Σε αυτή τη χώρα που στα δυο έχει κοπεί, μας έχω βαρεθεί…

Εσύ σύντροφε αναγνώστη, πού βάζεις τη διαχωριστική γραμμή; Τι αναγνωρίζεις ως βασική αντίθεση;

Μήπως είναι κάπου στα Τέμπη (μες στην κοιλά- όπως τα λέω…) μεταξύ Βορρά και Νότου; Μήπως είναι πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές, που μας χωρίζουν σε δυτική και ανατολική Ελλάδα, όπου στην πρώτη δε σταματάει ποτέ να βρέχει και στη δεύτερη δε σταματάνε οι προσφυγικές ροές;

Είσαι με αυτούς που κάνουν “αναλυσάρα” ταξική για το υδροκέφαλο κράτος των Αθηνών, “βάλτε φωτιά, κάψτε καλά, Ομόνοια και Πειραιά;” Ή με αυτούς που βαφτίζουν κομπλεξικούς όσους δεν αντέχουν να βλέπουν την πόλη και τον τόπο τους να ερημώνει από την ανεργία;

Είσαι με το σουβλάκι ή με το καλαμάκι; Ή μήπως τη βασική αντίθεση την ορίζουν σωστά οι vegan που τρώνε μόνο σουβλάκια-μανιτάρι και θεωρούν κανιβαλισμό τη σαρκοφαγία; Και ο τυφλός οπαδισμός τι είναι τότε, με τους οπαδούς που τρώνε τις σάρκες τους με τις ΠΑΕ αντί να παλεύουν για το δικό τους “τομάρι” -κάτι που προϋποθέτει να μην είσαι τομαριστής και να κατεβαίνεις συλλογικά στο δρόμο;

Είσαι με εκείνα τα ΜΜΕ που έθαψαν τις διαδηλώσεις ενάντια στη συμφωνία για τις βάσεις; Ή με αυτά που φούσκωναν τα νούμερα για τα συλλαλητήρια των οπαδών; Α, για στάσου, τα ίδια είναι πάνω-κάτω.

Εσύ με ποιον ευεργέτη επιχειρηματία είσαι; Με τον Ρώσο ή με τον χοντρό; Με τον αίλουρο ή με τον Τουίτι (Άι θινκ Άι τω ε πούθικατ). Με τον Περίεργο ή με τον Μυστήριο; Με τον Αγαπούλα ή με τον διερμηνέα από τον Βόλο; Με την παράγκα ή με το Σεράι; Με τα βουβάλια που πλακώνονται ή με τα βατράχια που θα την πληρώσουν;

Λένε πως ο αθλητισμός είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Πώς μπορεί λοιπόν να ορίζει τη βασική αντίθεση στη ζωή μας; Και αν ψάχνεις οπωσδήποτε να βρεις μια βασική αντίθεση στο ίδιο το ποδόσφαιρο, θα την εντοπίσεις ανάμεσα στην τρομακτική δημοφιλία του (τον κοινωνικό του χαρακτήρα, θα λέγαμε) που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους και μια χούφτα παραγόντων-καπιταλιστών που το λυμαίνονται, το φέρνουν στα μέτρα τους και το ασχημίζουν.

Ή απλώς μεταξύ των άπειρων θεατών και των συγκριτικά ελάχιστων που πάνε να αθληθούν και να γυμναστούν. Γιατί ένας προπονητής της Λίβερπουλ έλεγε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Πχ ζωής αν διαλέξεις να κάνεις αθλητισμό και θανάτου αν βάζεις πάνω από όλα ως ιδανικό μια ανώνυμη εταιρία.

Μπορείς να είσαι φίλαθλος, οπαδός, να πας με όποιον θες, με τους μαύρους ή τους κόκκινους, άσπρους, πράσινους, κίτρινους, μπλε… καραβάκια στο Αιγαίο, πολεμικές φρεγάτες και άλλα που κόβουν βόλτες, ψάχνοντας για πετρέλαιο και συνεκμετάλλευση (κοιτασμάτων και λαών-εργατικών τάξεων).

Αρκεί να μην πιστεύεις πως αυτό καθορίζει τη ζωή σου ως ιδιότητα. Γιατί όταν πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ και φανταχτερές φανέλες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την πολιτική αχρωματοψία, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου… Και είναι κρίμα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τις δύο Ελλάδες που ζουν και συγκρούονται σε αυτόν τον τόπο: το έθνος των εργαζομένων και το έθνος των εκμεταλλευτών.