Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει…

Μπορεί η φλέβα να παραπέμπει συνειρμικά-ετυμολογικά στον Φλεβάρη και η 1η Φεβρουαρίου να είναι στην καρδιά του χειμώνα, αλλά οι παροιμίες δε βγήκαν χωρίς λόγο: ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει…

Ο λαός ξέρει πάντα καλύτερα, ακόμα κι αν έχει πει τα πάντα και τα αντίθετά τους, δείχνοντας πόσο αντιφατική είναι η πραγματικότητα: το γοργόν και χάριν έχει, εξάλλου στη βράση κολλάει το σίδερο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, γιατί όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.

Το μόνο καλύτερο πράγμα από μια ωραία λαϊκή παροιμία, είναι μια ωραία λαϊκή γειτονιά, ιδίως μια “καλοκαιρινή” μέρα του Φλεβάρη, σαν την χτεσινή, που ο κόσμος βγαίνει έξω να λιαστεί, να διώξει το χειμώνα από την πλάτη του, τα κόκαλά του και την ψυχή του.

Μια γειτονιά όπου χάνονται τα όρια μεταξύ Γαλατσίου και Άνω Κυψέλης, βρίσκεις όμως τη οδό Ορίων, με το πρωτότυπο όνομα και μια πλατεία, με κούνιες και υπαίθρια όργανα γυμναστικής. Όπου είναι σίγουρα ενδιαφέρον να πετύχεις πχ μια μετανάστρια να κάνε ασκήσεις φορώντας τη μαντίλα της, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι η θέα, με την Αθήνα πιάτο και φόντο ένα φλεβαριάτικο ηλιοβασίλεμα, που το φωτογραφίζεις για να μην το χάσεις, νιώθοντας ταυτόχρονα τύψεις μην τυχόν χάσεις σαν τουρίστας τη ζωντανή εμπειρία, που δε χωρά σε λόγια-περιγραφές και δεν αποτυπώνεται πλήρως στον φακό.

Ένα πανοραμικό σημείο, που πολιορκείται θαρρείς από κατηφόρες, που το περιβάλλον από παντού, εκτός από την πλευρά όπου δεσπόζουν τα Τουρκοβούνια, εκεί δηλαδή όπου μπορείς να συναντήσεις την οδό Ακτημόνων, από τις φτωχές οικογένειες που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν πολλά χρόνια, και όπου είχε στηθεί κάποτε η αμαρτωλή υπόθεση μιας χουντικής κομπίνας-σχεδίου για την κατασκευή ενός γιγάντιου ιερού ναού, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, παρά το ζεστό χρήμα που συγκεντρώθηκε ακόμα και με εράνους για να γεμίσει συγκεκριμένες τσέπες…

Λίγο πιο πέρα, μπορεί να βρει κανείς ένα μικρό γηπεδάκι μπάσκετ, όπου είναι δύσκολο να παίξεις διπλό, εφόσον η γραμμή του τριπόντου για κάθε μπασκέτα είναι στο κέντρο του. Κι επίσης, μικρά τοπικά μαγαζιά, με ψιλικά και… νεωτερισμούς, όπως δηλώνει η ταμπέλα τους, με ορολογία που έχει πάψει να είναι νεωτερική εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ακριβώς όπως ο τηλεφωνικός (καρτο)θάλαμος, που στέκει αγέρωχος σαν μνημείο μιας άλλης εποχής. Ενώ η βόλτα κλείνει σε ένα από τα τοπικά ουζερί, όπου μαθαίνεις την αγγλική απόδοση του λούτσου (Pike) και της παλαμίδας ως bonito…

Για τα υπόλοιπα ας μιλήσουν οι φωτογραφίες και η γάτα που φιλοσοφεί, κοιτάζοντας τα σκαλάκια στον κατήφορο…