Πώς μπορείτε να μη φρικάρετε όταν ακούτε για ξερονήσια;

Πώς μπορείτε και δε φρικάρετε, όταν ακούτε για ξερονήσια;

Πώς μπορείτε και δείχνετε τόσο ψύχραιμοι, τέτοια ανοχή σε όποιον το λέει; Γιατί δεν το κόβετε μαχαίρι, γιατί δεν αντιδράτε, δεν νιώθετε να σας προσβάλλει; Γιατί τον αφήνετε να πιστεύει ότι λέει απλώς μια άποψη, σαν όλες τις άλλες; Δεν έχετε καταλάβει πως αυτό είναι το πρώτο βήμα, η βάση, για να γίνει αργότερα αποδεκτή;

Πόσο σάπιοι μπορεί να είστε μέσα σας; Σε τι λήθαργο έχει πέσει η συνείδησή σας; Γιατί δεν την νιώθετε να ταράζεται, να επαναστατεί; Ποιο ναρκωτικό είναι τόσο ισχυρό και την κρατάει υπνωτισμένη; Να ‘ναι μόνο τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα τους; Να ‘να ότι σας μπούκωσαν με φαΐ και αγαθά, που ρίχνει τους παλμούς και φράζει τις αρτηρίες του εγκεφάλου; Μα αφού ούτε καν αυτό δεν κάνουν πλέον, δεν το χρειάζονται. Αφού παίζετε την κασέτα κι από μόνοι σας, χωρίς “υλικό κίνητρο”.

Γιατί δε νιώθετε να σας μειώνει, σαν “πρόταση”, την νοημοσύνη, την ανθρώπινή σας υπόσταση; Πότε ξεχάσατε να είστε άνθρωποι; Πότε αρχίσατε να θαυμάζετε τους ανθρωποφύλακες και να τους στέλνετε ενισχύσεις; Πότε πάθατε ιστορική αμνησία και ζηλέψατε την εποχή του “Νέου Παρθενώνα” στη Μακρόνησο; Δεν είχατε ποτέ κάποιον παππού, συγγενή, γνωστό, να σας πει τι ήταν η Μακρόνησος; Δεν έτυχε ποτέ να διαβάσετε κάτι για τη ζωή εκεί, που στην έκαναν αβίωτη, για να αποκηρύξεις τις ιδέες σου;

Δεν αντιλαμβάνεστε καν τη σημειολογία, έστω; Είστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύετε πως αν ανοίξουν τα ξερονήσια, δε θα έρθει και η δική σας σειρά να γίνετε κάποτε μόνιμοι θαμώνες τους;

Πότε γίνατε ένα με τους φασίστες; Πότε σταματήσατε να το θεωρείτε ρετσινιά; Πότε έπαψε να σας ενοχλεί η σκατοψυχιά; Πότε μάθατε να την παίρνετε ως δείγμα αντρείας και πατριωτικού φρονήματος; Πότε κυλιστήκατε σε αυτόν τον βούρκο και άρχισε να σας καταπίνει;

Πότε αρχίσατε να βλέπετε τους ξεριζωμένους σαν κατσαρίδες, που πρέπει να τους ψεκάσετε για να φύγουν από το σπίτι σας; Πότε γίνατε τόσο ψεκασμένοι και δηλώσατε παραίτηση από τον ορθό λόγο, πιστεύοντας πως αρκεί να ψεκάσετε αλλήλους με νερό, για να μην κολλήσετε τον κορονοϊό;

Πότε αρχίσατε να περπατάτε ξανά με τα τέσσερα και σκυμμένο κεφάλι; Πότε πήγατε τόσο πίσω το ανθρώπινο είδος, που έκανε τόσο κόπο για να σταθεί στα πόδια του;

Πότε θα κάνει ξαστεριά, με τόση μαυρίλα γύρω μας; Και πότε θα αρχίσουμε να φρικάρουμε εμείς με όσους μένουν απαθείς και συνένοχοι γύρω μας;