Ο κορονοϊός είναι “φίλος μας” – Αν έχουμε πόλεμο, δεν πρέπει να ψαχτούμε μεταξύ μας και για δοσίλογους;

Μπορεί να μην έχουμε (ακόμα) κάποιον επίσημο να μας πει ανοιχτά ότι ο κορονοϊός είναι φίλος μας, όπως λέει η περίφημη ατάκα για τους Γερμανούς στην κατοχή… Ή μάλλον γράψτε λάθος. Είχαμε τον Στέλιο Ράμφο να μας λέει ότι η πανδημία μπορεί να μετατραπεί σε ευλογία και στη Βρετανία ότι ο κορονοϊός είναι πιο ευχάριστο τέλος για τους ηλικιωμένος από τον καρκίνο. Στην τελική, πόλεμο έχουμε, κάποιοι θα πεθάνουν. Και τα παπαγαλάκια υπονοούν, εμμέσως πλην σαφώς ότι “ε, γέροι ήταν οι περισσότεροι, τα είχαν φάει τα ψωμιά τους”.

Αν αυτά λέγονται ανοιχτά, είναι δείγμα ότι οι δημοσιολόγοι της αστικής τάξης έχουν αποθρασυνθεί, βγαίνουν επιθετικά και νιώθουν ότι μπορούν να ξεδιπλώσουν απενοχοποιημένοι το μισανθρωπισμό τους. Αλλ’ αυτό δε σημαίνει ότι λέγονται τα πάντα. Όπως θα έλεγε και ο εθνάρχης της αστικής πολιτικής, υπάρχουν πράγματα που γίνονται, αλλά δε λέγονται, τουλάχιστον όχι ανοιχτά.

Δύσκολα θα ακούσουμε πχ από τα χείλη κάποιου επίσημου ότι ο κορονοϊός προσφέρει μια ευκαιρία ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίων και μιας ορισμένης διαχείρισης της κρίσης. Ακόμα πιο δύσκολα θα ακούσουμε ότι κάποιοι βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία για να βγάλουν κέρδος και να βάλουν δικαιώματα χρόνων σε καραντίνα. Ή έστω να δώσουν, για τα μάτια του κόσμου ονόματα και διευθύνσεις, πχ για τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα που θησαυρίζουν από τα τεστ για τον κορονοϊό.

Όλα αυτά θάβονται κάτω από τόνους κούφιων κηρυγμάτων περί εθνικής ομοψυχίας, για τη συλλογικότητα και την κοινότητα που νιώθουμε αυτές τις μέρες (από το σπίτι πάντα ή έστω από τα μπαλκόνια, αλλά όχι στον δρόμο όπου μπορεί να λάβουν χώρα μαζικές και ανεξέλεγκτες διεργασίες). Καλλιεργείται συστηματική η ιδέα ότι “όλοι μαζί μπορούμε” να νικήσουμε, αλλά πρέπει όλοι μας να κάνουμε θυσίες. Ναι, “αλλά σε ποιον βωμό;” είναι το ζήτημα. Αν είναι ο βωμός του ιδιωτικού κέρδους, εμείς θυσιάζουμε μισθούς και συμβάσεις, ενώ τα αφεντικά πετάνε μερικούς εργαζόμενους στον δρόμο, όπως κάνει το αερόστατο με τα βαρίδια, για να κερδίσει ύψος.

Ο πόλεμος – ακόμα κι αυτός ενάντια στον κορονοϊό – δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα -και αυτό το λέει ένας αστός θεωρητικός του πολέμου, ο Κλαούζεβιτς. Ποτέ δεν ήμασταν όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα, ούτε σε καιρούς ειρήνης και ανάπτυξης, ούτε σε καιρό πολέμου ή κρίσης, που έμπαινε μπροστά ως γενικό καθήκον η “ομοψυχία” (αντικαθιστώντας στο δημόσιο λόγο το ανθρωποφαγικό δόγμα homo homini lupus). Ας μην ξεχνάμε εξάλλου τι έχει δείξει και η ιστορία σε αντίστοιχες συγκυρίες: Αν μπορούσε η αστική μας τάξη, θα ήταν τώρα στο Κάιρο, ή οπουδήποτε αλλού έβρισκε καταφύγιο από τον κίνδυνο -αλλο αν τώρα η πανδημία έχει διεθνείς διαστάσεις και γι’ αυτό… μένουν Ευρώπη.

