-Εσύ είσαι με το παλιό ή με το νέο; -Εγώ είμαι με τη Sankt Pauli

Περιμένω το τρένο στην πλατφόρμα. Μπορεί η ιδιωτικοποιημένη ΤΡΑΙΝΟΣΕ να έκοψε τις φτηνές προσφορές, αλλά το τρένο παραμένει μακράν του δεύτερου το πιο απολαυστικό μέσο μεταφοράς και πλέον κάνει το Αθήνα – Θεσσαλονίκη σε 4,5 ώρες – που και πάλι πολλές είναι. Χάνεις όμως την ορεινή Φθιώτιδα και το θέαμα με τα τετραγωνισμένα χωράφια, κομμένα σαν φέτες, ενώ παράλληλα τα βράχια κόβουν σε φέτες το τοπίο και τη δική σου θέα.

Συνειδητοποιώ ότι με κοιτάζει επίμονα ο σεκιουριτάς του σταθμού. Χαμογελά, αν και αποκλείω την πιθανότητα να είναι κάποιος γνωστός. Παίρνει θάρρος μόλις συναντιούνται τα βλέμματά μας και με ρωτά.

-Είσαι με το παλιό;
-Ορίστε…;
Πιο πολύ για να κερδίσω χρόνο και να επεξεργαστώ την ερώτηση, παρά ότι δεν την άκουσα. Ο χρόνος τελειώνει, η αποκρυπτογράφηση αποτυγχάνει και η ερώτηση επανέρχεται ίδια και σχεδόν απαράλλαχτη.

-Είσαι με το παλιό ή με το νέο;

Φιλοσοφικά μιλώντας με το νέο προφανώς. Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου κι ας λένε ότι πάλιωσε αυτοί που ήθελαν να τον “ανανεώσουν” και να του αλλάξουν τα φώτα για να τον απορρίψουν. Αλλά προφανώς δεν εννοεί αυτό ο φίλος.

Το μυαλό τρέχει σε παιδικές αναμνήσεις, όταν κατεβαίναμε μαζικά στο δρόμο να παίξουμε (κάποιοι το κάνουμε ακόμα για άλλους λόγους πια), χωριζόμασταν σε ομάδες και ρωτούσαμε “με τους παλιούς ή τους καινούριους;”. Γιατί τότε είχε μπει ο νέος κανόνας να μην πιάνει την μπάλα στα χέρια του ο τερματοφύλακας, που γινόταν κατά κόρον για καθυστέρηση. Και εμείς ρωτούσαμε διευκρινιστικά, πιο πολύ για το τυπικό-ιεροτελεστικό της υπόθεσης, παρά γιατί υπήρχε λόγος. Λες και μπορούσε ποτέ να χωρέσουν καθυστερήσεις και σκοπιμότητα στο δικό μας παιδικό ξεφάντωμα.

Έκλεισε ο άσχετος συνειρμός – ή μήπως δεν ήταν άσχετος; Ο σεκιουριτάς είχε εστιάσει στην μπλούζα που φορούσα, η οποία όμως δε φαινόταν ολόκληρη μέσα από το μπουφάν. Αν ήταν ανοιχτό το φερμουάρ θα μπορούσε να δει αυτό.

Μια μπλούζα με το σήμα της Sankt Pauli – πολύ πιο ωραία απ’ την κλασική νεκροκεφαλή, που έχει γίνει λίγο μαϊντανός – βασικά όχι αυτή, αλλά αυτοί που τη φοράνε και την επιδεικνύουν με καμάρι, ως τεκμήριο “εναλλακτικότητας”. Κι αν εγώ τελικά έκανα το ίδιο;

Αλλά αυτό που έβλεπε εκείνος μέσα από το πανωφόρι ήταν περίπου αυτό.

Και η αφοπλιστική του ερώτηση ήταν “είσαι παλαιοημερολογίτης;” Γιατί προφανώς αυτό κάνει κάθε παλαιοημερολογίτης που σέβεται τον εαυτό του, όταν ταξιδεύει με το τρένο. Βάζει μπλουζάκια με σταυρούς, σου συστήνεται και οριακά επιχειρεί να σε προσηλυτίσει. Γεια σας, είμαι παλαιοημερολογίτης; Εσείς;

Σε άλλα συμφραζόμενα, θα ήταν σχεδόν προβοκατόρικη ερώτηση, με πολιτικό υπονοούμενο για τους ορθόδοξους μαρξιστές, κομμουνιστές, που είναι κολλημένοι τάχα σαν τους παλαιοημερολογίτες του κινήματος: επανάσταση, κομμουνισμός, διαλεκτικός υλισμός κι άλλα τέτοια ξύλινα. Αλλά εδώ απείχαμε έτη φωτός – πολιτικά μιλώντας – από τέτοια νοήματα.

Του εξήγησα τι είναι η Sankt Pauli με τον πλέον συμβατικό ορισμό – γερμανική ομάδα από το Αμβούργο – και μια γειτονιά που στα ελληνικά θα τη λέγαμε Άγιο Παύλο. Αυτό το τελευταίο ειδικά τον εξέπληξε για τον πιο λάθος λόγο.

-Μα αυτοί δεν είναι άθεοι;

Μακάρι να ήταν. Εκτός κι αν εννοείς στη ΓΛΔ, που η θρησκευτική πίστη είχε σαφώς υποχωρήσει, χωρίς να έχει εξαλειφθεί βέβαια το θρησκευτικό συναίσθημα. Τη ΓΛΔ την προσάρτησαν όμως, εξαφάνισαν την κληρονομιά της και ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει να τη θυμίζουν. Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε και δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ούτε καν την πρώτη – εφόσον ζούμε ακόμα στο βασίλειο της ταξικής προϊστορίας του ανθρώπινου είδους.

Νέος γύρος εξηγήσεων στον φίλο, ότι στη χώρα υπάρχουν αρκετοί καθολικοί και προτεστάντες. Και τρίτος γύρος – που θα είναι ο τελικός – σχετικά με το τι είναι προτεστάντες, αν είναι κάτι καλό και ενάντια σε τι διαμαρτύρονται: χοντρικά ενάντια στην εξουσία του Πάπα. Σε ένα άλλο γκεστάλτ, συνδέονται ακόμα και με την ανάδυση του καπιταλισμού, αλλά αυτά είναι στην ύλη για προχωρημένους.

–Λαμόγιο ο Πάπας ε; Ρώτησε μετά από σκέψη, για επιβεβαίωση.

Είχαμε φτάσει σε ένα σχετικά προοδευτικό συμπέρασμα. Χρειαζόταν εμβάθυνση ή τουλάχιστον επέκταση σε όλα τα ιερατεία, αλλά δεν ήταν ώριμο το συμπέρασμα -γι’αυτόν, όχι γενικά. Ας περιμένει η εμβάθυνση.

–Διαχρονικά μεγάλο λαμόγιο. Μα στο σταυρό της Sankt Pauli που σου κάνω…