Ελλάδα – Ρωσία 1-0

Καθόμαστε με συναδέλφους από τη δουλειά σε τυπική τσέχικη μπυραρία στα περίχωρα του Μπρνο, πρώην Brünn απ’ τα χρόνια της Αυστροουγγαρίας. Η νότια Μοραβία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι Αυστρία σ’ ένα παράλληλο ιστορικό γίγνεσθαι. Αλλά αυτά είναι όπως πάντα παπαριές, η ιστορία πήρε αυτήν την τροπή κι όχι άλλη. Τα πράματα είναι όπως είναι και φυσικά, θα αλλάξουν κάποτε. Τα πάντα ρει.

Η παρέα αποτελείται: Από μένα, εκ Βορείου Ελλάδος, τυπικός Βαλκάνιος κοντός, μόνο αγγλικά κι από ρώσικα μόνο το παζάλουστα. Πλατύς κουκουές με ένα κουταλάκι του γλυκού παραπάνω διεθνισμό λόγω μετανάστεψης.

Τον Ίχορ εξ Ουκρανίας. Μακρινή καταγωγή απο Λιθουανία όπως μαρτυρεί το επώνυμό του, ρωσόφωνος. Το “Ίχορ” είναι είναι κάποια παραλλαγή του Ίγκορ (προφέρεται J-ig(h)or) μόνο που στη δυτική εκδοχή των σλαβικών γλωσσών το “g” μετατρέπεται σε “h” εξ ου και Praha αντί για Praga. Για τα ουκρανικά δεδομένα κεντρώος δημοκρατικός, μάλλον κοψοχέρης τιμοσενκικός, ανένταχτος.

Τον Γιέγκορ (Egor) από τα βάθη της Σιβηρίας, απ’ το Ουλάν-Ούντε, θέλει μια βδομάδα άδεια για να πάει, να κάτσει ενα σου-κου και μια βδομάδα άδεια να γυρίσει. Ξανθός με εμφανή μογγολικά ζυγωματικά κι αδιόρατα σχιστά μάτια. Λιγομίλητος, βαρύς, καλό παιδί, βαμμένος πουτινικός.

Τον Αλιακσάντρ, Λευκορώσο, ψηλό, άνιωθο τύπο, μόνη του έγνοια πώς να τα βρει με την Πολωνέζα γκόμενά του. Κοντεύει τα τριάντα, μια ζωή τον Λουκασένκο θυμάται, πέραν τούτου ουδέν.

Τον Έντβαρντ, Τσερκέζο απ’ το Κράσνονταρ, νότια Ρωσία πολύ κοντά στην Κριμαία, ρωσόφωνος ορίτζιναλι, αραβόφωνος επειδή σπούδασε στη Λαττάκεια της Συρίας πριν το μακελειό. Καλό παιδί, μάλλον δεξιός ζιουγκανοφικός.

Τον Ιβάν απ’ το Γιεκατέρινσμπουργκ στα Ουράλια, ψηλός συμπαθής και λιγομίλητος καριερίστας, μάλλον δυτικίζων πολιτικά, για κασπαροφικό τον κόβω με μια πρέζα, στη μύτη, σωβινισμό.

Συνάδελφοι άλλων εθνοτήτων, Ρουμάνοι, Τσέχοι έχουν εγκαταλείψει την παρέα.

Όλοι οι παραπάνω πλην εμού, μιλάν τα ρώσικα σαν μητρική αλλά και τα τσέχικα σαν πρώην φοιτητές στην Τσεχία, αλλά χάριν αλληλοκατανοήσεως επειδή εγώ είμαι ο μόνος “αταίριαστος”, η κουβέντα γίνεται στη λίνγκουα φράνκα των καιρών μας, εγγλέζικα. Κοινό όλων μας, εργαζόμαστε όλοι σε αμερικάνικη πολυεθνική, με υποτετραπλάσιο μισθό απ’ ό,τι οι αμερικανοί συναδέλφοι. Ειρωνεία ξε-ειρωνεία, η σύνθεση και η τοποθεσία της παρέας, πέντε πρώην σοβιετικοί (συν ένας άσχετος βαλκάνιος) με μπερδεμένο εθνοτικό μπαγκράουντ ο καθένας, κάθονται σε μπυραρία πρώην “λαϊκής” δημοκρατίας και όλοι δουλεύουν σε μονοπώλιο της κορυφαίας ιμπεριαλιστικής χώρας. Μάλλον ηττήθηκε ο σοσιαλισμός, σε μια, σε λίγες, σε ουκ ολίγες χώρες. Υγεία, την άλλη φορά. Και μην ακούσω παπαριές τύπου “πάλι με χρόνια, με καιρούς…”. Άλλο βλακώδεις μεγαλοϊδεατικοί ευσεβείς πόθοι, άλλο σχέδιο οικοδόμησης και ιστορική αναγκαιότητα.

