Και ένα και δύο και τρία … τα γεωτρύπανα!

Ο Ερντογάν, που πολλοί τον αποκαλούν σουλτάνο, έχει στρέψει δυναμικά το ενδιαφέρον του στον εφοπλισμό και μάλιστα συνεχώς αυξάνει το στόλο του από πλωτά γεωτρύπανα. Χθες, τόσο η τουρκική εφημερίδα «Hurriyet», όσο και το τουρκικό ναυτιλιακό περιοδικό «Denizcilik Dergisi» ανακοίνωσαν δημοσίως πως η Άγκυρα αγόρασε το τρίτο στη σειρά πλοίο-γεωτρύπανο, σε δημοπρασία που έλαβε χώρα στη Μεγάλη Βρετανία. Το πλοίο «Sertao» φέρει σημαία Νήσων Μάρσαλ και κατασκευάστηκε από τη «Samsung» το 2012, έχει μήκος 227 μέτρα, πλάτος 42 μέτρα και είναι ικανό να επιχειρήσει σε βάθη έως και 11,5 χιλιόμετρα και να διεξάγει γεωτρήσεις σε βάθος τριών χιλιομέτρων. Το κόστος απόκτησής του ήταν 37,5 εκατομμύρια δολάρια, ποσό γελοίο για ένα πλοίο – γεωτρύπανο, η τιμή των οποίων κυμαίνεται συνήθως στο μισό δις δολάρια. Το πλοίο είχε ναυλωθεί από το βραζιλιάνικο ενεργειακό κολοσσό «Petrobras» και ανήκε στην αμερικάνικη πολυεθνική ναυτιλιακή εταιρεία «Dleif Drilling». Τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται στο κανάλι του Bristol, στη Μεγάλη Βρετανία και αναμένει την περαίωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών αλλαγής ιδιοκτησίας, για να σαλπάρει με προορισμό την Τουρκία.

Ο λόγος που η Τουρκία απέκτησε το τρίτο της γεωτρύπανο είναι αυτονόητος. Στόχος της είναι να τρυπήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τις ΑΟΖ Κύπρου και εν δυνάμει μιας ελληνικής, ασχέτως αν αυτή δεν έχει κηρυχθεί ακόμη. Ωστόσο, το όποιο τρύπημα επιχειρήσει η Άγκυρα, θα είναι αποκλειστικά συμβολικό και προβοκατόρικο. Είναι γνωστό τοις πάσι πως η Τουρκία δεν είναι ικανή να προχωρήσει σε γεωτρήσεις μόνη της. Άλλωστε αυτό διατυπώθηκε και επισήμως από τον Βολφάνγκο Πίκολι, πρόεδρο της εταιρείας ανάλυσης πολιτικού ρίσκου «Teneo», η οποία εδρεύει στο Λονδίνο. Ο κύριος Πίκολι βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, καλεσμένος σε εκδήλωση του ΙΟΒΕ με θέμα την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Τουρκία. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή» υποστήριξε πως η συμφωνία με τη Λιβύη είναι άκυρη και εντελώς γελοία, ενώ η Τουρκία είναι ανίκανη οικονομικά και τεχνικά να προχωρήσει μόνη της σε γεωτρήσεις. Επιπλέον ουδείς πρόθυμος δανειστής θα βρεθεί να χρηματοδοτήσει την Άγκυρα για να προχωρήσει σε γεωτρήσεις εντός αμφισβητούμενων περιοχών και γκρίζων ζωνών.

