Ο Πρετεντέρης και ο “μπούτζος” του Καραϊσκάκη
Με παραδείγματα από την ελληνική ιστορία εμπλουτίζει ο Πρετεντέρης το “εθνεγερτήριο” κάλεσμά του ενάντια στην “εισβολή” των κατατρεγμένων.
Από όλες τις ρατσιστικές παρόλες που εδραιώνονται στο δημόσιο λόγο αυτές τις δύσκολες μέρες, η πιο συχνή και συνάμα επικίνδυνη είναι εκείνη που κάνει λόγο για “εισβολή” στο έδαφος της χώρας. Δεν έχει καμία σημασία ότι πουθενά στην ιστορία δεν έχει καταγραφεί εισβολή άοπλων, πεινασμένων ανθρώπων, μαζί με γυναικόπαιδα, σε επικράτεια μιας χώρας που, όχι απλά δεν ενδιαφέρονται να κατακτήσουν, αλλά θέλουν όσο το δυνατόν συντομότερο να φύγουν από αυτή και να κατευθυνθούν σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ισχυρότερα οικονομικά, όπου σε αρκετές περιπτώσεις έχουν άλλους συγγενείς ή φίλους. Ούτε έχει σημασία πως οι μεγαλοστομίες περί “εισβολής” με υποκινητή την Τουρκία δεν έχουν ως συνέπεια το παραμικρό διπλωματικό μέτρο από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, πράγμα επίσης πρωτοφανές στην ιστορία των εισβολών παγκοσμίως. Ακόμα και το νατοϊκό βέτο που – έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να αποτελέσει λύση – διέρρεαν αρχικά τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ότι είχε θέσει η Ελλάδα, αποδείχτηκε “αυστηρή προειδοποίηση” και άλλες τέτοιες φαιδρότητες.
Η προπαγάνδα περί εισβολέων ωστόσο παραείναι γοητευτική για να την αγνοήσουν οι στυλοβάτες των συστημικών ΜΜΕ, προσθέτοντας τη δική τους πινελιά μισαλλοδοξίας, προπαγάνδας και ρητορικής μίσους. Όπως ο Ι.Κ Πρετεντέρης, που μέσω της στήλης του “Εμπιστευτικά”, κηρύσσει εθνικό συναγερμό ενάντια στην “εισβολή”, όπως τιτλοφορεί το συγκεκριμένο κείμενο.
Ο δημοσιογράφος μας καλεί “να κόψουμε τα καλαμπούρια”, γιατί προφανώς ως τώρα είχαμε τρελαθεί στο χαβαλέ, και να δούμε ότι “δεν αντιμετωπίζουμε μετανάστες, ούτε πρόσφυγες, ούτε λαθρομετανάστες, ούτε κατατρεγμένους, ούτε απελπισμένους”, αλλά μια “εισβολή” “οργανωμένη από την Τουρκία” για να εκβιάσει Ελλάδα και Ευρώπη. Η υπόνοια που θέλει να αφήσει, αλλά ακόμα κι ο ίδιος δεν τόλμησε να γράψει ευθέως, είναι πως οι δυστυχείς στα σύνορα αποτελούν κάποιου είδους μισθοφόρων ή πρακτόρων της Τουρκίας, που ήρθαν με ανορθόδοξο τρόπο να επιβάλλουν τα σχέδια του Ερντογάν στη χώρα μας. Οπότε τους αξίζει οτιδήποτε κι αν τους συμβεί και σίγουρα όχι η συμπόνοια και η αλληλεγγύη μας.
Συνεχίζει λέγοντας πως “σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρω τι κάνουν αλλού. Στο δικό μας μαγαζί όμως τα πράγματα είναι απλά”. Καμία έκπληξη που αντιμετωπίζει την πατρίδα, για την οποία τόσο κόπτεται, ως “μαγαζί”, αφού ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του ήταν εκείνοι που στην αρχή των μνημονίων και της κρίσης πρότειναν να αντιμετωπίσουμε τη χώρα ως χρεοκοπημένη επιχείρηση.
Στη συνέχεια, η φρασεολογία μοιάζει απευθείας βγαλμένη από ναζιστικά αντισημιτικά έντυπα της δεκαετίας του ’30, με προτροπές για “απόκρουση της εισβολής” και φύλαξη των συνόρων “για να μην περάσει κουνούπι” (εδώ δείχνει έμμεσα πως ακριβώς αντιλαμβάνεται τα καραβάνια των ξεριζωμένων ο Πρετεντέρης) “με χημικά, με φράχτες, με ξύλο, με ασπίδες, με μπουνιές και κλωτσιές, με νύχια και με δόντια, με όπλα αν χρειαστεί”. Είναι εντελώς απροκάλυπτος ο ηδονικός τόνος με τον οποίο καλεί σε ξύλο, μπουνιές, κλωτσιές, ακόμα και όπλα, σε βάρος ανυπεράσπιστων ανθρώπων, που μόνο έγκλημά τους είναι η απελπισμένη προσπάθειά τους να φτάσουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Εδώ ο Πρετεντέρης δεν καθαγιάζει απλά τη “νόμιμη” κρατική βία, όπως αυτή ασκείται από στρατό και αστυνομία στα σύνορα, αλλά εμμέσως και τα μίνι – πογκρόμ που διοργανώνουν ακροδεξιές ομάδες με στόχο προσφυγικές δομές, ρεπόρτερ και οποιονδήποτε άλλο θεωρούν συμπαραστάτη των “εισβολέων”.
Όλα αυτά μάλιστα τα συγκρίνει με το έπος του ’40, εμμέσως ακόμα και με την επανάσταση του 1821, αφού φέρνει ως παράδειγμα την περίφημη απάντηση του Καραϊσκάκη στον Μαχμούτ Πασά Σκόδρα: “Ρώτησα τον μπούτζο μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω”. Περιέργως, από τα γλαφυρά εθνοπατριωτικά παραδείγματα απουσίαζε ο Λεωνίδας και το “μολών λαβέ”, ίσως παραήταν τετριμμένο για την πάντα πρωτότυπη πένα του αρθρογράφου.
Ευτυχώς όμως που, πάντα κατά τον ίδιο, “είμαστε μια φιλήσυχη χώρα με έναν μάλλον καλοκάγαθο και πονόψυχο λαό. Ίσως λίγο φωνακλάδες, καβγατζήδες και παρεξηγησιάρηδες. Αλλά νοικοκυραίοι άνθρωποι. Κι αν έχουμε πάθη, δεν έχουμε μίση”. Τώρα, αν κάποιες “ξεκωλιάρες ανοίγουν τα πόδια τους” τι φταίμε εμείς δηλαδή;
screenshot από @ftwxos_Mp_K
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
1 Trackback