Ήταν μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος ο Μάικ Μπουσέ…

Είναι στιγμές σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου, που λες “τα ‘χω δει όλα”, “δεν υπάρχει κάτι άλλο να δω σ’ αυτήν την ζωή”.

ΧΑ! ΣΕ ΓΕΛΑΣΑΝΕ, ΜΙΚΡΕ, ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΕ, ΚΕΡΑΤΟΥΚΛΗ ΦΙΛΕ ΜΟΥ!!!

Δεν είναι μόνο μια νομοτέλεια της ζωής, “γηράσκω αεί διδασκόμενος” και άλλα τέτοια. Είναι πραγματικά ότι η ξεφτίλα μερικών ατόμων και η υποτέλεια άλλων στην ξεφτίλα των πρώτων, που ωθεί, ως από μηχανής διάολος (ούστ, παλιοδαιμόνια που θα ‘λεγε και μια διαταραγμένη -πλην viral- ψυχή) αυτήν την συνθήκη.

Ο σημερινός εκνευρισμός μου οφείλεται σ’ έναν παλαβιάρη Αμερικάνο, νεομοντερ… Βασικά, δε ξέρω πού να το κατατάξω αυτό, γιατί δε μου μοιάζει και πολύ για τέχνη αυτό που κάνει. Mike Bouchet λέγεται το παλικάρι και τι έκανε ο θεούλης;

ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΛΙΠΟΥΠΟΛΗΣ ΜΕ ΚΟ(Κ)Α-ΚΟΛΑ!

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος ο Μάικ Μπουσέ…

Η αντίδραση τόσο του κόσμου, όσο και των τοπικών μέσων ενημέρωσης ήταν άμεση μεν, έδειχνε μια περίεργη έκπληξη δε, παρ’ ότι ήταν ενημερωμένοι.

Σύμφωνα με δήλωση του ίδιου στο plovdiv24.bg, χρησιμοποιήθηκαν 90.000 λίτρα μη-αλκοολούχου ανθρακούχου ποτού, 10.000 λιγότερα απ’ όσα χρησιμοποιήθηκαν στο ίδιο εγχείρημα στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Όπως εξήγησε τον “απασχολούσε καιρό η ιδέα να κολυμπάς μέσα σε ανθρακούχο ποτό ή να βλέπεις το καθρέφτισμά σου σ’ αυτό.

Υπάρχουν και οι αρνητικές αντιδράσεις σαφώς. (ναι, μάλλον υπάρχουν και λογικοί άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο). Άρθρο στο часа24.bg αναφέρει ότι οι θεατές αυτού του… τεχνήματος νόμιζαν ότι απ’ το σιντριβάνι τους τρέχουν λύματα.

Ποιος είναι όμως ο Mike Bouchet;

Στη συνέντευξη που του πήρε το webcafe.bg στις 14 του Σεπτέμβρη, αναφέρεται:

-Είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε δική του μάρκα διαιτητική Κόλα και γέμισε μια πισίνα μ’ αυτήν…

-Ο Μάικ Μπουσέ είναι καλλιτέχνης του οποίου η τέχνη δε μπορεί να μπει σε στεγανά.

-Είναι απ’ αυτήν την γενιά καλλιτεχνών που αλλάζουν τη λειτουργία, την ιδέα και το νόημα της τέχνης…

Ενώ στη λεζάντα της φωτογραφίας του, γράφει ο ίδιος “Μ’ αρέσει η ιδέα, ότι η τέχνη δεν είναι κάποιο αποτέλεσμα του εγωισμού μου.”

Το ενδιαφέρον βρίσκεται λίγες ερωτήσεις παρακάτω, που η δημοσιογράφος τον ρωτάει: “Ο καπιταλισμός και η μαζική παραγωγή είναι βασικά θέματα στη δουλειά σου. Σε ποιους κινδύνους σπρώχνουν τον σημερινό άνθρωπο;”, για να απαντήσει ο ίδιος ότι, ο άνθρωπος πάντα ήταν καταναλωτικό ον και πάντα θα είναι και να μην νιώθει ενοχές γι’ αυτό και ότι, το πρόβλημα του καπιταλισμού είναι η διαρκής ανάπτυξή του και ότι πρώτα θα φάμε αυτόν τον πλανήτη και μετά θα πάμε στον επόμενο να κάνουμε το ίδιο.