Ταυτόχρονα ο Ερντογάν δεν μπορεί να στηριχτεί ούτε στους Τούρκος κεφαλαιοκράτες της ενέργειας, οι οποίοι δε διαθέτουν μήτε τεχνογνωσία, μήτε υποδομές και κυρίως δε διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για να επενδύσουν σε ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο, με αμφισβητούμενες αποσβέσεις και κέρδη. Άρα επί της ουσίας πρόκειται μόνο για ένα καλά στημένο προβοκατόρικο σχέδιο εντυπωσιασμού, το οποίο όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμηθεί, διότι σκοπός δεν είναι τα πλωτά γεωτρύπανα να διενεργήσουν γεωτρήσεις. Αρκεί μονάχα το τρυπάνι να ακουμπήσει τον πυθμένα και να τρυπήσει μερικά χιλιοστά για να οδηγήσει τις δύο χώρες σε θερμό επεισόδιο και κατόπιν στο εκτονωτικό τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όλα αυτά τα γνωρίζει καλά ο Ερντογάν και ακριβώς αυτό επιδιώκει με όλη την προκλητικότητα των τελευταίων μηνών. Και αν ανήμερα της επετείου των Ιμίων το «Oruc Reis» σουλατσάριζε στην υφαλοκρηπίδα μας, μόνο ως μια πρόγευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αν για παράδειγμα γιορτάζαμε την 25^η Μαρτίου με μια τριπλή εισβολή γεωτρύπανων εντός της υφαλοκρηπίδας μας. Και πριν κατηγορηθώ για Κασσανδρισμό, οφείλω να θυμίσω πως αφενός η Άγκυρα έχει κάποιες αγαπημένες ημερομηνίες όξυνσης της προκλητικότητάς της στο καλαντάρι και αφετέρου η άμμος στη διπλωματική της κλεψύδρα ολοένα και αδειάζει, όσο οι εξελίξεις σε Λιβύη, Συρία, Ισραήλ και Ρωσία βαίνουν εις βάρος της. Ο δε πανίσχυρος σύμμαχος της εκ δυσμών βρίσκεται σε προεκλογικό πυρετό και το μόνο που δε θα ήθελε τη δεδομένη στιγμή, αλλά και όσο βαδίζουμε προς το Νοέμβρη, είναι ένας μεσογειακός πονοκέφαλος μεταξύ κρατών μελών του ΝΑΤΟ. Οπότε ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει σύντομα από πλευράς Ερντογάν.

Το ερώτημα που τίθεται είναι το πώς η Άγκυρα αγοράζει τα γεωτρύπανα, το ένα μετά το άλλο και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές. Η απάντηση είναι απλή. Εκμεταλλεύεται το ναυτιλιακό momentum και αποκτά σκάφη τα οποία είναι πλέον εντελώς άχρηστα στον εφοπλιστικό κόσμο, καθώς η ενεργειακή μετάβαση που συντελείται και αφήνει στο χθες το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, έχει μειώσει δραστικά τη ζήτηση και κατά συνέπεια έχει συμπαρασύρει τις τιμές, κάνοντας τους επίδοξους ναυλωτές τέτοιων πλοίων αδιάφορους και κατ΄ επέκταση τους πλοιοκτήτες να προσπαθούν να τα ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο, για να περισώσουν ότι μπορούν και να επενδύσουν τα χρήματά τους σε άλλου τύπου σκάφη, όπως τα LNG Carriers.

Αξίζει να σημειωθεί πως τα δύο πρώτα γεωτρύπανα της Τουρκίας, ο περίφημος «Πορθητής» και το «Γιαβούζ», είναι δύο από τα 16 μεγαλύτερα στον κόσμο πλοία – γεωτρύπανα, τα οποία πριν ονομάζονταν «Deep Sea Metro I» και «Deep Sea Metro II». Τα δύο πλοία ήταν κατασκευασμένα από την «Hyundai» κατά παραγγελία της «Golden Close Maritime Corp.», ναυτιλιακή εταιρεία ελληνικών συμφερόντων και μάλιστα του ζεύγους Αγγελόπουλου. Η ίδια η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου έσπασε την σαμπάνια στην πλώρη του «Deep Sea Metro I» το οποίο και βάφτισε! Το δεύτερο βαφτίστηκε «Deep Sea Metro II» δια χειρός Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τα δύο πλοία κόστισαν 860 εκατομμύρια δολάρια, ήτοι 340 εκατομμύρια δολάρια έκαστο. Κατόπιν ναυλώθηκαν, το ένα στη βιετναμέζικη πετρελαϊκή εταιρεία VietGazProm και τo δεύτερο στη βραζιλιάνικη Petrobras αντίστοιχα. Όμως στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, το πετρέλαιο ξεκίνησε να περνά την τελευταία του κρίση, με τα εξορυχθέντα αποθέματα να ξεπερνούν τη ζήτηση και τις τιμές του να κατρακυλούν. Το γεγονός αυτό οδήγησε πολλά πλοία γεωτρύπανα στα αζήτητα και τα ανάγκασε να παραμένουν αγκυροβολημένα για μεγάλα διαστήματα. Αυτό για μία ναυτιλιακή εταιρεία ισοδυναμεί με καταστροφή. Κάθε ώρα που ένα πλοίο της είναι αγκυροβολημένο και εκτός υπηρεσίας της κοστίζει αφενός τα λειτουργικά του κόστη, της στερεί τα ναύλα και της πληθωρίζει τα κεφάλαια της, τα οποία όντας δεσμευμένα σε ένα λαμαρινένιο κήτος, δεν μπορεί να επενδύσει αλλού. Αυτομάτως το πλοίο αυτό πρέπει να πωληθεί με κάθε τρόπο στη μεγαλύτερη δυνατή τιμή που μπορεί να πιάσει η εταιρεία σε συνάρτηση με την ταχύτητα πώλησης, ώστε να επιτευχθεί το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Η τελευταία λύση είναι ακόμα και η πώληση του σκάφους για σκραπ σε διαλυτήριο, αν δε βρεθεί σύντομα πελάτης.

