Τρεις περιπτώσεις μιας από τα ίδια φοράς “Αριστερά”

Δεν ξέρουμε αν έχει νόημα πια να προσπαθεί να αποδείξει κανείς πως ο όρος “Αριστερά”, όσο θολός και προβληματικός κι αν είναι, δεν μπορεί να περιλαμβάνει το Σύριζα. Διανύουμε πάντως μια περίοδο που, όσο πιο φανερή γινεται αυτή η διαπίστωση, τόσο δυναμώνουν οι υστερικέ φωνές για Σοβιετία, τους… σταλινικούς που μας κυβερνάνε, κι άλλα τινά, που εξυπηρετούν πολύ το Σύριζα σε ρόλο αντιπολίτευσης. Έχει λοιπόν μια αξία, προς πάσα κατεύθυνση, να δείξουμε την ταύτιση του Σύριζα με το παραδοσιακό αστικό μπλοκ εξουσίας, παρά το ιδεολογικό χάσμα που υποτίθεται πως τους χωρίζει, σε μια συγκυρία όπου το βασικό επιχείρημα πολλών υποστηρικτών της κυβέρνησης, είναι “ναι, αλλά οι προηγούμενοι…”

-Φεύγουν οι βάσεις που μένουν
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Σύριζα δεν υποσχέθηκε ποτέ να τις διώξει, ούτε κατέβασε κόσμο στους δρόμους να πανηγυρίζει για την παραμονή τους, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ το 83′. Πέρασε όμως σιωπηλά και ταπεινά την παραμονή των Νατοϊκών βάσεων, ενώ παρουσίασε μια άλλη εκδοχή του παραπάνω στίχου: ψηφίζουμε τα μνημόνια που θα σκίζαμε.

-Σαξές στόρι αλά αριστερά:
Η ανάπτυξη έρχεται μαζί με την ελπίδα. Κι η αναπτυξιολογία αυτή θυμίζει τις κλασικές συμβουλές της ελληνίδας μάνας, για τα αγοράκια, που είναι πάνω στην ανάπτυξη και δεν πρέπει να τους χαλάσεις χατίρι, γιατί… θα τους μαραθεί το πουλάκι. Έτσι και με τις επιχειρήσεις και τα μονοπώλια στη χώρα μας. Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι -χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε- με τις προοπτικές της, ούτε να αντιδράμε, πόσο μάλλον να απεργούμε (α-παπαπα), γιατί η οικονομία είναι πάνω στην ανάπτυξη και θα μαραθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων.

-Η υγιής επιχειρηματικότητα
Η κυβέρνηση αναζητά τους “καλούς εργοδότες”, για να τους προβάλει, με την ίδια εμμονή που κάποιοι έψαχναν το “καλό ΠΑΣΟΚ” και την υγιή βάση του Σύριζα. Μετά από τη διαφήμιση στον Παπαστράτο και τα νέα του προϊόντα (που ευτυχώς δε βαφτίστηκαν επαναστατικά), σειρά είχε η επίσκεψη στην Apivita, που έγινε Μπαρτσελόνα, χωρίς να βλέπει ως αυτοσκοπό το κέρδος, απλώς της προέκυψε στην πορεία. Ευτυχώς δε μας είπε ότι είναι κάτι παραπάνω από μια επιχείρηση (κατά το mes que un club). Έφαγε όμως κερήθρα κι έσταξε μέλι για τις μεγάλες προσπάθειες της επιχείρησης. Παρόλα αυτά, δε βρήκε ούτε μία λέξη να πει για τους 18 νεκρούς εργάτες του τελευταίου δίμηνου, στα κάτεργα της ελληνικής επικράτειας. Και είχε τόση γλίτσα και δουλοπρέπεια το γλείψιμό του στους επιχειρηματίες, που του κόλλησε φαίνεται στα δόντια και δεν έβγαινε με τίποτα.

Μας κακομαθαίνετε κύριε ευεργέτη…

Αλλά δε χρειαζόταν αυτό, για να αποδείξει πως είναι κάτι παραπάνω από πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Το αποδεικνύει με το παραπάνω, εδώ και μήνες…