Σε λίγες μέσα στιγμές ξεδιπλώνεται η στείρα ψυχή της αστικής καλλιτεχνικής αντίληψης. Απ’ τα συντριβάνια με κόκα κόλα, έως τον “καταναλωτισμό” που, είτε απ’ την πλευρά υπέρ, είτε κατά του καταναλωτισμού, πάλι το δάχτυλο στους λαούς κουνάει ο “καλλιτέχνης”, με τη λογική “ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει”.

Μία ερώτηση παρακάτω, αναφέρει ο ίδιος ότι “στον καταναλωτισμό υπάρχει ένα δημιουργικό στοιχείο με το οποίο μπορεί ο άνθρωπος να παίξει μαζί του.”, αναρωτώμενος “φαντάζεσαι πριν 50 χρόνια να σου πει κάποιος “θα φτιάξω δικιά μου μάρκα αναψυκτικών”; Τώρα μπορείς να κάνεις δικά σου αναψυκτικά ή δικά σου παπούτσια”.

Φτάνει να περάσει η ιδέα της επιχειρηματικότητας και της ατομικής κερδοφορίας. Να θέλει να γίνει με το στανιό αστός ο εργάτης. Άσχετα βεβαίως αν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεινοπαθούν κάτω από αβάσταχτους φόρους. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω και άρθρο, που γράφηκε στις 27 Ιούλη, στην εφημερίδα “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”.

Νούφαρα για μεταξωτές κορδέλες. Γιατί λέω νούφαρα; Γιατί αν τα φύκια σ’ έναν βαθμό μοιάζουν με κορδέλες, πρέπει μας περνάνε για πολύ μαλάκ… αφελείς για να περάσουμε το νούφαρο για κορδέλα!

Οι λαοί έχουν ευθύνες. Υπάρχουν τα τμήματα που δρουν με υπερκαταναλωτικά κριτήρια, υπάρχουν τα τμήματα που τα ανέχονται, που γίνονται τσιράκια του συστήματος, υπάρχουν κι αυτοί που αντιδρούν. Ο υπερκαταναλωτισμός, όμως, όπως και κάθε άλλο συστημικό εργαλείο, καλλιεργείται στα επιτελεία των βιομηχάνων, των εμπόρων και των τραπεζών, επιβάλλεται στον λαό μέσα απ’ την αγορά και προστατεύεται από το κράτος. Την κύρια ευθύνη την έχουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, που με την ίδια ευκολία δημιουργούν τόσο τον “καταναλωτισμό” ως μια διαρκή συνθήκη για την κερδοφορία τους, όσο και πετρελαιοκηλίδες στο Σαρωνικό και τη Σαλαμίνα, όσο και πραξικοπήματα στην Ελλάδα, την Λατινική Αμερική και τώρα τελευταία, στην Ουκρανία.

Εν κατακλείδι, δεν τον ξέρω τον κύριο. Ούτε το έργο του. Μπορεί παλαιότερα έργα του να είναι αριστουργήματα, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι αφελής, ή καλοπροαίρετος. Απ’ αυτό που είδα σήμερα πάντως, τέτοιο δείγμα γραφής δεν έδωσε το παλικάρι.

Το μόνο που βγαίνει απ’ αυτήν την ιστορία, είναι ότι η “τέχνη” του είναι αντιδραστική και χωρίς ουσία. Απλά να’ χαμε να λέγαμε.

Εξ’ άλλου, εφόσον δε θέλει να θίξει υπαρκτά προβλήματα, έστω και τον καταναλωτισμό, να εκφράσει ανθρώπινα συναισθήματα, για την αγάπη, το πάθος, το μίσος, το θάρρος, το θυμό ή να πει κάποια ιστορία, όλα αυτά είναι μια φάρσα που οργασμό μόνο στο δικό του μυαλό κι άλλων αφελών, στρατευμένων με το σύστημα, προκαλούν. Η δικιά τους φάρσα όμως, είναι μάντης κακών για τους λαούς.

Άντε και καλά χαμπέρια, μάγκες.

Γεώργιος Κόκκοτας

Υ.Γ – Να προσέχετε τους παππούδες σας, η Καϊλή θα τους κάνει θύματα του Κουμουνισμού, ακόμη κι αν ζουν και σας χαίρονται.