Ονομάζομαι Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΤΡΙΠΛΙΝΓΚ: Κύριε Μπρεχτ, μπορείτε, σας παρακαλώ, να δηλώσετε για τα πρακτικά το πλήρες ονοματεπώνυμό σας και την παρούσα διεύθυνση σας; Παρακαλώ, μιλήστε στο μικρόφωνο.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Ονομάζομαι Μπέρτολτ Μπρεχτ. Διαμένω στη Νέα Υόρκη, στον Δυτικό Εβδομηκοστό Τρίτο δρόμο, στον αριθμό τριάντα τέσσερα. Γεννήθηκα στο Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας, στις 10 Φεβρουάριου του 1898.

ΣΓΓΡΙΠΛΙΝΓΚ: Κύριε Μπρεχτ, η Επιτροπή έχει… (Διακόπτεται)

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ: Ποια ήταν η ημερομηνία ξανά;

ΣΤΡΙΠΛΙΝΓΚ: Μπορείτε να επαναλάβετε την ημερομηνία;

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: 10 Φεβρουάριου του 1898.

ΤΖΟΝ ΜΑΚΝΤΑΟΥΕΛ: Το 1898;

ΜΠΡΕΧΤ: 1898.

ΣΤΡΙΠΛΙΝΓΚ: Κύριε Πρόεδρε, η Επιτροπή έχει στη διάθεσή της έναν διερμηνέα, σε περίπτωση που ο κύριος Μπρεχτ επιθυμεί τη βοήθειά του.

ΜΠΑΡΤΛΙ ΚΡΑΜ: Θα θέλατε κάποιον διερμηνέα;

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επιθυμείτε διερμηνέα;

ΜΠΡΕΧΤ: Ναι.

Επιπλέον, σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Ουαπίτι, μπορεί να διαβάσει κανείς το άρθρο του Μπρεχτ «Εμείς οι δεκαεννιά», που δημοσιεύτηκε το 1950, όπως και τη γραπτή δήλωση που δε διαβάστηκε στην HUAC, απ’ όπου το παρακάτω απόσπασμα:

… Για ένα διάστημα η Γερμανία φαινόταν να ακολουθεί τον δρόμο της δημοκρατίας. Υπήρχε ελευθερία του λόγου και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 ωστόσο, οι παλιές, αντιδραστικές μιλιταριστικές δυνάμεις άρχισαν ξανά να ενισχύονται.

Βρισκόμουν τότε στο ζενίθ της καριέρας μου ως θεατρικός συγγραφέας. Το έργο μου Η όπερα της πεντάρας ανέβαινε στις θεατρικές σκηνές όλης της Ευρώπης. Τα έργα μου παίζονταν στο Βερολίνο, το Μόναχο, το Παρίσι, τη Βιέννη, το Τόκιο, την Πράγα, το Μιλάνο, την Κοπεγχάγη, τη Στοκχόλμη, τη Βουδαπέστη, τη Βαρσοβία, το Ελσίνκι, τη Μόσχα, το Όσλο, το Άμστερνταμ, τη Ζυρίχη, το Βουκουρέστι, τη Σόφια, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Ρίο ντε Τζανέιρο κλπ. Στη Γερμανία όμως ακούγονταν ήδη φωνές που απαιτούσαν την άρση της ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης. Ανθρωπιστικές, σοσιαλιστικές, ακόμα και χριστιανικές ιδέες χαρακτηρίζονταν «αντιγερμανικές» (undeutsch). Μια λέξη που αδυνατώ να σκεφτώ χωρίς τις συνακόλουθες θηριωδίες του Χίτλερ. Την ίδια στιγμή πολιτιστικοί και πολιτικοί θεσμοί του λαού διώκονταν βιαίως. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όσα ελαττώματα και αν είχε, πέρναγε ένα πολύ δυνατό μήνυμα, που αποδέχονταν σι καλύτεροι συγγραφείς και κάθε είδους καλλιτέχνες: Die Kunst dem Volke (η τέχνη ανήκει στον λαό). Οι γερμανοί εργάτες, που το ενδιαφέρον τους για την τέχνη και τη λογοτεχνία ήταν πράγματι αρκετά μεγάλο, αποτελούσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του γενικότερου κοινού αναγνωστών και θεατρόφιλων. Μας προκαλούσαν ανησυχία τόσο τα βάσανα της ισοπεδωτικής οικονομικής ύφεσης που απειλούσε ολοένα και περισσότερο τα πολιτιστικά τους πρότυπα, όσο και η ξεδιάντροπη και συνεχής ενίσχυση της παλιάς μιλιταριστικής, φεουδαρχικής, ιμπεριαλιστικής συμμορίας. Άρχισα να γράφω μερικά ποιήματα, τραγούδια και θεατρικά που αντικατόπτριζαν τα συναισθήματα του λαού και επιτίθονταν στους εχθρούς του, οι οποίοι ξεκάθαρα πια παρήλαυναν κάτω από τη σβάστικα του Αδόλφου Χίτλερ…