Κάπως έτσι το ζεύγος Αγγελόπουλου βρήκε το μοναδικό επίδοξο πελάτη που θα μπορούσε. Ένα κράτος που άνευ κάθε μακροοικονομικής μελέτης και επιχειρηματικού στρατηγικού πλάνου, θα αγόραζε ένα τέτοιο πλοίο για λόγους διπλωματικής χρήσης και μόνο. Έτσι και έγινε, με τον Ερντογάν να είναι ο από μηχανής θεός των Αγγελόπουλων, οι οποίοι ξεφορτώθηκαν τα δύο πλοία το 2017 και το 2018. Το «Deep Sea Metro I» πωλήθηκε στην «Turkish Petroleum (TPAO)» έναντι 210 εκατομμυρίων δολαρίων και το «Deep Sea Metro IΙ» έναντι 262,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Η Τουρκία είχε αποκτήσει τα δύο πρώτα δυνατά της χαρτιά στο διπλωματικό τραπέζι poker και η οικογένεια Αγγελόπουλου είχε ξεφορτωθεί τα άχρηστα γι’ αυτή πλοία εισπράττοντας 473 εκατομμύρια δολάρια, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Ήταν μία κίνηση win-win.

Ωστόσο είναι απαραίτητο να σημειωθεί πως όταν συζητάμε για business δε χωράνε ανόητες ιδεοληψίες περί πατριωτισμού και εθνικής υπερηφάνειας. Τώρα αν κάποιος, πιο κακοήθης από εμένα, υπενθυμίσει πως η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου είναι μια υπερήφανη Ελληνίδα, η οποία ανέλαβε την προεδρεία της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, έκανε ένα οργισμένο tweet σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών το 2018 και βέβαια ότι ανέλαβε να είναι επικεφαλής της επιτροπής «Ελλάδα 2021» για την επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση κατά της Τουρκοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα πούλησε τα γεωτρύπανα με τα οποία οπλίζει το χέρι του Ερντογάν για θερμό επεισόδιο και συνεκμετάλλευση του αιγαίου, τότε σίγουρα μιλάμε για μικρόψυχο κιτρινισμό κομμουνιστο-συμμοριτών. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το περίφημο δόγμα του business as usual. Το κεφάλαιο δε γνωρίζει σύνορα και πατρίδες, είναι ο μεγαλύτερος διεθνιστής. Η παγκοσμιοποίηση άλλωστε έγινε για τις αγορές, όχι για έναν πολυπολιτισμικό πλανήτη που θα σμίξει τους λαούς, σε μια παγκόσμια προκοπή. Άσε που αν έρθει η ώρα να υπερασπιστεί κάποιος τα εθνικά μας δικαιώματα και εδάφη, οι Αγγελόπουλοι και κάθε κεφαλαιοκράτης θα βρίσκονται σε κάποιο σαλέ της πάντα ουδέτερης Ελβετίας και θα γιορτάζουν την κερδοφορία που τους προσφέρουν οι σειρήνες του πολέμου. Έτσι έγινε άλλωστε και με τους σημερινούς εφοπλιστές που εκμεταλλεύτηκαν τον α’ και το  β’ παγκόσμιο πόλεμο, τη γερμανική κατοχή, τις πετρελαϊκές κρίσεις, τους πολέμους της Μέσης Ανατολής και κάθε άλλο αδικοχαμένο αθώο αίμα στο βωμό του ιμπεριαλισμού. Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών είναι αυτά που θα γίνουν κρέας στα κανόνια τους.

Για μία εισέτι φορά θα επαναλάβουμε πως η λύση είναι μία και διατυπώνεται από το ΚΚΕ στην εξής προτροπή: Τώρα να δυναμώσει η πάλη για να αποτραπεί κάθε εμπλοκή, κάθε συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους!