“Ο βάκιλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει, ούτε χάνεται ποτέ” – Ολοκληρώθηκε η αγόρευση του Θ. Θεοδωρόπουλου στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Με συγκλονιστικό τρόπο έκλεισε σήμερα μετά από τέσσερις μέρες η αγόρευση του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου, συνηγόρου υπεράσπισης των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Παραδίδοντας ένα πραγματικό μάθημα ιστορίας, ο δικηγόρος υπενθύμισε για άλλη μια φορά τη βαρύτητα της δικαστικής απόφασης, που θα σημαδέψει αναμφίβολα γενιές ολόκληρες, σημειώνοντας πως “Αν κάνετε δεκτή την πρόταση της εισαγγελέως και μάλιστα με ομοφωνία, δεν θα εφεσιβάλλεται, γιατί ομόφωνη πρωτόδικη απόφαση δεν εφεσιβάλλεται. Η απόφασή σας και από αυτή τη σκοπιά έχει μια ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία”.

Αναλύοντας τα χαρακτηριστικά του ναζιστικού φαινομένου, εξήγησε πώς αυτή μετατρέπει κοινούς ανθρώπους σε θηρία. Χαρακτηριστικά σημείωσε:

«Ακούσαμε τους κατηγορουμένους και τους μάρτυρες υπεράσπισής τους. Ισχυρίστηκαν ότι είναι απλοί άνθρωποι. Εδώ ανακύπτει ένα πελώριο ζήτημα. Πώς άνθρωποι, ήσυχοι, με αισθήματα τάχα αλληλεγγύης, που δεν θα πείραζαν ούτε μύγα, κάποιοι εξ αυτών επιτυχημένοι, μορφωμένοι (με τα γαλλικά τους), «αστικής παιδείας» όπως είπαν οι μάρτυρες υπεράσπισης, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πώς οι άνθρωποι αυτοί, εντασσόμενοι στη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και αναλαμβάνοντας να εκφράσουν, από τη θέση του στελέχους, θεωρητικά και πρακτικά, το ναζιστικό πρόγραμμα δράσης (φυλετική καθαρότητα κ.λπ.), ανταγωνιζόμενοι άλλους μάλιστα για τη διατήρηση της επίζηλης θέσης του στελέχους, εκφράζοντας και υλοποιώντας το ναζισμό, μετατρέπονται σε “θηρία”, σε ανθρώπους που δεν τους αναγνωρίζουν ούτε οι φίλοι τους.

Δίνοντας ο ίδιος την απάντηση υπογράμμισε:

Τούτο εξηγείται γιατί η οργάνωση είναι εγκληματική, επειδή είναι ναζιστική. Και γιατί, πλέον, όλοι σχεδόν γνωρίζουμε, όπως λέει και ο Ένζο Τραβέρσο, ότι η ναζιστική ιδεολογία και πράξη έχει εγκλιματίσει τους οπαδούς της σε ένα σύστημα απογύμνωσης από αισθήματα ηθικής ευθύνης. Όπως λέει, ο ίδιος, στο βιβλίο του «Κατανοώντας τη ναζιστική γενοκτονία», γι’ αυτό πρέπει πάντα να μελετάμε τις κοινωνικές συνθήκες και τους ψυχολογικούς παράγοντες που μετέτρεψαν “συνηθισμένους ανθρώπους” σε δολοφόνους, και στα πλαίσια των οποίων η δράση των μελών των ταγμάτων εφόδου υποβιβάζεται ολοένα και περισσότερο στην εκτέλεση καθηκόντων χωρίς καμιά διερώτηση για τους στόχους τους και τις συνέπειες τους, πολύ περισσότερο, χωρίς να θέτουν ηθικά ζητήματα γι’ αυτά (χαρακτηρισμούς για το νεκρό Π. Φύσσα, από Δεβελέκο, Αποστόλου κ.α.) Τούτο ενισχύεται από την  πίστη στο Ναζισμό που αφαιρεί από το ανθρώπινο “υποκείμενο” τις ηθικές αναστολές, τον ουμανισμό, τις τύψεις…