Ο ταξικός πόλεμος δεν αναστέλλει ποτέ τη δική του λειτουργία. Και τα καλυμμένα με μάσκες στόματα δεν είναι φιμωμένα, ούτε ξεχνάνε να μιλάνε και να διεκδικούν. Κι αν συνεχίσουμε τους ιστορικούς παραλληλισμούς, εφόσον έχουμε πόλεμο, τότε ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να ψαχνόμαστε μεταξύ “μας” για να βρούμε τους δοσίλογους που συνεργάζονται με τον εχθρό.

“Μα τι είναι αυτά που λέτε; Είναι κανείς που δε θέλει να νικηθεί ο ιός, να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η πανδημία;” θα ρωτήσει κανείς. Θεωρητικά όχι. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνει για να πετύχει αυτή τη νίκη και πώς εξοπλίζει το στρατό του -εφόσον μιλάμε για μια αστική κυβέρνηση, που διευθύνει αυτόν τον πόλεμο.

Ας διαβάσουμε λοιπόν τι λένε σχετικά οι νοσοκομειακοί γιατροί, στην ανακοίνωση της ΟΕΝΓΕ, απευθυνόμενοι στον πρωθυπουργό, που αρνείται πεισματικά να τους συναντήσει.

Επαναλάβατε στο διάγγελμα ότι είμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό που είναι αόρατος αλλά δεν είναι ανίκητος. Είναι δική σας ευθύνη να εξασφαλίσετε στην εμπροσθοφυλακή όλα τα αναγκαία μέσα για να μπορέσει να αναμετρηθεί με τον εχθρό και να τον νικήσει με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Μία εβδομάδα μετά την εξαγγελία σας για 2.000 προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, πόσες έχετε κάνει; Τι περιμένετε; Στο διάγγελμά σας δεν κάνατε την παραμικρή νύξη για προσλήψεις γιατρών.

Στη μάχη ενάντια στον “αόρατο εχθρό” χρειαζόμαστε: ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ (μόνιμο προσωπικό), ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΟΠΛΑ (αναπνευστήρες και κλίνες ΜΕΘ), ΑΜΥΝΤΙΚΑ ΟΠΛΑ (ατομικά μέσα προστασίας για το υγειονομικό προσωπικό ώστε να μη βγει εκτός μάχης). Αυτά διεκδικούμε για να αντιμετωπίσουμε την επιδημία.

Τι παραπάνω θα έκανε άραγε ένας “πράκτορας του εχθρού” που θα επιδίωκε τη δική μας ήττα; Τι χειρότερο μπορούσε να κάνει ο σύγχρονος Εφιάλτης από το να διαλύσει με αυτό τον τρόπο το σύστημα δημόσιας υγείας;

Τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Πολιτική βούληση όμως δεν είναι πχ η απαγόρευση της κυκλοφορίας -που και αυτή συνειρμικά παραπέμπει σε καιρό πολέμου. Πολιτική βούληση είναι να διαλέξεις πλευρά στον ταξικό πόλεμο που δεν αναστέλλει ποτέ τη λειτουργία του. Και αν μη τι άλλο να έχεις νοσοκομεία, σύστημα υγείας και μέτρα ασφαλείας που θωρακίζουν τον λαό και την υγεία του. Αλλιώς πηγαίνεις σε αυτόν τον πόλεμο ξυπόλητος στα αγκάθια, αν δε δουλεύεις απλώς -αντικειμενικά, βάσει των έργων σου- για την άλλη πλευρά.