Πότε έγιναν τόσο πολλοί οι σκατόψυχοι γύρω μας;

Όταν εγώ έλεγα να βάλουμε ναρκοπέδια στα σύνορα στον Έβρο, κάποιοι με έλεγαν φασίστα, δήλωσε ο Κασιδιάρης, και δεν ξέρεις αν το έλεγε νιώθοντας δικαιωμένος ή πικραμένος για τα διαφορετικά σταθμά

Αυτό είναι εξάλλου και ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατηγορούμενων στη δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας της ΧΑ. Γιατί μας κατηγορείτε, αφού αυτό το είπε ή το έκανε και ο τάδε. Όπου “τάδε”, είναι πολύ συχνά κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης, που παίζει τον ρόλο της “σοβαρής ακροδεξιάς”. Οπότε το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί περιορίζουμε στους χρυσαυγίτες τον όρο “φασίστας”.

Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση το πρόβλημα, όπως δεν ήταν μόνο η χρυσή αυγή. Αυτές οι δυνάμεις καλλιεργούν αντανακλαστικά, προωθούν την κυρίαρχη πολιτική. Και το αστικό κράτος, ως πολιτικός εκπρόσωπος του ελληνικού καπιταλισμού, δε θα μπορούσε παρά να είναι επιθετικό, ρατσιστικό, σκατόψυχο.

Το βασικό ζήτημα είναι όμως πόσους επηρεάζει αυτή η πολιτική, πόσοι την κάνουν κτήμα τους, δική τους ιδεολογία, πόσοι αναμασάνε άκριτα και αναπαράγουν τον κυρίαρχο λόγο σα δική τους σκέψη. Και σε δεύτερο βαθμό πόσοι κάνουν πράξη αυτά που έχουν στο κεφάλι τους, όπου δεν μπορούμε να μιλάμε πια για μεμονωμένα κρούσματα -σύμπτωση που επαναλαμβάνεται γίνεται κανόνας.

Κι αυτοί δεν είναι απλώς πολλοί, αλλά και πολύ πιο κοντά μας από όσο φανταζόμασταν. Μια ματιά στα social media και το χρονολόγιο του καθενός, μπορεί να κρύβει τις πιο δυσάρεστες εκπλήξεις. Φίλοι, γνωστοί, παλιοί σύντροφοι ή απλώς άτομα που ήταν πολιτικοποιημένα και δήλωναν αριστεροί, με τη γενική ή και την ευρύτερη έννοια. Τους βλέπεις, συγχύζεσαι και απορείς.

Πότε έγιναν τόσο πολλοί οι σκατόψυχοι γύρω μας; Πότε έπαψαν να νιώθουν φρίκη με τα πογκρόμ και τους ρατσιστές; Πότε έπαψαν να νιώθουν στοιχειώδη ανθρωπιά για τους ξεριζωμένους, για τα θύματα του πολέμου; Πότε άρχισαν να θεωρούν ως απειλή τους πρόσφυγες και όχι τον ιμπεριαλισμό που τους γεννά μαζικά; Πότε έστριψε λάθος η σκέψη τους σε γενικές έννοιες -πχ Νέα Τάξη Πραγμάτων; Πότε άρχισαν να σκέφτονται έχοντας ως βάση τους το έθνος και τη φυλή, και όχι την τάξη μας, το έθνος των εργαζομένων; Πότε μπορεί να τους κατάπιε η “γεωπολιτική” ανάλυση των συμφερόντων και ξέχασαν την ταξική;

Πότε άρχισαν να μοιάζουν τόσο πολύ στο τέρας που πολεμάμε; Πότε ξεκίνησαν να μιλάνε με τόσο πάθος για τον στρατό και την αστυνομία που φυλάνε τα σύνορα; Πότε πέρασαν από την άλλη πλευρά τα πολιτικά σύνορα χωρίς να το καταλάβουν; Που έκρυβαν τόσο καιρό αυτές τις σκέψεις; Και αν τελικά ήταν πάντα τέτοιοι, εμείς γιατί τους θεωρούσαμε κοντά μας -αν όχι δικούς μας- ή έστω γενικά και αόριστα κάπως αριστερούς;

Ο κυρίαρχος λόγος έχει σκάψει πολύ πιο βαθιά απ’ όσο φανταζόμαστε. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν είναι απλές ιδεολογίες της μόδας, παροδικές σαν τη ΧΑ. Ήρθαν για να μείνουν και δε θα πεθάνουν μόνες τους, αν δεν τις τσακίσουμε. Και αυτό δείχνει πόσο μεγάλο, δύσκολο αγώνα έχουμε μπροστά μας. Το να τους διαγράψεις από φίλους είναι το λιγότερο. Το δύσκολο είναι πώς θα διαγράψουμε τον φασισμό από τη ζωή μας και ό,τι τον καλλιεργεί.