Ο «λαός» ως όχλος, ως μάζα και η ταξική συνειδητότητα…

Διαχρονικά, και σε όλες τις φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, αυτό που αποκαλούμε «λαός», υπήρξε μια συνισταμένη, της οποίας πάντα οι επιλογές σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας, ήταν βαθιά εξαρτημένες από την επιρροή της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας και της κυρίαρχης τάξης, την οποία αυτή εκπροσωπούσε. Αυτό συνέβαινε και κατά τη διάρκεια της δουλοκτητικής κοινωνίας (με την ιδιομορφία βέβαια της ύπαρξης των ανθρώπων – δούλων), κατά τη διάρκεια της φεουδαρχικής κοινωνίας, αλλά έγινε περισσότερο έντονο, με την εμφάνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στον 18ο αιώνα και την παραπέρα ανάπτυξή τους.

Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και τη θεμελίωση των κρατών – εθνών, αλλά και την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η άρχουσα τάξη, αλλά και συνολικά οι καπιταλιστικές χώρες με τους από κοινού «οργανισμούς» στήριξης της εξουσίας τους, καταφέρνουν συνεχώς να έχουν υπό έλεγχο το «λαό» και ιδιαίτερα ένα μεγάλο του τμήμα, το οποίο είναι ευάλωτο στην προπαγάνδα τους, λόγω αμάθειας, έλλειψη ενημέρωσης, εξάρτησης από παράγοντες και πολιτευτές του συστήματος, μικροπολιτικές συμπεριφορές και υποσχέσεις και φυσικά λαϊκισμό, ο οποίος πολλές φορές παίρνει ιδιαίτερα επικίνδυνη μορφή και εκτρέφει φασιστικές συμπεριφορές και αντιλήψεις, με ολέθρια αποτελέσματα (βλέπε ανάπτυξη του φασισμού στην Ιταλία του Μουσολίνι, στη Γερμανία του Χίτλερ, σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις μέρες μας κλπ).

Ιδιαίτερα σε κάποιες περιόδους οι συμπεριφορές του «λαού», δεν είναι τίποτα άλλο από ψυχολογικές συμπεριφορές του όχλου και της μάζας, οι οποίες είναι διαλεκτικά συνδεδεμένες, εγκλωβισμένες θα έλεγα, με το λαϊκισμό, με την μικροπολιτική, με τις αυταπάτες για ένα καλύτερο αύριο, το οποίο θα του ετοιμάσουν οι κάθε λογής «πεφωτισμένοι» ηγέτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ψυχολογία της μάζας που δρα αποφασιστικά, μετατρέπει τον κάθε «ηγέτη» σε «Μεσσία», σε αποκλειστικό διαχειριστή και εντολέα της όποιας επιθυμίας του «λαού», η οποία στην πραγματικότητα είναι ψεύτικη και καθοδηγούμενη και η οποία βρίσκεται πέρα και έξω από τα πραγματικά του συμφέροντα και τις ανάγκες του. Σε αυτές τις συνθήκες το άτομο χάνει την συνειδητή του προσωπικότητα, καταργεί στην ουσία τη βούλησή του, εξαφανίζει την κρίση του και στην καλύτερη των περιπτώσεων αισθάνεται ικανοποίηση πως τάχα καθορίζει τις εξελίξεις, παίρνοντας μέρος σε εκλογικές διαδικασίες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι οποίες όμως, όπως και τα αποτελέσματά τους, είναι ήδη διαμορφωμένα και προκατασκευασμένα, με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτός ο καθορισμός των εξελίξεων, τον οποίο πιστεύει πως διαμορφώνει, να είναι εκ των προτέρων αποφασισμένος, ανεξάρτητα από τη δική του θέληση.

Είναι φανερό λοιπόν, πως μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, και ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης της κάθε καπιταλιστικής χώρας, παραμένει εξαιρετικά δύσκολη για μεγάλο μέρος του «λαού», η ανάπτυξη αυτού που ονομάζουμε «ταξική συνειδητότητα /ταξική συνείδηση». Αυτό αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί «προνόμιο» ενός μόνο τμήματος του «λαού» και βασικά της εργατικής τάξης, του πρωτοπόρου τμήματός του, μέρος του οποίου, πάντα είναι σε θέση να αγωνίζεται συνειδητά και να οραματίζεται μιαν άλλη δίκαιη, σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία… μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Για όλα τα παραπάνω… προσωπικά ο γενικός πολιτικός όρος«λαός», και το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ, ο πολιτικός όρος, δεν μου λέει «τίποτα»… δεν μπορεί να καλύψει και να εκφράσει την πολιτική και ιδεολογική μου σκέψη…