Ιδιαίτερη σημασία είχε το σημείο της αγόρευσης που ανέδειξε τη σχέση και την απόλυτη διασύνδεση ναζισμού και τρομοκρατικής βίας:  Είναι τέτοια η ταύτιση ναζισμού και τρομοκρατικής βίας, που όταν -λόγω της δίκης- η Χ.Α. υποχρεώθηκε να αποσύρει τα τάγματα εφόδου, άρχισε και η κρίση της, οι αποχωρήσεις, οι διαγραφές, οι διαλυτικές τάσεις, η μείωση της δύναμής της. Όταν υποχρεώνεται να μη δρα όπως γνωρίζει (με την τρομοκρατία, τις δολοφονίες), παύει να αναπτύσσεται, μειώνεται, διαλύεται.

Ουσιαστική ήταν και η εξήγηση που έδωσε για την πάγια άρνηση των μελών της ΧΑ να παραδεχτούν τις ναζιστικές τους ιδέες:

Η Ναζιστική πρόταση, αυτή η διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης, συνίσταται στην τρομοκρατική αντιδημοκρατική βίαιη επιβολή της με εγκληματικές πράξεις και παράνομες ενέργειες, σε βάρος όσων την αμφισβητούν ή δημιουργούν προσκόμματα στην εφαρμογή της και στην πολιτική της επικράτηση. Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνται ως ιδεολογία τους το ναζισμό, ακριβώς επειδή η ύπαρξή της συνιστά το ιδεολογικό κίνητρο των εγκληματικών τους πράξεων, που όταν αποδειχθεί, αποδεικνύει και την εκ μέρους τους τέλεση των πράξεων του κατηγορητηρίου.

Ανέλυσε επίσης τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει τα θύματα της η ΧΑ και πώς επιχείρει να τους αφαιρέσει την ανθρώπινη τους υπόσταση:

Η Χ.Α., κατά κανόνα δεν στοχοποιεί συγκεκριμένα άτομα (χωρίς να αποκλείεται βέβαια και αυτό), αλλά κατηγορίες ατόμων που πληρούν κάποιες ιδιότητες, που υπάγονται σε κοινωνικές κατηγορίες που θεωρούνται συλλήβδην ως εχθροί της οργάνωσης…

Βασική πτυχή της ναζιστικής σκέψης και πράξης είναι η εκ μέρους τους ενοχοποίηση και θυματοποίηση των αθώων (π.χ. ΠΑΜΕ στην Ν/Ζ υπεύθυνο για την ανεργία γιατί κάνει απεργίες, αλλοδαποί-πρόσφυγες υπαίτιοι για μεταφορά ασθενειών, κίνδυνος από τις επιμειξίες κ.λπ.). Ταυτόχρονα, με την ενοχοποίηση του θύματος παρατηρείται η τακτική της αποενοχοποίησης και της εξιλέωσης του θύτη-Ναζιστή.
Στο πλαίσιο της απανθρωποποίησης των θυμάτων, όπου δε θεωρείται έγκλημα το Ολοκαύτωμα, η βιομηχανικά οργανωμένη μαζική εξόντωση ανθρώπων, είναι απόλυτα φυσικό να μην θεωρούνται ως εγκλήματα τα σημερινά “ήσσονα” – σε σχέση με τα εγκλήματα του ιστορικού Ναζισμού – εγκλήματα! (Η δολοφονία Φύσσα, οι επιθέσεις σε ΠΑΜΕ, Αιγύπτιους ψαράδες, Αντίπνοια, Κουσουρή κλπ).

