“Θέλω να ζητήσω συγνώμη στον Μητσοτάκη που τον υποτιμούσα τόσα χρόνια…” – Ένας φανταστικός γιατρός στην υπηρεσία της κυβέρνησης

Θυμάστε τους συνταξιούχους που συναντούσαν πρωθυπουργούς, πχ Παπανδρέου (ΓΑΠ) και Σαμαρά, τους έπιαναν κουβέντα και το νόημα ήταν κάτι σαν “σφάξε με αγά μου να αγιάσω;”. Ο ένας θα έδινε ευχαρίστως το μισθό του, άλλος ένα πόδι, ένα χέρι, οτιδήποτε απαιτούσε το καλό της πατρίδας και ο μνημονιακός λογαριασμός.

Τώρα περνάμε στην επόμενη φάση, όπου τους φανταστικούς χαρακτήρες δεν τους επινοούν-επικαλούνται οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί, αλλά η βρώμικη δουλειά πέφτει στα παπαγαλάκια της κυβέρνησης που σηκώνουν αγόγγυστα το βάρος, με υψηλής αξιοπιστίας ρεπορτάζ του τύπου “μου είπε μια φίλη μου ότι ένας γνωστός της…”. Τα dejavu με τον χαρακτήρα της θείας Μπεμπέκας από τις Τρεις Χάριτες, δε σταματάν ποτέ.

Ιδού ένα δείγμα δημοσιογραφίας υψηλής ποιότητας από τον Γιάννη Κουρτάκη, στα Παραπολιτικά.

Θα σας διηγηθώ λοιπόν μια σύντομη ιστορία, την οποία μου μετέφερε φίλη μου, η οποία χθες πήγε (εκτάκτως) σε οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο.

Όπως μου είπε οδοντίατρος δεν είχε διαχρονικά καλή άποψη για τον Μητσοτάκη. Απεναντίας όλα αυτά τα χρόνια μιλούσε μόνο υποτιμητικά και μάλιστα δημοσίως για τον σημερινό πρωθυπουργό. Φτανοντας η φίλη μου, εντελώς αυθόρμητα της είπε.

«Σήμερα ακούγοντας τον Μητσοτάκη για πρώτη φορά αισθάνθηκα την ανάγκη να τον συναντήσω, έστω και τυχαία…». Γιατί μωρέ; Τι να τον κάνεις, αφού συνέχεια τον βρίζεις. «Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το θέλω. Για να του ζητήσω συγνώμη, για τα χρόνια που τον υποτιμούσα».

Σαν κι’ αυτόν τον οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο, υπάρχουν πολλοί ακόμη, που βλέποντας την σοβαρή στάση που επιδεικνύει ο Μητσοτάκης, αισθάνονται την ανάγκη να του δώσουν το χέρι. Και μιλάμε για αυθόρμητες συμπεριφορές, που ξεπερνούν τα κόμματα και τα χρώματα.

Η έλλειψη πολιτικής-κομματικής σκοπιμότητας είναι κάτι παραπάνω από φανερή στην παραπάνω αντικειμενική και αυθόρμητη γνώμη, που υπερβαίνει κόμματα και χρώματα και γίνεται ένα ουράνιο συνταγματικό τόξο. Τουλάχιστον φρόντισε ο δημοσιογράφος να δώσει ψήγματα αληθοφάνειας στο στόρι, επιλέγοντας τη σωστή ειδικότητα για τον πρωταγωνιστή: ιδιώτης οδοντίατρος στα νότια προάστια, όχι γιατρός ή νοσηλευτής δημόσιου νοσοκομείου, που βέβαια πολύ θα ήθελαν να συναντήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να τους ζητήσει εκείνος έμπρακτη συγγνώμη για την κόλαση που καλούνται να διαχειριστούν σχεδόν απροστάτευτοι.

Ο Μητσοτάκης πρέπει να πλασάρει το προφίλ του ικανού, σοβαρού ηγέτη που μας οδηγεί με στιβαρό χέρι στο τούνελ της κρίσης και συσπειρώνει τις λαϊκές μάζες -αυθόρμητα πάντα- γύρω από το πρόσωπό του. Το λένε όλοι πια, ο αρθρογράφος από τα Παραπολιτικά, η φίλη του, ο οδοντίατρός της, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Πεταλούδας… Όλοι.

Και αν εσύ, φίλε αναγνώστη, δυσπιστείς, είναι γιατί είσαι απομονωμένος από τις μάζες, έτσι κλεισμένος που κάθεσαι σπίτι σου -εκτός και αν πρέπει να δουλέψεις για το κέρδος του αφεντικού, οπότε αλλάζει. Κι αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με το παραπάνω αφήγημα, τόσο το χειρότερο για αυτήν και όσους δεν το χάφτουν αμάσητο…