Σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω

‘‘Μια φορά και έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες…” μας λέει ο Μήτσος Ευθυμιάδης στους ‘Προστάτες’ του. Τούτοι οι ραγιάδες είχαν ευχή και κατάρα να ζουν στην Ελλάδα, τη χώρα που κρατάει στο κορμί της, σφιχτοδεμένες με ράμματα, τη δύση και την ανατολή. Μέσα στα πολλά της προβλήματα υπήρξε πάντα και η σχέση της με τη γείτονα χώρα, αυτή που σήμερα λέγεται Τουρκία. Οι μεταξύ τους πόλεμοι κρατούν από την αρχαιότητα. Ο λόγος ήταν πάντοτε ένας και μοναδικός, μασκαρεμένος με πολλά προσωπεία ανά τους αιώνες, ο ιμπεριαλισμός, η κινητήριος δύναμη κάθε βασιλείου, αυτοκρατορίας, υπερδύναμης κ.ο.κ.

Και ενώ τους τελευταίους μήνες έχει ξεκινήσει πάλι ένα καθημερινό αλισβερίσι με τα καρντάσια εξ ανατολών, την περασμένη Παρασκευή και ανήμερα της επετείου των Ιμίων, το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο ‘Oruc Reis‘ βρέθηκε να σουλατσάρει εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Οι πρώτες ειδήσεις που έφτασαν ανέφεραν πως το πλοίο παρακολουθούσε από κοντά η φρεγάτα ‘Νικηφόρος Φωκάς’, η οποία βρισκόταν σε επιφυλακή στην Κάρπαθο, από όπου και απέπλευσε. Το πλήρωμα μάλιστα επικοινώνησε με το ‘Oruc Reis‘ ενημερώνοντάς το πως πλέει εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ρωτώντας το αν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Αρχικά δεν υπήρξε καμία απόκριση. Κατόπιν η φρεγάτα επανέλαβε το μήνυμα και κάποια στιγμή έλαβε απάντηση από το σεισμογραφικό που έλεγε πως πλέουν εντός τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Η φρεγάτα ζήτησε από το ξένο πλοίο να φύγει από την περιοχή, ενώ παράλληλα πετούσαν ελληνικά μαχητικά τύπου F16 από πάνω τους. Αργότερα το ‘Oruc Reis‘ άλλαξε ρότα και άρχισε να απομακρύνεται από την ελληνική υφαλοκρηπίδα, ύστερα από δωδεκάωρη παραμονή εντός αυτής. 

Την επομένη το πρωί, στελέχη της κυβέρνησης για να κατευνάσουν τους τόνους, μας ενημέρωσαν πως δεν επρόκειτο για προκλητική ενέργεια της Τουρκίας, αλλά το πλοίο παρασύρθηκε από τον καιρό εντός της υφαλοκρηπίδας μας, λες και επρόκειτο για ερασιτεχνική πολυεστερική βάρκα που είχε βγει για παραγάδι. Ωστόσο, χθες Τρίτη, ενημερωθήκαμε πως το Μαξίμου και οι ένοπλες δυνάμεις ήταν ήδη ενήμεροι και σε επιφυλακή από το βράδυ της Πέμπτης γνωρίζοντας πως το τουρκικό πλοίο έχει φύγει από την κυπριακή ΑΟΖ και κατευθύνεται προς την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ένα εύλογο ερώτημα είναι το ‘ποιος κοροϊδεύει ποιον’ και κατ’ επέκταση γιατί; Ας υποθέσουμε όμως πως όλα αυτά ήταν μέρος ενός διπλωματικού σχεδίου διαχείρισης της κρίσιμης κατάστασης από πλευράς της κυβέρνησης. Το δεύτερο ερώτημα που γεννάται είναι το εξής. Για ποιο λόγο έπρεπε να γίνει δημόσια δήλωση και κατ’ επέκταση να δημοσιευτεί στον τύπο, ελληνικό και διεθνή, από τον υπουργό Άμυνας, κύριο Νίκο Παναγιωτόπουλο. Από πότε οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου αναιρούνται επισήμως από υπουργό της κυβέρνησης και μάλιστα δημοσίως και πόσο μάλλον όταν αφορούν ζητήματα διπλωματίας και εθνικής ασφάλειας;

Και ύστερα από όλα αυτά τα αξιοπερίεργα, την ίδια ακριβώς ημέρα, χθες δηλαδή, αποφάσισε και ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του πρωθυπουργού, κύριος Θάνος Ντόκος να θέσει ζήτημα συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο με την Τουρκία, σε συνέντευξή του στην κυπριακή εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος”. Το δεύτερο αυτονόητο ερώτημα είναι το εξής. Με ποια λογική, εκπρόσωπος της κυβέρνησης, στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού και σύμβουλός του σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας, θέτει εκουσίως ζήτημα συνεκμετάλλευσης, στρώνοντας ο ίδιος το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, σε ένα γεύμα που έχουμε μόνο να χάσουμε και μάλιστα εφόσον έχει προηγηθεί τουρκική πρόκληση που παρουσιάστηκε επισήμως ως αποτέλεσμα φουσκοθαλασσιάς…; Το δεύτερο ερώτημα είναι ‘τι ακριβώς μήνυμα στέλνει η χώρα στο απέναντι στρατόπεδο ύστερα από την υποβάθμιση ενός προκλητικού γεγονότος, ενώ στη συνέχεια ανοίγει το δρόμο της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου που αποτελεί πάγιο αίτημα της αντίπερα όχθης; Το μήνυμα που τουλάχιστον εγώ εξέλαβα ήταν το ‘σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω’. Το ζήτημα είναι αν πρόκειται να οδηγηθούμε σε καινούρια ‘mea culpa’ όπως αυτό του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, το καλοκαίρι του 1988.

