Ο σοφός παππούς

Σε μια άκρη της βιβλιοθήκης, το ένα σφιχτά δίπλα στο άλλο. Ταλαιπωρημένα εξώφυλλα και σελίδες ωχρές, ποτισμένες με τη μυρωδιά που αφήνει το πέρασμα του χρόνου. «Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ», «Μιχαήλ Στρογκόφ», «Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος», «Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσαν», «Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες», είναι μερικά από τα πρώτα μου βιβλία, από εκδοτικούς οίκους όπως «Αστήρ», «Άλμα», «Γεμεντζόπουλος», κοντά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄70.

Ο Ιούλιος Βερν ήταν ο πρώτος που με πήρε απ’ το χέρι και με πήγε μακριά. Διασχίσαμε με την ίδια  άμαξα τη σιβηρική στέπα, θαυμάσαμε τις κορυφογραμμές της Παταγονίας, δαμάσαμε τα κύματα του ωκεανού με τη θαλαμηγό «Ντύνκαν» και με τον «Ναυτίλο» του πλοιάρχου Νέμο προσεγγίσαμε σκοτεινούς βυθούς με αλλόκοτους κατοίκους.

Δεν μείναμε όμως μόνο στο ταξίδι. Σαν καλόκαρδος και σοφός  παππούς μου έδειξε το δρόμο ν’ ανακαλύψω τι κρύβεται πίσω από τους φανταστικούς ήρωες και τις ιστορίες τους. Με έμαθε να σέβομαι και ν’ αγαπώ τη φύση και την ελευθερία, να σέβομαι και ν’ αγαπώ τους ανθρώπους. Με δίδαξε ότι η πρόοδος περνάει μέσα από την ανάπτυξη της επιστήμης και την τεχνολογική εξέλιξη  και ότι το μέλλον θα γίνει καλύτερο αν κατανοήσουμε και ερμηνεύσουμε σωστά το παρόν. Αυτός ο οραματιστής και πολυμήχανος Γάλλος φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης που ο γράφων συνέχισε ν’ ανοίγει κανένα βιβλίο και πέρα από τα παιδικά-εφηβικά του χρόνια.

Τα παιδιά σήμερα αναθέτουν τη δυνατότητα να ονειρεύονται σε παιχνίδια και δραστηριότητες που στην ουσία τους κόβουν τα φτερά και τα κρατάνε καθηλωμένα – μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι εποχές αλλάζουν, η ζωή και οι συνήθειες αλλάζουν. Οι λέξεις υποχωρούν διαρκώς κάτω από τη δύναμη της ευκολίας της εικόνας. Τα παιδιά δεν φταίνε. Τα όνειρα δεν θα πάψουν να γεννιούνται. Μόνο θα δυσκολεύονται να κερδίσουν την ελευθερία τους, έξω από ορθογώνιες οθόνες υψηλής ευκρίνειας, και θα αρνούνται να μετατραπούν σε βίντεο και ν’ «ανεβούν» σε κάποια  παγκόσμια πλατφόρμα προβολής.

Ανάμεσα στις σελίδες των παραπάνω βιβλίων βρίσκονται κλεισμένα, εκτός από τα αποτυπώματα των δαχτύλων που τις ξεφύλλισαν, ίχνη άγουρων ονείρων. Πρώτα δειλά βήματα μιας πορείας που έμελλε να πάρει το δρόμο της σ’ έναν κόσμο τόσο διαφορετικό μα και τόσο όμοιο με αυτόν που περιγράφει ο Ιούλιος Βερν. Αν τα πατήματα που ακολούθησαν μπόρεσαν να ισορροπήσουν πάνω στο τεντωμένο σκοινί που καλείται ο καθένας να περάσει, μέρος αυτής της διαδρομής ανήκει αναμφισβήτητα στον σοφό παππού μου Ιούλιο Βερν.