Αναπόφευχτα λοιπόν η κουβέντα έφτασε και στο σοσιαλισμό, στην πρώην ΕΣΣΔ ειδικά.

Διάχυτη η αίσθηση από όλους ότι -τι έκπληξη!- τα πράματα τότε ήταν “καλά”. Μια αδιόρατη αποστασιοποίηση του Ουκρανού απ’ τη ζεστή ρώσικη αγκαλιά, μια αγκαλιά που η ζεστασιά της σχηματίζονταν γεμάτη πουτινική βεβαιότητα στο α λα Μόνα Λίζα μειδίαμα του Ιβάν και την γαλήνια (ψευτο)ανωτερότητα του Γιέγκορ, δυο Ρώσων που τα σπίτια τους απέχουν κοντά τέσσερεις χιλιάδες χιλιόμετρα… Ο σωβινισμός είναι η ηλιθιότητα περί φυλετικού ή εθνοτικού μεγαλείου αλλά, μεταξύ μας, όταν κατάγεσαι από μια χώρα που για τη διασχίσεις απ το Καλίνινγκραντ ως το Βλαδιβοστόκ θες κάνα μήνα, ντάξ το ψιλοκαταλαβαίνω, κοτζάμ χώρα. Να είσαι όμως π.χ. σωβινιστής Λετονός, τότε είσαι για τα σίδερα.

Ο Λευκορώσος άνιωθος, όπως η πατρίδα του που αποβάλλει χρόνο με το χρόνο το πρώτο συνθετικό της. Ούτε καλό ούτε κακό να απορροφιέσαι από ένα ισχυρότερο πολιτισμό, έτσι γινόταν πάντα. As far as I’m concerned, πάλι εργάτης στην πολυεθνική είναι, ήτοι η ταξική του ταυτότητα είναι ίδια με του μειδιάζοντος “μεγάλο”-ρώσου,  σαράντα χιλιάδες κορώνες μικτά το μήνα. Κι ακόμα να τα βρει με την Πολωνέζα γκόμενά του.

Σε κάποια φάση ο Ιβάν πετάει την κουβέντα “ε, όταν ήρθε ο Μπρέζνιεφ μετά τον Στάλιν καλυτέρεψαν τα πράματα..”. Συμφώνησαν όλοι. Η ιστορική τάξη πραγμάτων με ανάγκασε να πάρω το λόγο.

–Εχμ, να με σχωρνάτε που παρεμβαίνω, μετά τον Στάλιν δεν ήταν ο Μπρέζνιεφ.
-Χαχαχα, άκου τι λέει ο άνθρωπος.
-Σόρρυ σύντροφοι, μετά τον Στάλιν ήταν κατά σειρά: Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένκο, Γκορμπατσόφ, μαρμάγκα.
-…

Το επιβεβαίωσαν όλοι με μια γρήγορη ματιά στη γουικιπέντια.

Το μειδίαμα των Ρώσων συναδέλφων μετετράπη σε μπρεζνιεφικό τέντωμα λαιμού, να αποφύγουν την αμηχανία απ’ τις ατέλειες της οικοδόμησης, την έλλειψη γνώσης. Ο Τσερκέζος που μάλλον ήταν ο περισσότερο φιλοσοβιετικός, λιγότερο πουτινικός, χαμογέλασε με συμπάθεια. Ο Ουκρανός επίσης χαμογέλασε με μιαν ανεπαίσθητη -πάλι- χαιρεκακία που κάποιος “τάπωσε” τους ψευτομεγαλορώσους. Ο Λευκορώσος δεν ένιωσε όπως πάντα, το βλέμμα του μονίμως καρφωμένο βόρεια προς Πολωνία μεριά.

Πολύ θα ‘θελα η ίδια παρέα να βλέπαμε το μπασκετάκι σήμερα, Ελλάδα-Ρωσία, να κόψω αντιδράσεις, συμμαχίες, σχόλια. Το μόνο σίγουρο θα ‘ταν η ανιωθότητα του Λευκορώσου που ακόμα να τα βρει με την Πολωνέζα γκόμενά του.