Σκόρπιες σκέψεις ενός μικροαστού

Κανείς δεν ήθελε να σωθεί, μα ήθελαν να σώσουν την ομάδα. Τα αφεντικά δεν εξόργιζαν αλλά ενέπνεαν ορίζοντας τις σημαίες των μαχών που όφειλες να δώσεις. Η ελπίδα βρέθηκε νεκρή πρώτη, στο λίκνο της, με τα αποτυπώματα του μικροαστισμού στον λαιμό της. Οι μικροαστοί πλέον δεν φοβούνταν μην τους φάνε τα παιδιά τους, καθώς φρόντισαν εκείνα να μην προτιμούν το σπιτικό φαγητό και να αποφεύγουν τα οικογενειακά τραπέζια.

«Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μες στις αλυσίδες τους, ακόμα και την επιθυμία να τις αποτινάξουν» λέχθηκε κάποτε στα γαλλικά. Τι φλώρικη γλώσσα, αποφάνθηκε κάποιος, ενώ καμάρωνε μπροστά στον καθρέφτη, τα νέα του φιρμάτα δεσμά που θεωρούσε πως του πήγαιναν πολύ. «Δεν έχει σημασία τι φοράς αλλά πώς το υπερασπίζεις» ακούστηκε από την τηλεόραση.

«Η ελευθερία είναι μέσα μας», είπε κάποιος άλλος, μα το μέσα μας ήδη είχε μπει υποθήκη. «Πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας» συμπλήρωσε, χωρίς να γνωρίζει πως τέτοιες δομικές αλλαγές θεωρούνταν αυθαίρετες κατασκευές από τον νόμο.

«ΕΓΩ» φώναξαν από άμβωνος. «ΕΓΩ» σιγοψιθύρισαν από κάτω κουνώντας το κεφάλι καταφατικά. «ΕΓΩ» επανέλαβαν ξανά κοιτώντας ο ένας τον άλλον, την πρώτη φορά χαμογελαστά και ύστερα οργισμένα. «ΕΓΩ» συνέχιζαν να λένε όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο περιφραστικά, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουν και να το ιδεολογικοποιήσουν.

«Ο Φασισμός πέθανε», είπε ο Φασισμός. Το να μην είσαι Φασίστας είναι «πολιτική ορθότητα», έγραψαν στο Δίκτυο, αλλά και η πολιτική ορθότητα μπορεί να γίνει Φασισμός. Ο Φεμινισμός, η Οικολογία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όλες οι αξίες των ανθρώπων, φόρεσαν το υποκριτικό κοστούμι του αστισμού για να γίνουν πλυντήρια, κερδοφόρες επιχειρήσεις κι ψευτοάλλοθι σε οραματιστές ολοκαυτωμάτων.

Η λογοκρισία βαφτίστηκε υπερπληροφόρηση και παζαρεύεται σε Χρηματιστήρια Αξιών. Η γνώση προσφέρεται απλόχερα, όπως θα προσφέρονταν σοκολατάκια ανακατεμένα με κόπρανα σε όμοιο περιτύλιγμα.

Κι εγώ, ΕΓΩ, ο πιο μικροαστός, κοιτάζω τη δουλίτσα μου, γράφονται δυο αράδες, υποκρινόμενος πως σώζω την ψυχή μου.