Ο ίδιος προσπαθώντας να μπαλώσει την τράτα μας την κουρελού, ανέφερε πως παρερμηνεύτηκε η δήλωσή του, η οποία σκοπό είχε με τον τρόπο αυτό ‘η Ελλάδα να εξασφαλίσει αυτό που επεδίωξαν διαδοχικές ελληνικές Κυβερνήσεις, δηλαδή την προσφυγή των δύο χωρών στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης και την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών’. Το ζήτημα που τίθεται όμως εδώ είναι πως το περιβόητο δικαστήριο της Χάγης είναι ένα ιδιωτικό μαγαζί που ίδρυσαν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη σε απόλυτη ευθυγράμμιση και συμφωνία με τους μεγάλους κεφαλαιοκράτες. Αν λοιπόν υπήρχε ένα καλό χαρτί στο χέρι της Ελλάδας, στο ενεργειακό πόκερ που παίζεται με την Τουρκία και τους άνωθεν προστάτες και των δύο χωρών, αυτό θα ήταν μια Τουρκική πρόκληση, που για να παραμείνει θερμό επεισόδιο και να εκτονωθεί η ένταση ώστε να μην καταλήξει σε πολεμική σύρραξη, θα οδηγούνταν στη Χάγη, ύστερα από νατοϊκή παρέμβαση τύπου Πόντιος Πιλάτος. Όταν όμως αυτό το φύλλο το αποκαλύπτεις ενώ ο αντίπαλος μπλοφάρει ανενόχλητος, τότε βάζεις τα χέρια σου και βγάζεις τα μάτια σου, όπως λέει και η λαϊκή ρήση. Αν με μία χλιαρή μπλόφα η Τουρκία κερδίζει μια θέση στο πολυπόθητο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που για χρόνια προσπαθούμε να αποφύγουμε και μάλιστα με δική μας προτροπή, τότε με ένα κανονικό θερμό επεισόδιο, αντίστοιχο των Ιμίων ή ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας, τότε τι άλλο μπορεί να κερδίσει; Τη Σαμοθράκη;

Και πρέπει να λάβουμε υπόψη πως ο Ερντογάν έχει βρει μία κοινή διάλεκτο για να συνεννοείται με τον Τραμπ και αυτή ακούει στο όνομα business. Όσο διαρκεί η θητεία του Τράμπ, η οποία όπως όλα δείχνουν θα ανανεωθεί το Νοέμβρη για άλλα τέσσερα χρόνια, τόσο πιο ώριμες είναι οι συνθήκες για το σουλτάνο να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ, να προβεί σε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και να έχει -άτυπα- στη μεριά του και το ΝΑΤΟ και τη Χάγη, με τις πλάτες των ΗΠΑ. Ειδικά τώρα, που αφενός τα πράγματα στη Λιβύη δεν οδεύουν θετικά για την Τουρκία και αφετέρου μετά το τεταμένο κλίμα που επικρατεί μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, κλίμα που αρέσει πολύ και στον πλανητάρχη, καθώς βγάζει από το καλάθι τους S-400 και ξαναβάζει τους Patriot.

Εν κατακλείδι, είναι εμφανές πως το παιχνίδι έχει αλλάξει λίγκα και παίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάθε κίνηση στη διπλωματική σκακιέρα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη και σε κάθε περίπτωση ποτέ ο Κασπάροφ δεν προειδοποιούσε τον αντίπαλό του για τις επόμενες κινήσεις του, ούτε τον συμβούλευε πως να κινηθεί αυτός εναντίον του. Δυσπιστώ πως η κυβέρνηση έχει αφενός τις ικανότητες και αφετέρου την πολιτική βούληση να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελος της χώρας, άλλωστε είναι ξεκάθαρα διαθέσιμο και προβλέψιμο πειθήνιο όργανο της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ωστόσο δεν παύει να διακυβεύεται και το πολιτικό μέλλον της κυβέρνησης, το οποίο μάλιστα αντλεί σημαντικό ποσοστό της δύναμης του από ένα εθνικοπατριωτικό εκλογικό σώμα, το οποίο ανατριχιάζει από υπερηφάνεια μπροστά στη γαλανόλευκη. Αυτοί οι ψηφοφόροι δεν πρόκειται να κρίνουν επιεικώς την όποια λανθασμένη κίνηση που αφορά στην εθνική μας υπερηφάνεια και κυριαρχία και αυτό το γνωρίζει καλά ο ‘πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων’.

Υ.Γ. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πληροφορηθήκαμε επίσης χθες τα εξής. Πρώτον η Ιερά Σύνοδος έκρινε και μας ανακοίνωσε πως η ακούσια άμβλωση είναι φόνος και δεύτερον πως οριστικοποιήθηκε επιτέλους η επανέναρξη του mega από τον εφοπλιστή και καναλάρχη κύριο Μαρινάκη, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 14 Φλεβάρη. Αχ πόσο ρομαντικό! Δε μπορώ παρά να αφιερώσω ένα τραγούδια για να γιορτάσουμε τα καλά νέα. ”Κοτζαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα”.