ακόμα και όσοι τον είχαν χλευάσει όσο ήταν εν ενεργεία παίκτης, για διάφορα ελαττώματά του -εντός και εκτός γηπέδου (θλιβερή εξαίρεση μια χτεσινή ανάρτηση του Πρώτου Θέματος για τη σκοτεινή πλευρά της ιδιωτικής ζωής του παίκτη, που κατέβηκε ευτυχώς γρήγορα από το κράξιμο που προκάλεσε…)

Το κολάζ των αντιδράσεων είναι μοναδικό. Και είναι κρίμα που δεν ζει και δεν μπορεί να το καταλάβει ο ίδιος, για να του πούμε: ρε φίλε, κοίτα τι έκανες…