Οι πρόσφυγες

Οι πρόσφυγες

Σαν τα πουλιά οι άνθρωποι
νυχτώνονται στη μπόρα,
στο κύμα και στον άνεμο,
στη δίσεκτη την ώρα…

Σκάρτε, δειλέ πολιτισμέ
του θλιβερού αιώνα,
νήπια, γέροι κι άρρωστοι
θρηνούν μες στο χειμώνα.

Από του νου μου το στενό
μαύρες σκιές περνάνε,
νιοι και μανάδες κι ορφανά
που λυτρωμό ζητάνε.

Μα οι μέρες δεν αλλάζουνε
στου δειλινού το χρώμα,
με μοιρολόγια και μ’ ευχές
και με σπονδές στο χώμα.

Στον άνθρωπο να ορκιστείς
π’ ανάβει η ψυχή του,
που βάφει με το αίμα του
μ’ αίμα την προσευχή του.

Ένα καράβι αρμάτωσε
να βγεις στην οικουμένη,
να ‘βρουν αμπρί κι οι πρόσφυγες
κι όλοι οι ξεριζωμένοι,…