“Και λέει η ιστορία για ένα λαό απ’ ουρανό πλασμένο και φωτιά…”

Ο αντιστασιακός αγωνιστής, εκπαιδευτικός και πολυγραφότατος συγγραφέας Χάρης Σακελλαρίου (1923-2007) υπήρξε σπουδαστής στο θρυλικό Παιδαγωγικό Φροντιστήριο του ΕΑΜ στο λεύτερο Καρπενήσι της Ανταρτοσύνης! Εκεί αναδείχτηκε σε πολύτιμο συνεργάτη των φωτισμένων παιδαγωγών Μιχάλη Παπαμαύρου, Κώστα Σωτηρίου και Γιώργη Μυρισιώτη, συμβάλλοντας μάλιστα και στη συγγραφή του περίφημου αναγνωστικού “Ελεύθερη Ελλάδα” της ΠΕΕΑ/”Κυβέρνησης του Βουνού” που προορίζονταν για την ε’ και στ’ τάξη του δημοτικού σχολείου (έκδοση 1944).

Ο “Ευρυτάνας ιχνηλάτης” ανακάλυψε και παρουσιάζει ένα μεταγενέστερο ποίημά του, μισού και πλέον αιώνα, με τίτλο “Εφηβικό”, όπου ο Χάρης Σακελλαρίου ποιεί τη μεγαλοσύνη του αγωνιζόμενου λαού μέσα από τα μάτια ενός νέου παιδιού που διαβάζει ιστορία κάτω από το τρεμάμενο φως ενός λυχναριού. Όταν το παιδί αποκοιμιέται μπροστά στο βιβλίο του, τότε ξεπροβάλλει μπροστά του…

Χάρης Σακελλαρίου (1923-2007)

Εφηβικό

Διαβάζει ο νιός αργά τη νύχτα
κάτω απ’ του λυχναριού την έγνοια την τρεμάμενη
διαβάζει κάποιαν ιστορία παλιά
κάποια ιστορία που μοιάζει παραμύθι…
Και λέει η ιστορία για ένα λαό
απ’ ουρανό πλασμένο και φωτιά
που ένα μονάχα δεν μπορεί: να σκύβει.
Και λέει για το λαό τον ανυπόταχτο
και ροβολούσε απ’ τις στράτες και τα ρουμάνια
-θολό ποτάμι, σταυραιτός κι αστροπελέκι
χτυπώντας των τυράννων τα φουσάτα.
Και λέει για το λαό, που είν’ όλος άνοιξη
παιδί, πουλί κι αυγή τ’ Απρίλη
που πολεμώντας ονειρεύεται
και πέφτει τραγουδώντας το “Καλλίτερα μιάς ώρας…”
Κι είναι η ιστορία παλιά σαν παραμύθι
και τη διαβάζει ο νιός, “να πάρει το βαθμό”.
Κι είναι τραγούδι κι όνειρο η παλιά ιστορία
κι η νύχτα είναι βαθιά, μολύβι η νύστα
και γέρνει ο νιός απάνω στ’ ανοιχτό βιβλίο
κι αποκοιμιέται.
Και βλέπει στ’ όνειρό του – ω μάγεμα!
λεβέντες διαλεχτούς κι αντρειωμένους
να λάμπουν όλοι μέσα στ’ άρματα
και τα χρυσά φλουριά και τα τσαπράζια
ένας τον ήλιο να κρατεί κι άλλος τ’ αστροπελέκι
κι άλλος να γλυκοτραγουδεί της λευτεριάς τραγούδια.
Και βλέπει ο νιός- πήρε φτερά και πάει
κι έφτασε κι είν’ ανάμεσά τους
κορφή κι αυτός μες στις ψηλοκορφές
μέσα στους ήλιους ήλιος.
Και την αυγή ως ξυπνάει- ώ ξάφνιασμα!
-λαμπάδα στο βουνό κι ανηφορίζει
μ’ ένα σακούλι ονείρατα
με μια καρδιά – φουρτουνιασμένο πέλαγο
να ζωντανέψει τ’ όνειρο της νύχτας. 
Και μένει το βιβλίο στο τραπέζι εκεί ανοιχτό
το βιβλίο με την ιστορία την παλιά
την ιστορία που μοιάζει παραμύθι…