Τρία ποιήματα του Θωμά Νικολάου

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Η μικρή αλεπού
μπουσουλάει
πάνω στην αστρόσκονη
για να φτάσει την ανοιξιάτικη σελήνη.

Ο ουρανός κάνει
τα στραβά μάτια
στ’ αστέρια του τοξότη,
που τη σημαδεύουν με το βέλος.

Η έρημος ταράσσεται
που η νύχτα αποφάσισε
να την αφήσει μόνη
και πριν δώσει εντολή
να πατήσει τη σκανδάλη,

η αμμοθύελλα επιστρέφει
την μικρή αλεπού και
πάλι στην αγκαλιά της.

*

Ο ΤΖΑΖΙΣΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Πίσω από το μπαρ
ο τζαζίστας
ζωγραφίζει τους τοίχους
μ’ ένα σαξόφωνο.
Πολλές φορές
το πινέλο του
κολλάει στο γκρι
και οι «κύριοι»
τον γιουχάρουν.

Δεν τους κάλεσε κανένας
στα εγκαίνια
αλλά αυτοί
συνεχίζουν να πίνουν
burbon.
Οι κυρίες αναστατωμένες
κάνουν πως καταλαβαίνουν
(στην πραγματικότητα
μόνο αυτές καταλαβαίνουν),
O ιδιοκτήτης του
δύσκολα αλλάζει γνώμη
και προσκαλεί το διάβολο
να λύσει τη διαφορά.
Αν δεν υπήρχε κι αυτός
η τέχνη θα είχε εξαφανιστεί
όπως τόσες και τόσες θρησκείες
και κανένας απ’ αυτούς τους «κυρίους»
δεν θα είχε απομείνει
να σχεδιάσει τα
καινούρια πιστόλια!

*

ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΣΕΤ

Στο δωμάτιο του ψυχιατρείου ξεδιπλώνει
ο Μανσέτ την τελευταία εκδοχή του στυγερού εγκλήματος.
Έχει γκαζάκια και έρωτες για να ανατινάξει τη θέληση
του γείτονα ξυλουργού να περάσει από τον υλισμό
στη μεταφυσική.
Παρηγοριά για τον Μαρξ στην διπολική του διάσταση,
μέσα στο ψυχιατρείο με την ώριμη σκέψη των τρελών,
γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να ταιριάξει στην γύψινη επιφάνεια
το τέλος των ονείρων.
Καθώς ξεπερνάει κάθε εμπόδιο προσαρμογής,
μετά από κάθε διαταγή,
τα φάρμακα διαλύονται όπως το νέο του βιβλίο
και κάθε βράδυ το χάος επανέρχεται,
μέχρι να βρει ρυθμό στο άπειρο κελί.