Η κατακλείδα αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη, καθώς αποτυπώνει ανάγλυφα τον κίνδυνο που εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει η υπόδικη εγκληματική οργάνωση, αλλά και συνολικά ο ναζισμός, κλείνοντας με ένα ιδιαίτερα υποβλητικό κι επίκαιρο απόσπασμα από την “Πανούκλα” του Γάλλου νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ:

Ξέρουμε ότι οι εγκληματικές πράξεις που εξέτασε το Δικαστήριο σας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας πρόλογος των όσων θα επακολουθούσαν αν δεν τους σταματούσαμε. Άλλωστε το αίμα του Παύλου, υποχρεωτικά κινητοποίησε το περιεχόμενο της συλλογικής μας μνήμης. Η ορατή και αόρατη μάχη που γίνεται από την ηγεσία της Χ.Α., αλλά και από τη σκοπιά των αναθεωρητών της ιστορίας (και όλων εκείνων που είτε από γνώση είτε από άγνοια υιοθετούν τα συμπεράσματά τους), έχει ως σκοπό να “αποικήσει” την ιστορική (ατομική και συλλογική) μνήμη, να της δώσει διαστρεβλωμένο περιεχόμενο, να την αποσυνδέσει από τα απελευθερωτικά οράματα, να την καταστήσει απλό θεατή της βαρβαρότητας (είναι αυτό που ένας σπουδαίος διανοούμενος – ο Θ. Τερζόπουλος – έχει χαρακτηρίσει ως εγκαθίδρυση του μηχανισμού της λήθης).

Ο κίνδυνος είναι εδώ. Γιατί, όπως γνωρίζουμε, κι επιγραμματικά διατυπώνει ο Τραβέρσο, «…ο ναζισμός δεν ήταν μια ακατανόητη έκρηξη άγριου, παράλογου μίσους, το οποίο ξαφνικά εκτροχίασε την κανονική πορεία της ιστορίας. Η Γερμανία του Χίτλερ απλώς ώθησε στα άκρα την εγγενή βία…» της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων. Άρα αυτό που συνέβη μπορεί να ξανασυμβεί κάπου αλλού και με διαφορετικά θύματα. Οι αιτίες που παράγουν τον ναζισμό είναι εδώ, παρούσες, ολοζώντανες, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον ευρύτερο κόσμο. «…Η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει απαλλαγεί από τον κίνδυνο μιας επανάληψης, πιθανόν υπό άλλες μορφές και με άλλους στόχους, μιας φρίκης ανάλογης με αυτήν των στρατοπέδων συγκέντρωσης…».

Γι’ αυτό, είναι ανεπίτρεπτος ο εφησυχασμός. Ο κίνδυνος, με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα, δεν πέρασε. Η συμβολή της απόφασης σας, εν όψει του συντριπτικού αποδεικτικού υλικού και της ανάγκης δικαστικής προστασίας των θυμάτων, μπορεί να αποδειχθεί ιστορική.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε  τον επίλογο του βιβλίου του Αλμπέρ Καμύ «Η πανούκλα», που εκδόθηκε το 1947 και είναι μια αλληγορία για τη ζωή στην κατεχόμενη Γαλλία: «…Kι ακούγοντας τις φωνές της χαράς που ανέβαιναν πάνω απ’ την πόλη, ο Ριέ θυμήθηκε πως αυτή η χαρά δεν είναι ποτέ ανέφελη. Γιατί [ο Ριέ] γνώριζε κάτι που το αγνοούσε το χαρούμενο πλήθος, κι ας μπορεί κανείς να το βρει στα βιβλία, πως ο βάκιλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ, πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια ναρκωμένος στα έπιπλα και στα ρούχα, περιμένοντας υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, τα υπόγεια, τα σεντούκια, τα μαντίλια, τα χαρτιά, και πως θα ‘ρχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα, για να βασανίσει ή για να διδάξει τους ανθρώπους, θα ξυπνούσε και πάλι τα ποντίκια της και θα τα ‘στελνε να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πόλη…».

Η απόφαση σας όποια και να είναι, θα σφραγίσει την ιστορία. Η στιγμή είναι τώρα. Τώρα πρέπει να αποφασίσετε για το κατηγορητήριο.

Με πληροφορίες από reader.gr