Μην ξεχάσετε να τους χειροκροτήσετε και όταν απεργούν

Είναι οι ίδιοι που έμαθες (σου έμαθαν) να τους λες και να τους θεωρείς “συντεχνία”.
Είναι οι ίδιοι που τους έλεγες βολεμένους δημόσιους υπαλλήλους με παχυλούς μισθούς.
Είναι οι ίδιοι που τους έβαζες όλους μαζί στο ίδιο σακί με τους διεφθαρμένους μεγαλογιατρούς που παίρνουν φακελάκι και τους θεωρούσες “λαμόγια”.

Σήμερα τους θεωρείς ήρωες, γιατί σώζουν ζωές και δίνουν μάχη με τον θάνατο. Αλλά δεν είναι ήρωες μόνο γι’ αυτό. Και αν είναι άνιση η μάχη που δίνουν ενάντια στον κορονοϊό, είναι γιατί κάποιοι δε φρόντισαν να τους δώσουν τα απαραίτητα πολεμοφόδια. Τους έκριναν “ασύμφορους”, πετσόκοψαν μισθούς και δώρα, προσωπικό, εξοπλισμό, έμψυχο και άψυχο δυναμικό.

Τι μπορεί να (σου) κάνει ο δικός τους ηρωισμός στην καταπολέμηση του ιού, αν οι στρατηγοί “μας” -δηλαδή η πολιτική ηγεσία- είναι από την άλλη πλευρά, υπονομεύει τη δουλειά τους και τους βάζει διαρκώς εμπόδια; Τι μπορούμε να πετύχουμε αν κάποιοι βλέπουν αυτή “την κρίση ως ευκαιρία” για εύκολο κέρδος, εκμετάλλευση, για κατάργηση δικαιωμάτων κτλ;

Αύριο, -όταν με το καλό περάσει αυτή η μπόρα-, μπορεί να δεις αυτούς που χειροκροτάς σήμερα ξανά στον δρόμο, να απεργούν και να διεκδικούν δημόσια δωρεάν υγεία, να ζητάνε να αλλάξουν τα πράγματα, το σημερινό χάλι, η πολιτική που κάνει την υγεία εμπόρευμα, θεωρώντας πως περισσεύουν γιατροί, νοσοκομεία και ΜΕΘ. Μην ξεχάσεις να τους χειροκροτήσεις τότε. Ή ακόμα καλύτερα, να πας δίπλα τους, στην αλυσίδα, και να φωνάξεις μαζί τους. Να αφήσεις το “μένουμε σπίτι” στον καναπέ, για τις έκτακτες περιπτώσεις και όχι να το κάνεις στάση ζωής.

Και αν αυτό σου φαίνεται πολύ, φρόντισε τουλάχιστον να μην τους ξαναπείς “λαμόγια, βολεμένους, συντεχνία…”. Όλα αυτά που έμαθες να παπαγαλίζεις από την τηλεόραση και τα δελτία ειδήσεων. Αλλιώς χτες δε χειροκροτούσες τους υγειονομικούς, αλλά αυτούς που σου κλέβουν λίγο-λίγο τη ζωή κάθε μέρα, και κινούν τα δικά σου νήματα, σα να ‘σουν μαριονέτα τους.